Στα παλιά προστέθηκαν τα καινούρια που έφεραν μπαλώματα της στιγμής και «λύσεις» άσχετων πολιτικάντηδων. Ας πιάσουμε το πρόβλημα της παιδείας, το άλυτο. Τα αφήσαμε όλα, μαζεύτηκαν και στέρνιασαν, έτσι που το βασικό πρόβλημα της ελληνικής παιδείας σήμερα είναι τα πολλά άλυτα προβλήματα και η ανάγκη ταξινόμησης και ιεράρχησής τους.
Ας ασχοληθούμε με ένα απ' αυτά που επηρεάζει και γενικότερα ζητήματα της εργασίας και παραγωγής στη χώρα μας. Το Τεχνικό Λύκειο στην Πάρο έχει ελάχιστους μαθητές, ενώ το Γενικό τους περισσότερους. Γιατί άραγε η συντριπτική πλειοψηφία αρνείται την επαγγελματική εκπαίδευση και μπαίνει στη σειρά για τα Πανεπιστήμια; Αγαπούν όλοι τα γράμματα και επιθυμούν περαιτέρω σπουδές ή έγινε της μόδας να επιχειρούν όλοι το κάτι περισσότερο ενθαρρυνόμενοι και σπρωχνόμενοι από τους κάκιστους πολιτικούς στην απόκτηση πτυχίων χωρίς αντίκρισμα; Βασικός σκοπός των μαθητών έγινε να περάσουν στο Πανεπιστήμιο και όχι να φροντίσουν να έχουν στο μέλλον μια δουλειά στο χέρι και να απολαμβάνουν την ικανοποίηση ότι ο καθένας κάνει κάτι συμβατό με τις δεξιότητες και τις προτιμήσεις του και ταυτόχρονα χρήσιμο για τους άλλους. Όταν περάσουν τα 12 χρόνια στο θρανίο, δύσκολα μετά επιχειρούμε τη μάθηση κάποιας τέχνης, την άσκηση επαγγέλματος, την καλλιέργεια της γης και άλλα της τρέχουσας παραγωγικής δραστηριότητας. Μένουμε άνεργοι, αλλά με πτυχίο!
Σε τέτοιες ώρες θα έπρεπε να έχει σειρά προτεραιότητας το Τεχνικό Λύκειο (ΕΠΑΛ σήμερα) και όχι το Γενικό, που είναι για όσους έχουν μεγάλο έρωτα με τα γράμματα και ανάλογες ικανότητες. Κι ενώ στο Γυμνάσιο η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική και δεν είναι ορθό να χάνουν οι μαθητές το χρόνο τους, το καθεστώς της συνήθειας και η πίεση των πραγμάτων για 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση (υπερβολή που αποβαίνει σε ζημιά των νέων) έχει ως αποτέλεσμα να μη βρίσκουν κανένα εμπόδιο οι έφηβοι να τελειώνουν το Λύκειο (περνάνε όλοι ανεξαιρέτως). Σε άρθρο με τίτλο «Η μοναδική επιλογή για την Ελλάδα» ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης γράφει αυτά τα σημαντικά (Βήμα 3 Ιουνίου 2012).
Ας θυμηθούμε επίσης ότι από το 1974 ως το 2008 τα πέντε πανεπιστήμια και οι τρεις σχολές αυξήθηκαν σε 24 πανεπιστήμια και οι τεχνικές σχολές των ΚΑΤΕΕ μετατράπηκαν σε 16 ΤΕΙ, τα οποία πέρασαν το 2001 στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Η τελευταία απλώθηκε σε 76 πόλεις με 512 τμήματα, προκειμένου να εξυπηρετήσει βραχυπρόθεσμα τοπικά συμφέροντα, με αποτέλεσμα τη διάλυση των τοπικών οικονομιών και τη μετατροπή τους σε κοινωνίες εξυπηρέτησης των φοιτητών. Ο εκμαυλισμός των πολιτών ολοκληρώθηκε με την εισαγωγή του 95% των απολυομένων από τα λύκεια στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, τη στιγμή που σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ ο μέσος όρος δεν υπερβαίνει το 33%. Αυτή η τακτική διέλυσε την παραγωγική βάση, αφαίρεσε εργατικό και τεχνικό δυναμικό από αυτήν και δημιούργησε ένα κατά κανόνα μέτριο (με αρκετές ευτυχώς εξαιρέσεις) «επιστημινικό» προλεταριάτο, το οποίο επιζητούσε επίμονα μια θέση στο Δημόσιο.
Απότομες αλλαγές δεν μπορούμε να κάνουμε, δεν τα καταφέρνουμε και θα οδηγήσουν σε νέα αδιέξοδα τους νέους. Εν τούτοις πρέπει να επιχειρηθεί στροφή των μαθητών προς την Τεχνική Εκπαίδευση (απαραίτητη πρώτα και η αναβάθμιση της) και το Λύκειο να γίνει πιο αυστηρό, αφού δεν είναι υποχρεωτικό. Αλλιώς θα μπορούσε να επιχειρηθεί μαζί με την πορεία των σπουδών του κάθε νέος να ασκείται και σε μια τέχνη της προτίμησής του. Μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να προσθέτουμε νέους πτυχιούχους άνεργους κάθε χρόνο και θα εισάγουμε ντομάτες απ' την Τουρκία, μανταρίνια απ' το Ισραήλ και σκόρδα απ' την Αργεντινή και τεχνίτες απ' όλον τον κόσμο για τα υδραυλικά και τα ξυλουργικά μας.
{plusone lang=el}
Μέλος του μητρώου
