Η διαχρονικά επίκαιρη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποτελεί και σήμερα στην Πάρο την ακτινογραφία του τρόπου άσκησης της διοίκησης του Δήμου εν μέσω μιας γραφειοκρατικής διελκυστίνδας που σε πολλούς Δήμους έχει φέρει σε αντιπαράθεση τους αιρετούς με τους υπαλλήλους. Όλοι έχουν τα δίκια τους. Εξαρτάται βέβαια πως διεκδικεί το δίκιο της η κάθε πλευρά.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τον τρόπο που ο καθένας εκφράζεται, κανένας δεν μπορεί να αποδώσει άδικο ως προς την προσπάθεια που όλοι, Δημοτική Αρχή και υπάλληλοι προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί χρέος του Δήμου και της διοίκησης είναι να ασκεί το έργο στο οποίο έχει ταχθεί αλλά και των υπαλλήλων να προσπαθούν να οχυρωθούν απέναντι στις τυχόν ευθύνες που ενδεχόμενα θα τους αποδοθούν από τον μεταγενέστερο έλεγχο.
Σημασία δει ότι για μια ακόμα φορά η Αυτοδιοίκηση έχει χάσει την πραγματική έννοια του όρου αφού κάποιοι στα κεντρικά του βαθέως κράτους μας περιμένουν στη γωνία για να μας καταλογίσουν τυχόν λάθη η αβλεψιες βάζοντας κάθε τοπική κοινωνία να σφάζεται μεταξύ της στο όνομα μιας δήθεν νομιμότητας που στην ουσία εδράζεται στη μεταθεση ευθυνών από την κεντρική κυβέρνηση στην αυτοδιοίκηση.
Τον τελευταίο καιρό ζούμε στην Πάρο ένα σήριαλ αντεγκλήσεων και διαξιφισμων τα αίτια των οποίων βρίσκονται μακριά από το νησί. Γιατί ακόμα και αν ο τρόπος που ο καθένας εκφράζεται μπορεί να μην είναι αυτός που αρμόζει στο πλαίσιο της απαραίτητης συνύπαρξης αιρετών και υπαλλήλων, η ουσία δεν αλλάζει.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν καλώς εκφράστηκε ο Κεμπαμπης απέναντι στην υπάλληλο και τούμπαλιν. Το θέμα είναι ότι αφού μας έμπλεξαν από τα σκοτεινά και απρόσωπα γραφεία των Αθηνών , οφείλουμε μαζί και με καλή διάθεση να βρίσκουμε λύσεις.
Αυτές τις λύσεις επιδιώκει εδώ και καιρό ο Μάρκος. Χωρίς κορώνες και χωρίς να πυροδοτεί τη μια η την άλλη πλευρά αφού γνωρίζει ότι και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές έχουν τα δίκια τους. Λειτούργησε πυροσβεστικά αθόρυβα αλλά και αποφασιστικά όπως αρμόζει σε καθένα που έχει την ευθύνη της διοίκησης. Μιας διοίκησης που ανεξάρτητα αν ασκείται στον ιδιωτικό η στο δημόσιο τομέα πρέπει να στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό την κατανόηση και την αλληλεγγύη μεταξύ διοίκησης και εργαζομένων.
Κάποιοι ερμήνευσαν αυτή τη στάση του ως προσπάθεια αποστασιοποίησης θυμουμενοι τον Πόντιο Πιλάτο. Η αλήθεια όμως είναι λίγο πιο κάτω από τον αφρό του φαινομένου. Και η λύση θα βρεθεί αν βέβαια όλοι αντιληφθούν την αδηριτη ανάγκη της εποχής για συμπόρευση έστω και υπό συνθήκες μη ευνοϊκές.
Ας κατέβουν λοιπόν οι τόνοι και ας αναλογιστούν όλοι ότι πλέουμε στο ίδιο καράβι. Και ο καπετάνιος , μπορεί να μη φαίνεται στο προσκήνιο, αλλά κρατάει γερά το τιμόνι έστω και αν κάποιοι με τις άσκοπες κινήσεις τους προκαλούν κλυδωνισμούς. Ψυχραιμία!
Γιώργος Μανίκας
