Οι «Πέρσες» είναι η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία, η οποία αντλεί το θέμα της από το ιστορικό γεγονός της ήττας των Περσών στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η δράση μεταφέρει το κοινό στο αντίπαλο στρατόπεδο, στο παλάτι του βασιλιά Ξέρξη, όταν γίνεται γνωστή η συντριπτική ήττα που υπέστη ο «ανίκητος» περσικός στρατός. Για τον σκηνοθέτη και ιδρυτή της ομάδας ΘΕΑΜΑ, Βασίλη Οικονόμου, το ζητούμενο του έργου είναι ο σεβασμός σε οτιδήποτε ξένο. «Και το πρώτο βήμα είναι η αποδοχή. Η λέξη αφορά και τη δική μας ομάδα. Λέμε, πώς θα μας αποδεχτούν οι άλλοι. Αν βγούμε εμείς με ξεκάθαρη εικόνα και θέση απέναντι στα πράγματα, τότε θα γίνουμε αποδεκτοί. Μην περιμένουμε από τους άλλους. Δεν έχουμε κανένα συναίσθημα φιλανθρωπίας ή αναπηροκαπηλίας. Είμαστε απαλλαγμένοι από αυτά», σημειώνει.
Η παράσταση αποτελεί για την ομάδα ένα διπλό στοίχημα, καλλιτεχνικό και πολιτικό συνάμα. Ο κ. Οικονόμου είναι το πρώτο άτομο με αναπηρία στην Ελλάδα που κατάφερε να σπουδάσει σε ανώτερη σχολή δραματικής τέχνης και εκτιμά ότι η παράσταση θα συμβάλει στην άρση των νομοθετικών εμποδίων που αποκλείουν την ισότιμη πρόσβαση σε συναδέλφους του με αναπηρία. «Υπάρχουν καλλιτέχνες που είναι ανοιχτοί και ορισμένοι που δεν μας αποδέχονται με πρόφαση την αναπηρία. Μακάρι να μη μας αποδέχονταν με βάση το καλλιτεχνικό μας αποτέλεσμα», επισημαίνει.
H πρόβα συνεχίζεται στον ρυθμό που δίνουν οι δύο κρουστοί της παράστασης. Ηθοποιοί, με κινητικές αναπηρίες και μη, βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Τα αναπηρικά αμαξίδια ανεβαίνουν στο κεκλιμένο ανάκτορο της σκηνής και οι ηθοποιοί διατρανώνουν την οδύνη των Περσών. Η Αιμιλιανή Αβραάμ έχει αναλάβει την εκγύμναση του χορού και δουλεύει μαζί με τους ηθοποιούς περίπου 10 μήνες. «Αντιμετώπισα τα ίδια “προβλήματα” στην εκγύμναση του χορού όπως κάθε φορά. Οι ηθοποιοί στα αναπηρικά αμαξίδια είχαν για μένα μόνο διαφορά ύψους με τους συναδέλφους τους χωρίς αναπηρίες», τονίζει. Τα δημοτικά τραγούδια της ξενιτιάς από τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Κάλυμνο και τη Ρόδο «κούμπωσαν» πάνω στη νεοελληνική μετάφραση που επιμελήθηκε ο κ. Οικονόμου. «Τα τραγούδια είναι διαχρονικά, εκφράζουν τον ανθρώπινο πόνο», τονίζει η Γιώτα Βέη.
Λίγο πριν ολοκληρωθεί η πρόβα που παρακολουθήσαμε, βγαίνει στη σκηνή η Ατοσσα, μητέρα του βασιλιά Ξέρξη. Ο χορός τής απευθύνεται και ενώ περιμένουμε την απόκριση από τη γυναίκα που στέκεται μπροστά μας, ακούγονται τα λόγια του κειμένου από τη Χριστίνα Τούμπα, με σπαστική τετραπληγία, που βρίσκεται πιο πίσω. Είναι η «φωνή» της Ατοσσα και η κωφή Χριστίνα Τσαβλή είναι το «σώμα» της. Ευρηματικότητα και φαντασία. Τι πιο χαρακτηριστικό για το θέατρο;
Μέλος του μητρώου
