απλοί ανάμεσά μας συμπατριώτες εδώ στη Νάουσα της Πάρου μνημονεύουν και αφιερώνουν δουλειά και χρόνο για τη ζωή και το έργο ενός πανάξιου προσώπου που δεν είναι πλέον στη ζωή και που τον είχαμε Δάσκαλό μας είκοσι ολόκληρα χρόνια.
Σωστή λοιπόν και πρέπουσα αυτή η πράξη τους δείχνει περίτρανα, πως οι αξίες και τα πρόσωπα όταν μάλιστα αυτά «καταλάμπουν όπως ο Σείριος και ο Ωρίωνας» στο πνευματικό στερέωμα της αιωνιότητας, εξακολουθούν να φωτίζουν και να οδηγούν τη ζωή μας από εκεί ψηλά.
Στα περιβόλια του Υψίστου το νοητό της αθανασίας χώρο το Παράδεισο, «χαίροντες αναπαυόμενοι», την απόλαυση, του καρπού των έργων τους..Λουσμένοι στο άκτιστο φώς και στις αγκάλες του Παντοκράτορα Πατέρα, οι εργάτες Του «δούλοι αγαθοί και ταπεινοί εισελθόντες στη χαρά του Κυρίου τους», ως οι διδάσκαλοι νυχθημερόν τιμίως προσφέροντας εκ του υστερήματος αγάπη, αυτοί οι «ταγμένοι υπηρέτες» των αναγκών, όλων συνανθρώπων τους οι φίλοι και πράξεων αγαθών, oι κομιστές της χαράς.
Ήθελα καλέ μου Δάσκαλε να μπορούσα καλύτερα, ένας κάποιος και εγώ από τους πολλούς μαθητές σου, να σου γράψω με μια άλλη φυσικά έννοια αυτό που εσύ πρώτος με δίδαξες και μάλιστα με «όρκισες» πως θα το κάνω κανόνα – πράξης στο μέλλον να είμαι ταπεινός και όχι ο κριτής των πάντων στο στυλ του χα χα. ..
Όμως δεν είναι λίγες οι φορές από τότε, που η εικόνα του προσώπου σου είναι στα μάτια μου και μάλιστα να με επιτιμάς εντονότατα, για κείνο το ρημάδι τον εγωισμό που έχω του «ξερόλα» αυτού, δα του «μάγκα της πιάτσας». Που μεγαλουργεί, ηδονικά, αρνητικά, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά του, μα που να το καταλάβουμε εμείς οι άμοιροι στο «μέγα σκοτάδι» που μας περιβάλει.
Και όπως μας λένε οι γραφές και οι σοφοί των καιρών και των χρόνων, αυτό ακριβώς το παραπάνω στην εφαρμογή αποτελεί βόμβα μεγατόνων καταστροφής, γιατί απόλυτα μας διασπά τον κοινωνικό μας ιστό το ( σύγχρονο όποιο ) των λαών όλης της γης.
Κοίταξε από κει ψηλά Καλέ μας Δάσκαλε, πως μας έφεραν η αφροσύνη όλων εκείνων των αναξίων ατόμων – ηγετών και «μανδαρίνων» της εξουσίας, στο χείλος του γκρεμού, στη ντροπή, τη φτώχεια, στο ξεπεσμό, στη ξεφτίλα, στα μύρια όσα κακά, ( παρεπόμενα και δυστυχώς επόμενα ), και περισσότερο τραγικά αν δε ξυπνήσουμε έγκαιρα.
Πούνε το δικό σου ήθος Δάσκαλέ μας Ηλία, έστω το πολύ ελάχιστο, στα παραπάνω πρόσωπα αλλά και σ όλους εμάς τους απογόνους σου;
Δυστυχώς μεριμνούμε τυρβάζοντας πολλά και αλλότρια μακάριοι, αλλά και ανήμποροι να αντιδράσουμε σωστά, αφού η κρίση αυτή που περνάμε είναι πάνω από όλα Ηθική... Όταν, υπολειτουργούν οι θεσμοί και «αργεί» η αλήθεια της συνοχής και συνεργασίας των εμπλεκομένων, σε μια πανστρατιά έργων και λόγων αλήθειας υπαρκτής.
Ποιος θα μας μάθει πως δίχως εργασία και ήθος χριστό θα τα καταφέρουμε να ανακάμψουμε; Ποιος βρε αδελφέ θα τολμήσει έστω, (αν δεν είναι ο ίδιος αγνός και καθαρός), να μας πιάσει το χέρι όλων μας και να μας το βάλει «επί των ήλων» των παθών μας, μήπως και πιστέψουμε άρχοντες αλλά και αρχόμενοι σ α ν ά λ λ ο ι «Θωμάδες», πως προέχει άμεσα το εθνικό μας συμφέρον και όχι το ίδιον ενός εκάστου « ε ξ η μ ώ ν » προσωπικά;
Και όπως εσύ καλύτερα γνωρίζεις μακαριστέ μας Δάσκαλε είχες «προφητεύσεις» τότε, και αυτό φάνηκε απόλυτα και καθαρά στη μοναδική εκδήλωση - αφιέρωμα της 17- 9 -12, στην ( Αίθουσα τελετών ) του καινούργιου Δημοτικού μας Σχολείου που σύσσωμοι: Λαός και μαθητές σου τιμήσαμε τη μνήμη σου και το έργο σου από το πέρασμά σου στο χωριό μας, ( που έγινε και δικό σου μια και η σύντροφος της ζωής σου και των παιδιών σου ), είναι Ν α ο υ σ α ί α.
Έγραφες λοιπόν τότε πίσω από τα απολυτήρια μας κείνες τις ανεπανάληπτες παραινέσεις σου στους μαθητές και μαθήτριές σου τις «οδηγίες και τα πιστεύω σου» για μια παρακαταθήκη, ( αγνής- πιστής ηθικο χριστιανικής - και εθνικής ζωής ) ένα δηλαδή «μπούσουλα» για το πρώτα μας βήματα, εσύ ο άδολος, ο ελεήμων και ανάργυρος.
Ποια είναι λοιπόν αυτά; Η αγνότητα και η α ξ ί α στην οικογένεια, η πίστη στο Θεό και την ηθική γενικά ζωή, o σεβασμός στην παράδοση, την αξία της ο υ σ ι α σ τ ι κ ή ς έ ν ν ο μ η ς ελευθερίας του ατόμου και της κοινωνίας.
Σ τ η ν ε μ π έ δ ω σ η του ρόλου, «της μοναδικότητας όλων των ανθρώπων» πως πάντα πρέπει να είναι δίπλα ό ένας στον άλλο, στην γενικότερη έννοια της του απόλυτου σ ε β α σ μ ο ύ τ ω ν σ χ έ σ ε ω ν μεταξύ των φύλλων και χρωμάτων.. Μα περισσότερο στην «πεμπτουσία» της παιδείας που μας παρέχει κατά γράμμα και ουσία δύναμη μοναδικής αλήθειας λόγου, « Α ρ χ ή Σ ο φ ί α ς φ ό β ο ς Θ ε ο ύ ».
Μακάρι κάποιοι να χαν καταλάβει από πριν αυτά τα απλά και αυτονόητα, ( κύρια οι ασκούντες παντός είδους και τρόπου εξουσία ), αν τα εφάρμοζαν στην πράξη. Ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος μια και η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να δείχνει αλλά ν α ε ί ν α ι, «Τ ι μ ί α κ α τ ά π ά ν τ α », σε παγκόσμια μάλιστα κλίμακα !
Μακριά ζώντες και μακάριοι αφροσύνης και σωστών έστω κάποιων λογισμών, υπολογίζοντας δυστυχώς σκάρτα και μη βλέποντες τα «τεκταινόμενα» άδοντες κουβαλώντας τα «σάβανά μας», συμφεροντολόγοι και αιώνιοι εραστές του υπαρκτού εγωισμού μας ράθυμοι πάντα στην αλήθεια των λόγων της σοφίας και του πολιτισμού μας.
Έχουμε πάψει να ακούμε, τις «μοναδικές φωνές» από την αιωνιότητα της άλλης ζωής, με τις (υπαρκτές αλήθειες) που πάντα, θα μας οδηγούν στις σωτήριες λύσεις. Το δυνατό ξύπνημα..Και την αλλαγή της «ρότας», για μια άλλη σκέψη και τρόπο ζωής αντάξιο της μνήμης «Αγίων» και «Ηρώων» προγόνων.. Τα μνήματά τους «ευωδιάζουν» σε χώματα Ελληνικά και στις χαμένες Πατρίδες, φωτεινοί φάροι της ελπίδας όλων εκείνων που ταξιδεύουν, χαμένοι και ξυλάρμενοι του βίου τις τρικυμίες και στις ανάγκες της καθημερινότητας.
Μα ο καλός μας ο Δάσκαλος, εκεί ψηλά στον ουρανό θα έχει πάντα πρόχειρη την παρακαταθήκη του και αυτό το τιτάνιο συγγραφικό του έργο σε δύσκολους καιρούς και χρόνους στην διάθεσή μας, τουλάχιστο να «φτιάξουμε» κάτι το καλύτερο εδώ για το χωριό μας και το νησί.
Προσωπικά σας γνωρίζω πως ένα από τα πρόσωπα που φρόντισε να είμαι αυτός που όλοι ξέρετε είναι ο Ηλίας Κωνσταντίνου.
«Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί» Με αυτά τα λόγια του ποιητή Γιώργου Σεφέρη κλείνω το πόνημα μου.. Σε βλέπω εκεί ψηλά να λες, στο συνεργάτη και φίλο σου τον Παπά Κώστα πως, «δεν άλλαξε το χαβά ο Χρήστος και παραμένει επικίνδυνα ζωηρός».
Και κείνος χαϊδεύοντας τα γένια του χαμογελώντας σου απαντά, «παιδί είναι Δάσκαλε ακόμα στα μυαλά..Παιδί»!!
Α ι ώ ν ι α ν α ν α ι η μ ν ή μ η σ ο υ ! !
Χρήστος Αλιφιέρης
Μέλος του μητρώου
