των στροβίλων του ταξιδιού και των κυμάτων. Το σύμπαν διασπάται με φοβερές ταχύτητες, γαλαξίες απομακρύνονται, άστρα συγκρούονται, κόσμοι εκρήγνυνται και διαλύονται. Ζωή, συνείδηση, αγάπη, αλήθεια, ομορφιά, εφήμερα όλα, ανθίζουν, καρπίζουν, αποσυντίθενται. Ταξίδι είναι, περιπλάνηση, εξερεύνηση. Αποδεχόμαστε την αβεβαιότητα και την ανησυχία, βρεθήκαμε ξαφνικά σε χορό περιστροφών, τριγυρνούμε αδιάκοπα και απομακρυνόμαστε ψάχνοντας το γιατί. Όλο και περισσότεροι χείμαρροι αγωνίας μας απειλούν, ενώ η ανθρωπιά, η κατανόηση, η μουσική, γίνονται τα μόνα όπλα αντίστασης. Θεμελιώνουμε την αλληλεγγύη όχι πάνω στην επίγεια σωτηρία, αλλά στη συνείδηση της απώλειας, στην αίσθηση συμμετοχής σ' ένα κονό με τους άλλους ανθρώπους παιχνίδι που διαρκώς νοηματοδοτούμε.
Αυτά όλα λέγονται καθώς αποχαιρετούμε φίλους που αποχώρησαν. Ζούμε με την αστραπή που έλαμψε από την παρουσία τους, τον ήχο απ' το αστροπελέκι της απουσίας και τους μνημονεύουμε, παρακαλώντας να μας στέλνουν από μακριά φως αστέρων.
Αποχαιρετήσαμε τελευταία φίλους πολλούς που βιάστηκαν να περάσουν στην άλλη όχθη, αφήνοντας όλους εμάς έκπληκτους και μόνους, με τις παλιές μνήμες να ζουν ανάμεσά μας. Οι πολλοί που αγαπήσαμε φεύγουν χωρίς να ρωτήσουν κανένα, για να απομείνουν ως χρώματα ίριδας αδικαίωτα συναισθήματα και ελπίδα παραμυθίας. Για να βλέπουμε πίσω απ' τη στίλβη των άστρων ανεξερεύνητους κόσμους και να προσεδαφιζόμαστε απ' την καθημερινή έπαρση στην ανθρώπινη στοργή της κοινής μοίρας. Μένουμε για την ώρα πίσω όλοι μας μετρώντας και ξαναμετρώντας αποστάσεις μεταξύ ζωής και απώλειας. Πρόκειται για γεφύρι που το περνά κανείς με χαμόγελο συγκατάβασης, που ίσως είναι και θρήνος. «Θάρρος. Ο ουρανός αυτός είναι και πουλιά του εμείς». Το είπαμε, ταξίδι είναι, περιπέτεια μουσικής και το να αντιδωρίζεις το φως που λαμβάνεις, αντιστεκόμενος στη ματαιότητα, δίνει δύναμη στα θνητά να γίνονται αθάνατα.
Οι πολλοί που αγαπήσαμε φεύγουν γλιστρώντας στο κενό μεταξύ της σειρήνας του καραβιού και του ήχου της καμπάνας της Εκατονταπυλιανής. Είναι απίστευτο ότι μας αποχαιρέτησε ο συμμαθητής μας ο Λούκουλος, ο Κοσμάς Καπούτσος, με το παρατσούκλι δανεισμένο από την ταβέρνα του πατέρα του, τον παλιό καλό καιρό της άλλης Πάρου. Της Κληματαριάς του Φραντζέσκου Κυριαζάνου, της ταβέρνας του Γρίνα και του Λούκουλου, όλες μέσα στην καρδιά της πόλης. Στα ίδια με μας θρανία ο Κοσμάς, μικρόσωμος και ζωηρός, πανέξυπνος, απ' τους σημαντικούς του ποδοσφαίρου της εποχής εκείνης. Αεικίνητος, γελαστός με διαπεραστική φωνή, αγαπητός απ' όλους και με γέλιο κακαριστό, ίσως να διασκεδάζει τους φίλους όλους εκεί μακριά στον άλλο πλανήτη. Μεγάλωσε η πόλη, απομακρυνθήκαμε και μαθαίνουμε από τις εφημερίδες δυστυχώς την αναχώρηση των φίλων.
Βιάστηκε και ο Γιάννης Δαφερέρας, γλυκύτατος άνθρωπος με το μαγικό του χαμόγελο. Μας χώριζαν λίγα χρόνια, αλλά γίναμε φίλοι και ψάξαμε μαζί για μανιτάρια κάποιους χειμώνες, πριν χτιστεί όλη η Πάρος και ποιος θα μας το 'λεγε ότι θα είχαμε τα παιδιά του μαθητές στο σχολείο και την κόρη του ένα διάστημα καλή συνεργάτιδα.
Πολλά σχεδιάζουμε, για πολλά τρέχουμε, αλλά αν είμαστε λίγο ευφάνταστοι να σκεφτόμαστε κάποια δυνατά σενάρια μέλλοντος, θα είχαμε μαζέψει σοφία ζωής, ίσως λύναμε πολλά προβλήματα συνοχής και δεν μας χώριζαν τεχνητές αντιπαλότητες.
Και ας σταθούμε τώρα στο Γιώργο Καλακώνα, τον πιο βιαστικό απ' όλους που αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη δρασκελιά στα 32 του! Μας αφήνει μόνους να τον θυμόμαστε, να λογαριάζουμε την αγάπη που δεν πρόλαβε να ξεδιπλωθεί, δεν πρόλαβε παρά να σηκώσει μια μικρή σημαία. Θα κάνει παρέα εκεί στο μυστικό γαλαξία που πήγε με το Γιάννη Μαύρη, το Νίκο Δραγάτη (μαθητές μας όλους) και με άλλους πολλούς που μας άφησαν να κοιτούμε μόνοι για να μαντέψουμε ποιο καινούριο άστρο κατοίκησαν, για να μας στέλνουν από μακριά φως.
Θέλουμε να τονίσουμε ότι υπάρχει πάντα ένα περίσσευμα λόγων που έχουμε να πούμε για όλους τους φίλους μας που αποδημούν και πασχίζουμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες μας μέσα σε μια κατάσταση ζωής που οι ταχύτητές της μεγάλωσαν ξαφνικά. Τρέχουμε διαρκώς και περσσσότερο και αν δεν μιλήσουμε η ζωή περνά και δεν γυρίζει να χαιρετήσει και να χαμογελάσει. Ανάγκη λοιπόν πάντα να επανέλθουμε σε ένα ετήσιο μνημόσυνο. Όχι για χάρη εκείνων που απαλλάχτηκαν από τα δεινά της ζωής, αλλά για όσους έμειναν πίσω. «Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν». Εμείς είναι που έχουμε ανάγκη στοργής και κατανόησης. Εμείς έχουμε ανάγκη παρηγοριάς.
Μέλος του μητρώου
