Τεράστια απώλεια για το ελληνικό θέατρο…
Ο σπουδαίος σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας, μεταφραστής και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη για το ελληνικό θέατρο.
Ο σπουδαίος αυτός διανοητής και κορυφαίος δάσκαλος του θεάτρου άφησε την τελευταία του πνοή νωρίς το πρωί της Παρασκευής (6/6), έπειτα από πολύμηνη περιπέτεια με την υγεία του και νοσηλεία στη ΜΕΘ.
Μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου, πολιτικά ενεργού, βαθύτατα στοχαστικού, ο Βασίλης Παπαβασιλείου υπήρξε μια εμβληματική φιγούρα του σύγχρονου θεάτρου, το οποίο και σημάδεψε με την παρουσία και τον λόγο του.
Γεννημένος το 1949 στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, τις οποίες εγκατέλειψε για να ακολουθήσει την τέχνη της υποκριτικής, στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Σε μια πορεία δεκαετιών, σκηνοθέτησε περισσότερες από τριάντα παραστάσεις, αναμετρώμενος με το έργο μεγάλων κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων — από τον Σοφοκλή, τον Σαίξπηρ και τον Πιραντέλλο, έως τον Μποντ, τον Μανιώτη και τον Αναγνωστάκη. Παράλληλα, υπήρξε σπουδαίος μεταφραστής θεατρικών και λογοτεχνικών έργων, με ευρύ και απαιτητικό ρεπερτόριο.
Σημαντικό μέρος της δουλειάς του υπήρξε και η γραφή πρωτότυπων θεατρικών έργων – όπως τα Τους Ζυγούς Λύσατε, Relax… Mynotis, Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή…, Ο Τυχοδιώκτης, Η Ελένη, μεταξύ άλλων – που διακρίνονταν για την πολιτική οξυδέρκεια, τη σκηνική τόλμη και το ανατρεπτικό τους χιούμορ.
Η καλλιτεχνική του συνεισφορά τιμήθηκε με διακρίσεις από φορείς όπως ο Δήμος Αθηναίων, η Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών και το Φεστιβάλ Συρακουσών στη Σικελία. Το 2018 ανακηρύχθηκε Ιππότης Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας από τον Υπουργό Πολιτισμού της γαλλικής κυβέρνησης.
Με όπλα του τον λόγο και το ήθος, δίδαξε — αν και όχι συστηματικά — σε δραματικές σχολές και στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, μεταδίδοντας τη βαθιά του γνώση και το πάθος του για την τέχνη.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου υπήρξε ένας μοναδικός δημιουργός: ένας άνθρωπος που δεν υπηρέτησε απλώς το θέατρο, αλλά το υπερέβη, μετέχοντας ενεργά στον πνευματικό και πολιτικό διάλογο της εποχής του. Η απώλειά του είναι ανυπολόγιστη.
