Τέλη Ιουνίου του 1964. Στη τότε Πάρο - Αντίπαρο οι άνθρωποι προσπαθούσαν βιοπαλεύοντας να επιζήσουν μέσα από το μόχθο της «ανέχειας» ( Δ ε κ α ο κ τ ά ρ η ς ν ε α ρ ό ς ), γεμάτος δύναμη και «όρεξη» για προκοπή, απόφοιτος του εξατάξιου Γυμνασίου, της Παροικιάς. Ακούγαμε, (πολύ προσεκτικά μαζί αγόρια και κορίτσια) όλο κείνο το μαθητολόϊ της ογδόης τάξης, που έφευγε. Τις, συμβουλές & προτροπές του Γ υ μ ν α σ ι ά ρ χ η μας αειμνήστου Μιχάλη Κορρέ (Θεολόγου) για το καλύτερο μέλλον στις σπουδές και τη ζωή. Ενας, πανάξιος σ΄όλα «δάσκαλος» και Πατέρας που ήξερε να προσφέρει μιας αγιασμένης ψυχής αγάπη τη «παιδεία», των γνώσεων. «Μνημονεύω», τη φιλόλογο Φοινικώ Μπάου, το Βασίλη Αδαμίδη επίσης φιλόλογο που μου έμαθαν «ελληνικά γράμματα», ήθους την αρχή, στη συνύπαρξη σχέσεων, μέ τρόπο ν΄αραδιάζω γραμμές και σκέψεις ταπεινές.
Απλά, κι΄όμορφα ατόφια πράγματα, στις υπεραξίες των αναγκών μιας μοναδικής αλήθειας άδολο πέταγμα, ενός ολόασπρου ερωτευμένου περιστεριού, κατάκορφα στην «αροκάρια», της αυλής στο κήπο του σπιτιού μου, με το «ταίρι» αντάμα να τιτιβίζουν. Ειρήνης, αγάπης, φωνές.
Πώς να ξεχάσω το γυμναστή μας τον κ. Σιφάκη από τη λεβεντογέννα Κρήτη; Νάναι πάντα καλά γερός δυνατός όπως κείνο τον καιρό. Πρόσφατα, έμαθα πως έρχεται συχνά στη Πάρο αλλά δεν τον έχω δεί από τότε που είμουνα μαθητής.. Του οφείλω τα μέγιστα όσα.. Με έμαθε και έγινα «αθλητής», ακοντιστής, δρομέας, κ.λπ. Αλλά και η «αιτία» να χρησιμοποιώ το ποδήλατο, σα το μέσο της συγκοινωνιακής καθημερινής χρήσης για σαράντα και, πλέον χρόνια. Βλέπετε η άθληση γενικά έγινε ένας αυτοσκοπός της ζωής μου στη στεριά και τη θάλασσα μέχρι σήμερα. (Υπολογίζω, πως τάχω κατά πολύ ξεπεράσει τα Τετρακόσια Χιλιάδες Χιλιόμετρα στους δρόμους του νησιού μας δηλαδή 10.000 χλ.το χρόνο). Αλλά & πολλά μίλια κάθε κάθε καλοκαίρι σα «κολυμβητής» κάνοντας το καράβι της γραμμής στο μεγάλο φυσικό κόλπο της Νάουσας π.χ. Από το λιμάνι - Ανάληψη - κολυμπήθρες - Αγ. Γιάννη & επιστροφή. Ή από λιμάνι - Αγ. Ανάργυροι - γαλιάτσο - μαυρονήσι - λάγγερι. ( Μέση ταχύτητα 2,5 έως 3,5 μίλια την ώρα αναλόγως καιρού. Μηχανές προώθησης τα δυό μου πόδια με δυό «προπέλες» πτερύγια BALCO μαύρα Νο 42 – 44.. Τρόπος κολύμβησης ανάσκελα ώστε η πλάτη μου να εκτελεί χρέη «πλώρης - γέφυρας» με υπερυψωμένη τη μάσκα & «κατάρτι» τον αναπνευστήρα ). Εξοπλισμός, πάντα ένα μεγάλο μαχαίρι θαλάσσης με «θήκη» ειδική, δεμένη στο δεξί μου πόδι για ψάρεμα χταποδιών. Ή στη κακιά ώρα της εμφάνισης Καρχαρία αυτοάμυνας όπλο μοναδικό. Για πρώτη περίπτωση δε μπορώ να μη πω τη χρήση. Μάζευα άνετα πολλά χταπόδια, φούσκες, σταυρούς, αχιβάδες κ.λπ. Όσο, για Καρχαρία αυτή τη μεγάλη μου και μοναδική εμπειρία αν κάποιος ή κάποια θέλει να την μάθει από πρώτο χέρι άς με βρεί στη Νάουσα να τα πούμε πάνω στο καφέ. (Πάντως δοξάζω την Παναγιά και τον Άϊ Νικόλα που με διαφύλαξαν σώο όλα αυτά τα χρόνια). Φρόντιζα, να προσεύχομαι «με όση δύναμη ψυχής όταν πέφτω στη θάλασσα». Ζητώντας τη προστασία του Θεού. Βλέπετε, πως η υπερηφάνια της «παντοδυναμία» του «εγώ» ενός έξ υμών «εκάστου», δε διαφέρει κάν καθόλου της, «αναισθησίας». Μήπως υπερβάλω ή μάλλον άριστα επιβαιώνω τη γελιότητα; Τ΄αφήνω στην κρίση σας.
Ειλικρινά, δεν ήταν ο στόχος μου να υπερηφανευτώ εγώ η αφεντιά μου κοινοποιώντας σας, αυτά τα στοιχεία. Αλλά, να καταλάβουμε όλοι & κυρίως τα νέα παιδιά πως η «άθληση» αποτελεί, κανόνα υγείας, πολιτισμού υπέρβαση, ισσοροπία ψυχής, ευεξίας πρότυπο, με τόλμη ταπεινότητας.
Π.Ο.Πάρου. Αθλητική υπεραξία, που είναι βέβαιο απόλυτα πως διαχρονικά στο μέλλον θ΄αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές. Στ΄αθλητικά, «δρώμενα» της ποδηλασίας σε πανελλήνια κλίμακα και γιατί όχι & της παγκόσμιας;
Να λοιπόν, λαμπρός δρόμος δράσης των Δήμων της Πάρου - Αντιπάρου, αν φυσικά θέλουν να στοχεύουν, ψηλά. Πιστεύω, να γνωρίζετε καλά τη τεράστια δύναμη σε πρόκτηση ψηλού επιπέδου «αθλητικού» τουρισμού, αξιότιμοι κ.κ. Δήμαρχοι και οι λοιποί, της τοπικής μας αυτοδιοίκησης. Σ΄ ένα, τέτοιο φυσικό περιβάλλον, του «φωτός», στο σταυροδρόμι των πολιτισμών, της θάλασσας τ΄αειφόρα νάματα, μας έκανε ο Κύρης του Ουρανού & Πλάσης, αφεντικά.
Απόγονοι είμαστε, τ΄ Αρχιλόχου, του Σκόπα, τ΄ Αγοράκι-του, «Θήκες» τα μνήματα των προγόνων, των Αγίων στη διαχρονικότητα των καιρών. Λαός, που πάντα θελά να πολεμά στα δύσκολα των καταστάσεων τα «μνημόνια».
Τα μάθατε επιτέλους τα μαντάτα; Κοιτάξατε, προχτές Σαββατόβραδο, 8 Ιουνίου, τα παιδιά τους μεγάλους τις γυναίκες, εκεί στην κεντρική πλατεία της Παροικιάς να τερματίζουν όλοι, ανεξαρτήτου ηλικίας με τα ποδήλατά τους;
Είχαμε.. Ναι!! Κείνες τις μαγικές στιγμές όλοι μαζί ξεχάσει, μιζέριες, δυσκολίες, εφιάλτες, αερολογίες, συμφορές, φτώχιες, χολεριασμένες αντιπαραθέσεις. Χειροκρότουσαμε, την αξιωσύνη, το ταπεραμέντο, το άξιο της επιτυχίας, ενός αγώνα, που δεν ξέρει, τίποτα άλλο παρά μόνο. (Αυτό το μοναδικό θέαμα που εικόνες του αξίζουν όσο μύριες λέξεις). Δε θέλω, να υπερβάλω καταστάσεις, ονειροπαρμένου αριστοκράτης, μιας φτηνοπαράστατης, όσο νούπω, του πλέγματος των εγωϊστικών, επισφαλειών όταν ο ίδιος αρνείται να «καλπάσει» προς τα εμπρός.
Ποδηλάτες, υπέρμαχοι στόχων, εργάτες ουσίας έργου, σε σύνδεσμο, μοναδικότητας αντικειμενικών, στόχων, αλλά δυναμικά, υπαρκτών λύσεων.
Άραγε μπορούμε να στήσουμε «πύργους» & καταπέλτες για να πολεμήσουμε ενάντια στον «κοινό οχτρό» που ακούει στ' όνομα ενός τυχάρπαστου ωχαδελφισμού;
Αυτόν, που συνεργάζεται ασύστολα, ενάντια στο γενικό του λαού συμφέρον, «υφέρποντας» σε σκοτεινούς οχιάς διαδρόμους, όλων εκείνων των «φασιστικών», γενικώς μιασμάτων. Τις, δύναται αποβάλει του νυμφώνος της Δημοκρατίας, τα «τοιαύτα» τέρατα;
Ίσως εδώ, υπάρχει το «κλειδί» που μας χρειάζεται για την επίλυση ενός τέτοιου είδους προβλήματος, ας το τολμήσουμε λοιπόν.
Μ΄ένα πένταθλο αρετών
Να είσαι αδελφέ τόσο δυνατός, που τίποτε να μην μπο-ρέσει ποτέ να διαταράξει την εσωτερική σου ειρήνη. Να κάνεις όλουςτους φίλου σου να νοιώθουν πως έχουν μέσα τους κάτι ιδιαίτερο που τους ξεχωρίζει. Να σκέφτεσαι μόνο το καλύτερο, να εργάζεσαι μόνο για το καλύτερο & να συντελείς να συμβαίνει μόνο το καλύ-τερο. Να χαίρεσαι για τις επιτυχίες των άλλων, όσο χαίρεσαι και για τις δικές σου. Να ζείς με ωραίες σκέψεις. Να συμπεριφέρεσαι με ωραίους τρόπους. Να θέτεις στη ζωή σου υψηλούς στόχους.
Μια.. Και τα προβλήματά μας όσο και τα ποδηλατά μας ξέρουν από ανηφοριές..
ΚΑΛΟ ΠΕΤΑΛΙ. Συμπατριώτισες - Συμπατριώτες, πάντα μας περιμένει ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ και το Χειροκρότημα, στο ΤΕΡΜΑ!!
Άς είμαστε αισιόδοξοι έχοντας υπ΄όψη μας πως οι μεγαλύτερες συμφορές είναι αυτές που δεν έρχονται ποτέ.
Μέλος του μητρώου
