Καπετάν Ντολμάς … Μπαστούνι...

Κείνα λοιπόν τα δύσκολα πραγματικά χρόνια, οι γονείς μας δεν μας πρόσφεραν και τα καλύτερα στη καθημερινότητα και την φτώχεια, πέρα από την αγάπη τους.

Όμως ο τότε κοινωνικός ιστός διέφερε κατά το καλύτερο, μια και η μικρή μας Κωμόπολη των Χιλίων τριακοσίων ψυχών, ήταν σα μια γροθιά δύναμης που πάσχιζε να τα καταφέρει να επιζήσει.

Δεν υπήρχαν, μικρότητες και ξενέρωτοι εγωϊσμοί, μεταξύ των ανθρώπων ούτε και τρελές «απαιτήσεις», αλλά αληθινοί της αναγκαιότητας στόχοι εξυπηρέτησης σε ένα αέναο γαϊτανάκι των δυσκολιών της άλλης μέρας του ξημέρωνε ο Θεός.

Και κατά που τα λέει ο Κύρ Βοριάς τα χαμπέρια, έτσι δα τα κατάφερνε το χωριό και πορευότανε στην απλάδα της ζωής μονιασμένο, συνταιριασμένο με αγάπης αδελφοσύνης.

Πρωϊ – βράδυ κτυπούσε την καμπάνα ο Παπά – Κώστας στην εκκλησιά, ( για τις ανάγκες της προσευχής των ανθρώπων ), που χάνε φόβο Θεού και πιστή βαθειάς ελπίδας..«Κύρη» και Πατέρα που δεν ξεχνά ποτέ τα παιδιά Του και τις ανάγκες των αμαρτωλών για σωτηρία σώματος και ψυχής, (αλλά και του επιούσιου άρτου ο χορηγός ).

Οι άνθρωποι της θάλασσας, οι εργάτες των χωραφιών, οι των ηθών και εθίμων δορυφορούντες την τάξη, οι καθημερινά τον «σταυρόν» του βιοπορισμού βαστάζοντες, μόχθους, ίδρωτας και κόπους, πάντα όμως «λαμπροφόροι», ευαγγελιζόμενοι την βεβαιότητα της «άνωθεν» ελπίδας, σε λύσεις θυσίας με συνεχή σύνδεσμο αέναης αγάπης.. Αυτής που υπερνικά και υπερπηδά τα «συμβαίνοντα» εντεύθεν ή εκείθεν, γεγονότων και σχέσεων.

Δύσκολα πολύ για την πατρίδα τα πράγματα, ίσως ακόμα και να ανοίξει ο «ασκός του Αιόλου» με συνέπειες απρόβλεπτες, για το μέλλον του έθνους, της νεολαίας, καθώς άρτι καιρού «κενοφανείς» φωστήρες.. Τάζουν ασύστολα παραδείσους και μαγικές λύσεις δίχως οι άμοιροι να έχουν καταλάβει πως η κρίση είναι, η θ ι κ ή κ α ι κ ο ι ν ω ν ι κ ή, μιας δυστυχώς αλλοτρίωσης των θεσμών και των νόμων και της γενικής αν θέλετε απαξίωσης, του θεσμού της δημοκρατίας και του λαού που τόσο έξυπνα «κάποιοι» ποδοπατούν και ξεφτιλίζουν.

Πέρασαν « οι γερανοί», κυρίως ύστερα από τη μεταπολίτευση σαν τους Μάγους «δώρα» κομίζοντες, πρόσφεραν στο λαό τα πάντα, ( μια όπως είπαμε πολλές φορές οι υπερβολές χωρίς τις σωστές σκέψεις τιμωρούν ), στην νεαρή μας δημοκρατία ύστερα από την επταετή δικτατορία των συνταγματαρχών.

Κι όπως, « Από τις συμφορές περισσότερη λύπη φέρνουν εκείνες που τις προκαλούμε μονάχοι μας », μια πάντα σ όλα επίκαιρη διαχρονική διαπίστωση του Σοφοκλή δεν προσέξαμε όσο θα έπρεπε, και κτίζαμε πάνω στην άμμο παλάτια κατά το λαϊκό άσμα..Υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον των παιδιών μας.

Νόμιζαν τότε, κάποια πολιτικά ξεφτέρια κείνης της εποχής, πως Δημοκρατία ήταν ο «αραμπάς» του Χότζα για να την γυρίζουνε κατά τα κέφια τους ή το «γαϊτανάκι» αποκριάς.

Και η εφαρμογή της ελληνικής παροιμίας, «όποιος με γελάσει μια φορά, ανάθεμα το κεφάλι του, όποιος με γελάσει δυό και τρείς, ανάθεμα το δικό μου», έδεσε τέλεια καθώς τα χρόνια περνούσαν σε εφορία λαού και αρχόντων, ( μη βλεπόντων και ακουόντων τα επερχόμενα δεινά ).

Η Ευρώπη βέβαια προχωρούσε, καθώς μάλιστα και εμείς τα καταφέραμε να γίνουμε ισότιμο μέλλος της οικογένειας, μια και κατέχουμε γεωγραφικά την Νότια εσχατιά της γηραιάς ηπειρου.. Από τα σπουδαιότερα «στρατηγικά σταυροδρόμια» σ΄αυτό το σημείο του πλανήτη.

Η τραγικότητα όμως του καιρού εκείνου ήταν, η γενικευμένη κομματικοποίηση και η ταύτιση εκάστοτε κυβέρνησης, σε μια πρόσδεση στην εκάστοτε πλειοψηφία των κυβερνόντων κομμάτων Π.Α. Σ. Ο. Κ. και Ν.Δ. σε μια μάλιστα ιδανική εναλλαγή ( εξυπηρέτησης γενικών συμφερόντων ).

Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας τακτικής μας είναι γνωστά, καθώς εξέθρεψαν τόσους «επωνύμους» που άσκησαν την εξουσία κατά καιρούς, ονόματα τα οποία σχεδόν εγκαλεί η Δικαιοσύνη καθημερινά, που προκαλεί δικαίως την λαϊκή οργή σε βάρος τους, ( αλλά και του σαθρού συστήματος ).

Πάλι θα προσφύγω στις «φωνές» που έρχονται από τα μνήματα των προγόνων για να σας αποδείξω, Φίλες και Φίλοι, πως η έλλειψη της αρετής όταν λείπει απ όλα τα εκλεγόμενα πολιτικά πρόσωπα «απάντων» των βαθμίδων είναι η διαρκής «θρυαλλίδα» που θα κατακάψει τα πάντα.

« Τίποτα πιο άνισο ανάμεσα στους ανθρώπους από του να δίνεται ίση αξία και στον καλόν και τον κακόν άνθρωπο », σημειώνει ο Ξενοφών. « Δεν μπορεί κανένας ν αποχτήσει δύναμη σταθερή με αδικίες, επιορκίες και ψευτιές », τονίζει ο Δημοσθένης.

Προς τι λοιπόν, Παριανοί και Αντιπαριώτες, ο εμπαιγμός; Είναι η Δημοκρατία και οι Θεσμοί της Ελλάδας ο σάκος του «μπόξ» που ασκούνται ανήθικοι και καιροσκόποι πολιτικοί; Αυτοί οι «βλάστημοι» κείνων των τιμίων προσώπων που δώσανε τη ζωή τους για την πατρίδα και πέθαναν στην ψάθα για το μεγαλείο αυτής της χώρας;

Πόσοι να είναι οι εκτοπισμένοι που διαχρονικά έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο για είχαν λέει άλλη γνώμη και ιδέες για τα πολιτικά της εποχής του πράγματα;

Το ζήτημα των εκλογών είναι θέμα του συντάγματος και εδώ αποτελεί το υπέρτατο και μείζον δικαίωμα του λαού να εκφράσει τη γνώμη του ελεύθερα και να στείλει άφοβα στο κοινοβούλιο τους ηθικούς και άξιους πολίτες.

Δεν χρειάζονται προπηλακισμοί και ύβρεις, μεταξύ των κομμάτων και ούτε είναι δυνατό να ξεπερνάμε τα όρια του πολιτισμού μας, τώρα στον προεκλογικό αγώνα γιατί πάντα χαίρονται οι «εντός» και οι «εκτός» εχθροί μας.

Αλλά και «ημείς», όλοι οι αρθρογραφούντες στο διαδίκτυο ή στον έντυπο τύπο του νησιού μας, να ταπεινοφρονούμε σε συλλογισμούς που βοηθούν τους αναγνώστες μας για μια ποιό ελεύθερη σκέψη και τη νηφάλια γνώμη.. Γνωρίζοντας πως, δεν είναι άξιο του ατόμου μας οιανδήποτε προσωπικός εγωϊσμός, να απάδει της αλήθειας που νομίζω πως θα πρέπει σαν τη κόρη των ματιών μας να φυλάξουμε.

Παραμένουμε λοιπόν στην ελευθερία μας, στην αποψή μας και τον αγώνα μας, για κάτι το καλύτερο στην Ελλάδα και την Πάρο.

Έχουμε όμως, την ανάγκη των εναρέτων ανθρώπων όχι μόνο στο αυριανό κοινοβούλιο και μεθαύριο εδώ στους δικούς μας δύο Δήμους, αλλά και στην καθημερινότητα των σχέσεών μας... Στην εκκλησία, στα σχολεία, στους συλλόγους, στα γήπεδα, στα καφενεία, στην οικογένεια, στις συντροφιές μας για μια καλή κουβέντα, ακόμα και για τα παιδιά, τ α ύ ρ ι ο..

Έτσι κάποτε αν φυσικά το θελήσουμε σωστά να γίνουμε αφεντικά κυρίαρχοι του εαυτού μας και «ηγέτες» της αληθινής σκέψης και άξιοι εραστές της ταπεινοφροσύνης νικητές και τροπαιούχοι του προσωπικού μας εγωϊσμού.

Αξίζει όσο ποτέ σήμερα να γνωρίσουμε από κοντά μοναδικά την α λ ή θ ε ι α για να μας ε λ ε υ θ ε ρ ώ σ ε ι την κάθε μία και τον καθένα μας... Π ρ ο σ ω π ι κ ά !!