Ο Επίκουρος είχε πει αναζητώντας την ευδαιμονία ότι τα δύο σημαντικότερα σε αυτή την αναζήτηση είναι δύο.
Η σωματική υγεία και η ψυχική ηρεμία!!!
Και τα δύο άπτονται στην σημερινή εποχή, σε αυτό που αποκαλούμε «σύστημα υγείας».
Επίσης να πούμε σε αυτό το σημείο ότι ο σπουδαιότερος, ίσως και ο μοναδικός σκοπός της πολιτικής και των διαφόρων ιδεολογιών, είναι αυτός ακριβώς, δηλαδή η επίτευξη της «ευτυχίας» και «ευδαιμονίας» του ανθρώπου.
Πως λοιπόν θα μπορούσε να γίνει «εφικτός», αυτός ο μέγιστος στόχος της κοινωνίας των εθνών ;
Ένας νεοφιλελεύθερος θα μπορούσε να ισχυριστεί, ότι μόνο μέσω του «πλούτου» και του κεφαλαίου θα δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες που θα επιτρέψουν καλύτερες υπηρεσίες.
Αυτό βέβαια θα αφορούσε «λίγους» και θα άφηνε στην «απέξω» τους πολλούς.
Ένας σοσιαλδημοκράτης θα ενίσχυε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, αλλά θα επέτρεπε και στον ιδιωτικό τομέα να «συμμετάσχει».
Αυτό θα εξυπηρετούσε όλους τους πολίτες από την μια μεριά, θα εμφανιζόταν όμως «διαφορές» ως προς την ποιότητα των υπηρεσιών από την άλλη.
Δηλαδή κάποιοι θα ήταν «πιο ίσοι» από κάποιους άλλους, κι αυτοί θα ήταν οι πλούσιοι.
Ένας κομμουνιστής θα «επέβαλε» μόνο κρατικό σύστημα υγείας, με υπηρεσίες υψηλού επιπέδου για όλους.
Αυτό θα ήταν το πιο «δίκαιο» και θα εξαφάνιζε κάθε ανισότητα.
Έτσι η «μεγάλη αγωνία» του ανθρώπου θα έπαυε να υπάρχει και η ανθρωπότητα θα περνούσε σε ένα ανώτερο επίπεδο ευτυχίας, ηρεμίας και δημιουργίας.
Γιατί λοιπόν η σημερινή «δυτική δημοκρατία» δεν μπορεί να κάνει μία «παράκαμψη» στις ιδεολογικές της αγκυλώσεις και να γίνει «κομμουνιστική» σε αυτόν τον τομέα;
Δηλαδή κρατικό και μόνον κρατικό και δωρεάν σύστημα υγείας!!!
Να «καταργηθεί» δηλαδή η έννοια του «κέρδους» στο σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μας.
Ξέρω θα μου πείτε «ρομαντικές ιδέες» και ουτοπία.
Αφήστε όμως στο μέλλον οι λαοί να «αναζητούν το αδύνατο».
Να είναι όπως έλεγε κι ο Τσε «Ρεαλιστές».
Στην δημοκρατία πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε «αποκλίσεις», αν αυτές είναι «σωτήριες» για όλους τους ανθρώπους.
Εχθρός μας μοναδικός πρέπει να είναι οι «εκμεταλλευτές» του μόχθου των αδυνάμων, για να πλουτίσουν υπερβολικά.
Αυτοί «μπλοκάρουν» τα πάντα.
Για να μπορέσουμε να πάμε στο «τέλος της ιστορίας», μέγα μεταβατικό στάδιο είναι ο συγκερασμός φιλελεύθερης δημοκρατίας και σοσιαλισμού.
Πρέπει να «σκοτώσουμε» τον καπιταλισμό όπως λένε μερικοί ή να τον «εξανθρωπίσουμε» όπως ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι.
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν γίνεται αυτό με ειρηνικό τρόπο;
Με καθολική αντίδραση, όταν πάψει ο λαός να παρασύρεται από «αντισυστημικούς λαϊκιστές» και δημαγωγούς … ίσως σιγά-σιγά μπορέσει.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
