Φυσικά τα κροκοδείλια δάκρυα του Δημάρχου για την περαιτέρω αύξηση τελών ταφής απορριμμάτων και οι κινήσεις εντυπωσιασμού με την προσφυγή στο Συμβούλιο επικρατείας δεν πείθουν κανέναν. Γιατί το τέλος ταφής είναι και αυτό ενταγμένο στη λογική της φοροληστείας των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών. Μια λογική που ο κ. Μπιζάς με την πάνω από 15 χρόνια πορεία του σε Δήμο και Περιφέρεια έχει στηρίξει μέσω της λογικής της ανταποδοτικότητας και «εισπραξιμότητας» που εφαρμόζεται στην τοπική αυτοδιοίκηση σταδιακά τη τελευταία δεκαετία.
Ο κ Μπιζάς γνωρίζει πολύ καλά ότι η πολιτική της ΕΕ είναι η καύση των απορριμμάτων και αυτό γιατί είναι άμεσα συνδεδεμένη με την Ενέργεια, παρότι η ίδια υποκριτικά έχει ορίσει το «τέλος ταφής» ως τιμωρητικό «πράσινο» μέτρο για το χαμηλό ποσοστό της διαλογής των απορριμμάτων στη πηγή. Η μέθοδός , λοιπόν, της ανακύκλωσης παρότι υπάρχει 35 χρόνια δεν είναι προτιμητέα και παρά τα κονδύλια που έχουν ξοδευτεί, δεν έχει προχωρήσει ,διότι δεν ήταν κερδοφόρα για τους ιδιώτες που την είχαν αναλάβει με τους τελευταίους να στρέφονται σε άλλες μεθόδους. Με την πλήρη στήριξη και υποστήριξη της ΕΕ αλλά και των κυβερνήσεων η καύση έχει γίνει ο κυρίαρχος τρόπος σε τέτοιο βαθμό που πλέον το κριτήριο διαχωρισμού των απορριμμάτων να μην είναι τι είναι ανακυκλώσιμο,αλλά τι είναι ενεργειακό και τι μη ενεργειακό με τεράστιες συνέπειες για την ποιότητα ζωής μας και του περιβάλλοντος.
Τελικά στην Αττική μετά τις αντιδράσεις των δημάρχων ο αρμόδιος φορέας για τη διαχείριση των απορριμμάτων αναγκάστηκε να ανακαλέσει τις απαράδεκτες αποφάσεις του.
Μήπως πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά και οι δήμαρχοι του Νοτίου Αιγαίου και να αφήσουν τα «δάκρυα»;
Πάρος 16-1-2025
