τόπου. Άλλωστε το νησί μας δεν διεκδικεί το μονοπώλιο του κάλλους και την αποκλειστικότητα στην ελκυστικότητα ( που ανθίσταται παρά τις βάρβαρες παρεμβάσεις μας).
Δεσπόζουσα θέση καταλαμβάνει μια ιδιότυπη συνήθεια, που έχει προσλάβει χαρακτήρα επιδημίας πλέον και θέλει τους παριανούς για κάθε υπηρεσία που απολαμβάνουν, να βάζουν βαθειά το χέρι στην τσέπη απαλλάσσοντας από σοβαρά έξοδα την κεντρική διοίκηση
Τα παραδείγματα πολλά, τρία όμως είναι τα πλέον κραυγαλέα:
1)Αεροδρόμιο. Αναρωτιέμαι αν δεν ευαρεστούνταν ο αείμνηστος Παντελαίος να προσφέρει το οικόπεδο, θα υπήρχε στο νησί αυτή τη στιγμή αεροδρόμιο;
2)Κέντρο υγείας. Αναρωτιέμαι αν δεν υπήρχε η καλή ψυχούλα στο κορμί του (μαζί ασφαλώς με τα παραδάκια που μας κληροδότησε) αείμνηστου Βελέντζα θα μιλάγαμε σήμερα για υπηρεσίες υγείας στο νησί;
3)Υγειονομικό αεροπλάνο. Ανεξάρτητα από την σύμφωνη ή αντίθετη γνώμη που μπορεί κανείς να έχει για το εγχείρημα, ισχύουν τα προηγούμενα.
Πολλές κοινωνικές δράσεις επίσης στηρίζονται σε δωρεές θανόντων ευεργετών ή σε προσφορές συμπολιτών μας που υποκαθιστούν είτε ατομικά, είτε σε συνεργασία με άλλους το κράτος
Είναι σαφές πως η κάθε τοπική κοινωνία δεν μπορεί να τα περιμένει όλα από το κράτος . Στη δική μας περίπτωση όμως έχω την αίσθηση πως καλομάθαμε τους κυβερνητικούς λειτουργούς ,καταφεύγοντας στη πιο ανώδυνη γι’ αυτούς λύση που είναι η αυτοεξυπηρέτηση, κατοχυρώνοντας ταυτόχρονα ένα ιδιότυπο (τουλάχιστον εθνικό) ρεκόρ αφελούς προσέγγισης της πολιτικής όχι ως διαδικασίας παραγωγής έργου μέσα από αγώνες και διεκδικήσεις για τα δίκαιά μας, αλλά στη βάση της όποιας καλώς ή κακώς νοούμενης φιλανθρωπίας.
ΚΑΛΑΚΩΝΑΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
Δημοτικός σύμβουλος Δήμου Πάρου
Μέλος του μητρώου
