Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μέσα σ΄ όλα τ΄ άλλα, εκτός από τον Παρθενώνα και τ΄άλλα μνημεία τέχνης και λόγου, φρόντισαν να φτιάξουν και την "φαεινή ιδέα" του δημοσίου χρέους.
Δηλαδή εκείνοι οι καλοί άνθρωποι, εκτός από το να κτίζουν ήξεραν και να "γκρεμίζουν" !!
Τ΄όμορφο της όλης υπόθεσης είναι ότι στην παραπάνω έννοια κατέληξαν προκειμένου να χρηματοδοτήσουν κάτι καταστροφικό,
έ ν α π ό λ ε μ ο !!
Απλούστατα οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, έπεσαν θύματα της εξυπνάδας τους, ( μπορεί και της ανάγκης τους, όπως άλλωστε και οι απόγονοί τους σήμερα ).
Στο τελευταίο του βιβλίο γράφει ο Γάλλος οικονομολόγος και τραπεζίτης Ζάκ Ατταλί " Παγκόσμια Κατάρρευση σε 10 χρόνια?"
( Θεός φυλάξει!! Μακριά από εμάς )!!
" Η πρώτη περίπτωση καταγεγραμμένης δημόσιας δανειακής πράξης που γνωρίζουμε εντοπίζεται στήν Ελλάδα. Τον Πέμπτο Αιώνα π.Χ. οι κυβερνώντες της Σπάρτης και πολλών άλλων συμμαχικών πόλεων - κρατών, ελλείψει χρημάτων, όταν το 431 π.Χ. ξέσπασε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος που τους έφερε αντιμέτωπους με την Αθήνα, δανείστηκαν άτοκα πόρους που δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν, τις αποταμιεύσεις των Ιερών της Ολυμπίας και των Δελφών, που προορίζονταν θεωρητικά για τις τελετές και τη συντήρηση των ιερών χωρών. "
Φυσικά αυτή ήταν μια πρώτη προσέγγιση του "θεσμού," η οποία δεν είχε ακριβώς τη μορφή κρατικού δανείου.
Ο ι Α θ η ν α ί ο ι ήταν εκείνοι στους οποίους πιστώνεται και αυτή η ανακάλυψη, όπως σημειώνει εύστοχα ο συγγραφέας Ατταλί.
" Στο αντίπαλο στρατόπεδο, η Αθήνα, η οποία σταδιακά καταστρεφόταν από αυτό τον πόλεμο, έπρεπε και κείνη να δανειστεί από τους ναούς.Έτσι, από το 426 π.Χ έως το 422 π.Χ. οι υπεύθυνοι της πόλης συνήψαν τρία δάνεια με τους ιερείς των ναών της Αθηνάς Πολιάδος, της Αθηνάς Νίκης και της Αρτέμιδος, ( σημ.γραφ. οι οποίοι κατά κάποια σύγχρονη αποτύπωση, θα αποτελούσαν και την "τρόικα" της εποχής ),στην συνέχεια από ιερά από άλλες περιοχές, μια και ξέρουμε καλά, ο δανεισμός φέρνει κι΄άλλον δανεισμό, φτάνοντας έτσι στην έσχατη λύση παροτρύνοντας τον λαό να τους δανείσει τους πόρους του προσφέροντάς του σε αντάλλαγμα κάθε είδους τιμές.
Όμως σημειώνει ο κ.Ατάλι καταλήγοντας, "οι κινήσεις αυτές δεν απέτρεψαν το τέλος του Χρυσού αιώνα της Αθήνας, εξαιτίας της καταστροφικής αυτής σύρραξης." Ο πόλεμος τέλειωσε με την κατάλυση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, οι κακές συνήθειες όμως, όπως αυτής του κρατικού δανεισμού, δεν κόπηκαν.
Μάλιστα, έγιναν χειρότερες, υπό την έννοια ότι οι πρόγονοί μας πολύ σύντομα "συνέλαβαν και την φαεινή ιδέα..της αθέτησης υποχρεώσεων!
Σημειώνεται ακόμα πως στο ίδιο βιβλίο λίγο παρακάτω αναφέρεται ότι " ένα αιώνα αργότερα,10 από τις 13 πόλεις - κράτη τησ ναυτικής συμμαχίας, που είχε δημιουργηθεί κατά την ένδοξη εποχή της Αθήνας αθετούν την εξόφληση των δανείων που είχαν λάβει από το συμμαχικό ταμείο."
Και κάπως έτσι, Αγαπητοί Συμπατριώτες, άνοιξαν το δρόμο αυτό με την δικιά του διαχρονικά ιστορία για τους νεοτέρους...
- Δεν είναι αυταπάτη η αγάπη του εαυτού μας, αυτό το αίσθημα είναι ολότελα φυσικό.
Ο εγωισμός, να το είδος της αγάπης που δίκαια δυσφημίστηκε, γιατί δεν είναι η αγάπη πρός τον εαυτό μας,μα ένα πάθος χαλίνωτο απ΄ τον εαυτό μας, πάθος ολέθριο που παρασέρνει τον φιλάργυρο πρός το χρήμα του, κι΄όλους τους ανθρώπους πρός το αντικείμενο των επιθυμιών του.
Αυτή ακριβώς η άποψη του Αριστοτέλη αντικατροπτίζει συμβαίνοντα και γεγονότα προγενέστερα και επόμενα εποχών και πολιτισμών που φυσικά ταλανίζουν, παγκόσμια πρόσωπα έθνη και κοινωνίες, σ΄ ένα αέναο πλέγμα αυτοτροφοδοτούμενης ηθικής κρίσης.
Επιβάλεται επιτέλους ο άλλος δρόμος που π.χ. Ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τα κόμματα της ελάσσονας μειοψηφίας η Βουλή, με μια λέξη οι θεσμοί να δείξουν στο λαό εικόνα "συνένεσης " σ΄ αυτές τις δύσκολες για την Πατρίδα και το ΄Εθνος μας ώρες.
Χρειάζεται η τόλμη της Αλήθειας, λόγων και πράξεων απ΄ όλους για όλα, με ταπεινότητα της ανθρώπινης αδυναμίας που δεν μπορεί να τα
ξέρει όλα,ας αφήσουμε όλοι "το αλάθητο" στην πάντα, άν θέλουμε να ξεπεράσουμε τη δύσκολη ώρα και την αυτοκαταστροφή.
Η Ελλάδα έχει περάσει στο παρελθόν ποιό δύσκολες στιγμές στέλνοντας διχογνωμίες και διχασμούς στα " τάρταρα" και στα σκοτάδια της ιστορίας και επέζησε.
'Ενα δρόμο όμως είχαν οι ηρωικές εκείνες ψυχές οι τίμιοι αγωνιστές όλων των εποχών από το 5.000 π.Χ. μέχρι και το πρόσφατο σήμερα.
Την πίστη στην Θεία Δύναμη πως το δίκαιο πάντα είναι εφικτό.
Το παράδειγμα του έντιμου βίου και το σεβασμό στην παράδοση της κοινωνίας που ζεί και που ο ίδιος σαν άτομο αποτελεί έντιμο πρόσωπο "έργοις και πράξεις" από το οιαδήποτε πόστο και μετερίζι που υπηρετεί.
Κλείνοντας εδώ γιατί η πολυλογία βλάπτει έχω να πω στον εντιμότατο κ. Υπουργό των Οικονομικών της Γερμανίας, μια επισήμανση πολύ εύστοχη για την περίπτωσή του, από τον Ξενοφώντα για την περιβόητη ρηματική του νότα στην Κυβέρνηση της Πατρίδας μου.
" Ότι λογής είναι οι προστάτες, τέτοιοι ως επί το πλείστον γίνονται και
οι προστατευόμενοί τους."
Καλή σας νύκτα κ. Υπουργέ, η Πάρος του Αρχιλόχου και της Παναγιάς, αλλά και οι κατοικούντες αυτό το ευλογημένο νησί,
σας εύχονται ν άστε πάντα καλά και δυνατός. {plusone lang=el}
Μέλος του μητρώου
