Ενα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ από την Ισπανία, μια κομεντί βασισμένη στο best seller «Παιχνίδι Μίσους» της Σάλι Θορν, ένα ρομαντικό road trip από τον Στέλιο Καμμίτση και ένα prequel του τρομακτικού «Ορφανού» έρχονται στις σκοτεινές αίθουσες.
Το Τρίγωνο της Θλίψης (Triangle of Sadness)
Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Έστλουντ
Παίζουν: Χάρις Ντίκινσον, Τσάρλμπι Ντιν, Ντόλι ντε Λεόν, Βίκι Μπερλίν, Γούντι Χάρελσον
Περίληψη: Δυο διάσημα μοντέλα, ο Καρλ και η Γιάγια είναι καλεσμένα σε μια πολυτελή κρουαζιέρα με μία παρέα από πλούσιους επιβάτες, έναν ολιγάρχη από τη Ρωσία, βρετανούς εμπόρους όπλων και έναν αλκοολικό καπετάνιο, που επικαλείται τον Μαρξ. Στην αρχή, τα πάντα είναι υλικό για αξιοζήλευτες αναρτήσεις στο Instagram. Όταν όμως ξεσπά μία θύελλα και όλοι παθαίνουν ναυτία κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με τον καπετάνιο, η ειδυλλιακή κρουαζιέρα καταλήγει σε φιάσκο. Ο Καρλ και η Γιάγια βρίσκονται αποκλεισμένοι σε ένα έρημο νησί με ένα τσούρμο δισεκατομμυριούχων και μία από τις καθαρίστριες του γιοτ.
H νέα ταινία του Ρούμπεν Έστλουντ βραβευμένη με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, που γυρίστηκε στη Χιλιαδού.
{https://www.youtube.com/watch?v=ibZEcffZ0Ws}
Δυο μοντέλα influencers, ο Καρλ και η Γιάγια, κερδίζουν μια κρουαζιέρα σε ένα υπερπολυτελές γιοτ και βρίσκονται να συνταξιδεύουν με Ρώσους ολιγάρχες, εκκεντρικούς εκατομμυριούχους που θέλουν να κάνουν μπάνια με το πλήρωμα, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Βρετανών που έβγαλε χρήματα πουλώντας τις εφευρέσεις του, μια αυστηρή θαλαμηπόλο που κουμαντάρει τους εργαζόμενους με στρατιωτική πειθαρχία, και έναν Αμερικανό μαρξιστή καπετάνιο, που αρνείται να αφήσει την καμπίνα του.
Στα decks και στο κατάστρωμα, μαίνεται η πάλη των τάξεων, ενώ η Γιάγια ποστάρει ανελέητα φωτογραφίες με μακαρονάδες που δεν τρώει, επιδεικνύοντας μια χλιδή για την οποία ποτέ δεν δούλεψε. Κι ενώ η θαλαμηπόλος πείθει τον καπετάνιο να παραστεί σε ένα επίσημο δείπνο, όπου εκεί ο ίδιος θα βρεθεί σε μια σπαρταριστή λεκτική αντιπαράθεση με τον καπιταλιστή Ρώσο «βασιλιά του σκατού», όπως αποκαλεί τον εαυτό του, μια τρικυμία θα προκαλέσει αναταράξεις και εμετούς στους επιβάτες, ενώ μια έκρηξη θα στείλει τους μισούς στον άλλο κόσμο και τους υπόλοιπους σε μια ερημική παραλία. Οι ναυαγοί δεν έχουν κανένα τρόπο και καμία δεξιότητα να επιβιώσουν, αλλά ευτυχώς – ή δυστυχώς- καταφτάνει με μια λέμβο η Φιλιππινέζα καθαρίστρια μαζί με μπουκάλια Evian και πατατάκια. Μόνο που δεν έχει καμία διάθεση να διατηρήσει την ιεραρχία, στην οποία έχουν συνηθίσει: εκείνη ξέρει να ψαρεύει, εκείνη μπορεί να τους κρατήσει ζωντανούς, οπότε εκείνη θα γίνει ο «καπετάνιος» τους.
Ο Έστλουντ στο τελευταίο μέρος μιας άτυπης τριλογίας, μετά από την «Ανωτέρα Βία» αλλά και το «Τετράγωνο», γίνεται ο μόλις τέταρτος σκηνοθέτης που κατακτάει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα, με μια βιτριολική σάτιρα πάνω στον κόσμο της ομορφιάς, στον καπιταλισμό, αλλά και στην εξουσία, που σε κάθε μορφή της παραμένει αμείλικτη και αδυσώπητη. «Τρίγωνο της θλίψης» ονομάζεται αυτή η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια, που η Γιάγια και ο Καρλ θα έδιναν και τη ζωή τους για να εξαφανίσουν, προκειμένου να μην χάσουν τους ακόλουθούς τους στα social media. Με βασικό άξονα την υστερία της εικόνας και της τελειότητας, ο Σουηδός auter, στο πνεύμα των «Παράσιτων», φτιάχνει μια διασκεδαστική αλληγορία, με σουρεαλιστικές στιγμές και απολαυστικές ατάκες, που όμως εξαντλείται από ένα σημείο και μετά, χωρίς να αποφεύγει κάποιες χοντροκοπιές.
Στις δυόμιση ώρες που διαρκεί, η ταινία με την οποία μάλιστα ο Έστλουντ δεν είναι ικανοποιημένος- θέλει να κυκλοφορήσει μια μεγαλύτερη κόπια- συχνά επαναλαμβάνει μοτίβα. Έτσι λοιπόν, μετά από το πρώτο μέρος, όπου χωρίς καμία οικονομία, - προφανώς ηθελημένα, μια και καμία «οικονομία» δεν δείχνουν και τα πρόσωπά του- μας συστήνει ένα πλήθος ξεκαρδιστικών χαρακτήρων με καλύτερο αυτόν του καπετάνιου που υποδύεται ο Γούντι Χάρελσον, στη συνέχεια εγκαταλείπει στους ήρωές του στη Χιλιαδού, αποκαθιστώντας μια νέα μητριαρχία, εξίσου ανελέητη με την πατριαρχία.
Χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, τολμηρός, αλλά με αρκετές φλυαρίες, φτιάχνει μια μαύρη κωμωδία με πολιτικό προσανατολισμό- ενίοτε και προφανείς διαπιστώσεις- διασκεδαστική και ταυτόχρονα σκληρή, χωρίς ελιτισμούς, με λαϊκή διάθεση που όμως δεν ξεπέφτει στον λαϊκισμό. Κι αν κάπου κουράζει με την έλλειψη μέτρου, ίσως είναι γιατί θέλει να μας υπενθυμίσει πόσο επικίνδυνο είναι τελικά να ξεπερνάμε τα όρια.
Η Κόρη (La Hija)
Σκηνοθεσία: Μανουέλ Μαρτίν Κουένκα
Παίζουν: Χαβιέ Γκουτιέρεζ, Πατρίτσια Λόπεζ Αρναϊθ, Ιρένε Βιργκέζ Φιλιππίδη
Περίληψη: Μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα, που διαμένει σε ένα κέντρο για έφηβους παραβάτες, μένει έγκυος. Ο εκπαιδευτής της τής προτείνει να έρθει στα κρυφά να ζήσει μαζί με τη γυναίκα του στο απομονωμένο σπίτι τους στο βουνό, ώστε να έχει φροντίδα μέχρι να γεννήσει, αλλά με ένα αντάλλαγμα: να κρατήσουν εκείνοι το μωρό.
{https://www.youtube.com/watch?v=zTWXgrQKhvI}
Ψυχολογικό θρίλερ του Μανουέλ Μαρτίν Κουένκα, που συμμετείχε στα Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και του Τορόντο.
Μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα, η Ιρένε, κατά την περίοδο της υποχρεωτικής παραμονής της σε ειδικό κέντρο για παραβατικούς εφήβους, μένει έγκυος, γεγονός που κρύβει μεθοδικά, τόσο από τις Αρχές, όσο και από το αγόρι της, που βρίσκεται στη φυλακή.
Πριν γεννηθεί το παιδί, ένας από τους εκπαιδευτές της, ο Χαβιέρ, τής προτείνει να το σκάσει από τη δομή και να καταφύγει στο εξοχικό του σε μια ορεινή περιοχή, όπου μένει με τη γυναίκα του, για να γεννήσει με ασφάλεια. Μάλιστα, της υπόσχεται πως θα της δώσει κι ένα αρκετά μεγάλο ποσό. Όμως, υπάρχει ένας όρος: το ζευγάρι θα κρατήσει το μωρό. Εκείνη δέχεται, αλλά ο ερχομός του παιδιού πυροδοτεί μεγάλες εντάσεις μεταξύ του ζευγαριού και της νεαρής μητέρας, που θα οδηγήσουν σε ρήξη. Επιπλέον, στην εξίσωση μπαίνει και ο σύντροφός της, που επανεμφανίζεται διεκδικώντας τα δικαιώματά του.
