θα πρέπει να επεκταθεί και σε άλλα κτήρια ή οικήματα - μνημεία της λαϊκής μας πολιτισμικής κληρονομιάς. Θα έπρεπε ωστόσο μαζί με την ανακαίνιση αυτή, να διατηρηθούν και τα αυθεντικά, τα γνήσια παλαιά εξαρτήματα των ανεμόμυλων τα οποία όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες υπήρχαν, ίσως όχι σε τόσο καλή κατάσταση, αλλά αφαιρέθηκαν δίνοντας τη θέση τους στο καινούριο. Και αυτό γιατί, η όποια διαδικασία αποκατάστασης θα πρέπει να φέρει ως κεντρική ιδέα την διατήρηση του νήματος που μας συνδέει με το παρελθόν, διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Φωτογραφίες: Ανεμόμυλοι Αγίας Άννας 17 Μαΐου 2011
{vsig}anemomili_1{/vsig}
Αν διατηρούσαμε σε κάποιον ίσως χώρο, μουσειακό ή παρακείμενο στους ανεμόμυλους, τον παλαιό μηχανολογικό εξοπλισμό ή τα εξαρτήματα συντηρημένα από τη φθορά του χρόνου, θα είχαμε την ευκαιρία να αναπαραστήσουμε στη σκέψη μας τη ζωή μιας ολόκληρης εποχής μέσα από τα υλικά απομεινάρια της. Γιατί θα ερχόμασταν σε επαφή βλέποντάς τα με τη σοφία του λαϊκού τεχνίτη που τα κατασκεύασε από πρωτογενείς ύλες της παριανής γης και φύσης, θα θαυμάζαμε την απλοϊκή στη σύλληψή της αλλά τόσο χρηστική - λειτουργική τεχνική σκέψη μιας εποχής, θα αντικρίζαμε την λογική της οικονομίας της χρείας που γεννιέται από την ανάγκη της επιβίωσης και της θρέψης.
Φωτογραφίες: Εξαρτήματα Ανεμόμυλων Αγίας Άννας 28 Μαρτίου 2012
{vsig}anemomili_2{/vsig}
Με τη φαντασία του ο επισκέπτης, θα άγγιζε νοερά την εικόνα του τόπου και της καθημερινότητάς του, τον τρόπο ζωής και εργασίας ως βιωματική πλέον λειτουργία γεγονός που θα γεννούσε τον σεβασμό για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Η συντήρηση του παλαιού εξοπλισμού των ανεμόμυλων μέσα ή κοντά στον χώρο που άλλοτε λειτουργούσαν, θα δημιουργούσε συνειρμούς μιας ολοκληρωμένης σύλληψης της προσπάθειας θρέψης μια ολόκληρης κοινωνίας, χωροθετημένης στην φυσικό της τόπο, στον τόπο που άλλοτε λειτουργούσε επειδή οι συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος το επέτρεπαν.
Θα βλέπαμε την τεχνοτροπία μιας άλλης εποχής, θα αναδεικνύαμε τα πενιχρά, ταπεινά υλικά, τα πρωτογενή, ακατέργαστα εργαλεία, την τεχνογνωσία που επί αιώνες χρησιμοποιούνταν και μεταβιβαζόταν από γενιά σε γενιά πριν την έλευση της βιομηχανικής εποχής, την κατασκευαστική επιδεξιότητα, το μεράκι και την αγάπη για κατασκευάσματα που δημιουργούνταν για να αντέξουν στο χρόνο πάνω σε γνώσεις που χάνονται στα βάθη της ιστορικής μας παράδοσης.
Φωτογραφίες: Ανεμόμυλοι Αγίας Άννας 15 Μαρτίου 2013
{vsig}anemomili_3{/vsig}
Οι ανεμόμυλοι, ένα τόσο ιδιαίτερο στοιχείο της κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής παράδοσης και του νησιώτικου υλικού πολιτισμού που οφείλει την ύπαρξή του στην ευφυή αξιοποίηση της ενέργειας των αέρηδων του κυκλαδίτικου κλίματος ήταν όπως αποδεικνύει η αντοχή τους στο χρόνο ένα λαϊκό δημιούργημα προορισμένο να αντέξει επί αιώνες όχι μόνο γιατί ήταν χρήσιμο προσωρινά αλλά κυρίως γιατί θα παραδινόταν στις επόμενες γενιές για το άλεσμα του σιταριού ώστε να συνεχιστεί ο κύκλος της θρέψης, ο κύκλος της ζωής.
Ήταν ένα δημιούργημα της λαϊκής, σοφής πρόνοιας που μέσα από την αρμονική συνύπαρξή της με τη φύση και το ταίριασμά της με την επινοητικότητα του ανώνυμου τεχνίτη ύφαινε τον καμβά της φιλικής συμβίωσης ανθρώπου - φύσης επί αιώνες. Μια συμβίωση αγαστού σεβασμού η οποία διανθιζόταν όπως φαίνεται από την αισθητική των ανεμόμυλων, από την δεξιοτεχνία του λαϊκού μάστορα, την καλλιτεχνική του πρωτοβουλία, την αίσθηση του ωραίου που δημιουργείται με τα απολύτως χρειώδη ώστε να είναι και χρήσιμο, μια σκέψη η οποία χαρακτήριζε όλους τους απλοϊκούς τεχνίτες εκείνης της εποχής που δεν είναι και τόσο μακρινή ώστε να θέλουμε να την ξεχάσουμε.
Στην Αγκαιριά της Πάρου, στο παλιό οικισμό, υπάρχει ένας ανεμόμυλος που έχει αποκατασταθεί και διατηρηθεί από ιδιώτη, τον κ. Στέφανο Ραγκούση ο οποίος έχει διατηρήσει σε έναν χώρο στην αυλή της καφετέριας και του εστιατορίου του ανακαινισμένου ανεμόμυλου και τον παλιό μηχανολογικό του εξοπλισμό (1898) και όπως μας είπε οι επισκέπτες του, κυρίως ξένοι στέκονται για να φωτογραφίσουν τα γνήσια και παλαιά εξαρτήματά του.
Φωτογραφίες: Ανεμόμυλος Αγκαιριάς
{vsig}anemomili_4{/vsig}
Θα πρέπει λοιπόν εφόσον κινούμαστε και πολύ σωστά προς μια διαδικασία διατήρησης των μνημείων του τόσο σπουδαίου και ιδιαίτερου λαϊκού μας πολιτισμού, να διατηρήσουμε την αυθεντική ουσία της κληρονομιάς μας γιατί μόνο τότε θα μπορέσουμε να αντλήσουμε την πολύτιμη βιωματική εμπειρία της γνώσης του παρελθόντος μας σε όλο του το εύρος. Διαφορετικά κινδυνεύουμε κι εμείς να γίνουμε...σαν ανεμόμυλοι, και να στρεφόμαστε όπου φυσούν οι άνεμοι της κάθε είδους εκσυγχρονιστικής ευφορίας του πρόσκαιρου...του καινούριου...του λαμπερού...
