Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει και να είναι μόνο θετικοί οι λόγοι , ακόμη και στην περίπτωση που ο ενδιαφερόμενος δεν το αντιλαμβάνεται , πλην όμως το υποψιάζεται , αλλά δεν θέλει να το παραδεχθεί.
Ένας τέτοιος «απροβλημάτιστος» λόγος υπάρχει όταν επικεφαλής του συνδυασμού είναι συγγενής μας ή φίλος μας.
Άλλος λόγος δημιουργείται από έναν «ψυχανέμισμα» ότι είναι «εύκολα πράγματα αυτά» και θα τα καταφέρουμε.
Πολλές φορές επίσης από μία «αφιλοσόφητη» ματαιοδοξία που μας διακατέχει.
Σημαντική περίπτωση δε , είναι όταν χρειαζόμαστε κάτι να τονώσει το «εγώ» μας.
Κάτι που θα μας «προσφέρει» κοινωνική επιβεβαίωση.
Και ένας ακόμη ισχυρός «αρνητικός» λόγος υπάρχει σε αυτή την γκάμα όταν δεν «γουστάρουμε» και αντιπαθούμε σφόδρα τον δήμαρχο ή και πρόσωπα της δημοτικής αρχής και πάμε απέναντι.
Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά και το «όνειρο» , έστω για μια «μικρή εξουσία» , μια καρέκλα ή έστω ένα σκαμπό.
Βεβαίως πάντα θα δηλώνουμε ότι έχουμε τις καλύτερες προθέσεις που ασχολούμαστε με τα κοινά , να βοηθήσουμε τον τόπο και μια «αθώα» διάθεση για πραγματική προσφορά.
Επίσης θα διαβεβαιώνουμε τους πάντες , ότι έχουμε «γεμάτες τις μπαταρίες» και φυσικά απεριόριστη όρεξη για δουλειά.
Νάμαστε , έτοιμοι και ορεξάτοι.
Έτσι λοιπόν «τολμάμε» να στελεχώνουμε «ανεξάρτητους» συνδυασμούς.
Και η πολιτική;
Που είναι ρε παιδιά;
Συνιστούν τα παραπάνω συνταγή επιτυχίας ή αποτυχίας;
Πως θα αιτιολογήσεις και πως θα συνδέσεις το «πως» και το «γιατί» των πραγμάτων.
Πως θα αναλύσεις δηλαδή το σημερινό σύστημα υγείας ή παιδείας ή σε τελική ανάλυση την ίδια την αυτοδιοίκηση για να προβείς στις ανάλογες πολιτικές «πράξεις και ενέργειες».
Θέλεις να είναι δημόσιο ή όχι ,θέλεις να γίνει αυτοδιοίκηση ή να παραμείνει «τοπική διοίκηση»;
Πως θα υπερασπιστείς δικαιώματα και αξίες ;
Έχεις «όραμα» για τον τόπο;
Οι καλές προθέσεις (εκεί που υπάρχουν) δεν αρκούν.
Χρειάζονται κι άλλα.
Μπορεί να φτάσεις στην πηγή και να πιείς και νερό.
Αλλά το νερό και «ακούει» και «βλέπει» και «καταλαβαίνει».
Δηλητηριάζεται από τοξικότητα , ματαιοδοξίες και τακτικισμούς.
Γι αυτό ας το «πάρουμε αλλιώς» , όσο είναι πια καιρός.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
