Στο ξωκκλήσι του Σταυρού διάβαζε ταπεινά τον όρθρο ο Νικόλας ο ψάλτης.. Εκεί στ΄αγριοκυπαρίσια στις μερσυνιές και τ΄αμπέλια, πάνω στο μικρό λόφο βρίσκεται ο Άγιος Θεός..
'Ακουσε το κάλεσμα των απλοϊκών Του δούλων κι΄ήλθε σαν αύρα σταγόνα δροσιά,θρόϊσμα κι΄'αγέρι και αναπαύθηκε η Δόξα Του σ΄αγαθές ψυχές.
" Εν τοις όρθροις εμελέτων εις σε, ότι εγεννήθης βοηθός μου, και έν τη σκέπη των πτερύγων σου αγαλλιάσωμαι."
Φωτάει το κερί στ' αγιο βήμα,μορφές άϋλεςστην προσευχή... Διαβάζει ο παπά - Κώστας τις ευχές.. "Αινούμεν, υμνούμεν, ευλογούμεν και ευχαριστούμεν σοι ο Θεός των πατέρων ημών,ότι παρήγαγες την σκιάν τη νύκτας, και έδειξας ημίν πάλιν το φώς της ημέρας.
Σκαρφάλωσε τ΄άρμα του ο ' Ηλιοςπάνω απ' τα βουνά της Νάξου, πετάρισε ψηλά στο καμπαναριό ένα γεράκι και τρύπωσε βιαστικά μια ολοφώτεινη ηλιακτίνα να προσκυνήσει βλαβικά το κόνισμα της Παναγιάς.
Ψαλμώδησε κι' εκείνη μαζί με τον Λευϊτη... Την Θεοτόκο και Μητέρα του φωτός,έν ύμνοις μεγαλύνομεν... Κι΄'υστερα έφυγε βιαστικά να φωτίσει παλάτια και καλύβες, αμαρτωλούς και δικαίους, λεύτερους και σκλαβωμένους, σ΄όλης της γής την απεραντωσύνη.
΄Ερχονται οι Χριστιανοί απ΄το απέναντι κατηφόρι.. Ο μπάρμπα
Σταύρος, ο βοσκός, ο γέρο Στάθης, ο εργάτης, η κερά Αργυρώ, η μυζηθρού, όλος ο λαός του Κυρίου, ο άδολος και άκακος, που μοιάζει σαν τα " πετεινά τ΄ουρανού, οι κληρονόμοι της αιώνιας βασιλείας.
Ανάφτουν κερί και προσκυνούν μ΄ευλάβεια γεμ'ατη απο πίστη τα εικονίσματα του ιερού ναϊσκου, μετά κι ΄εκείνοι θα ενώσουν ψιθυριστά μ' 'οσα ξέρουν την απλάδα των ύμνων αντάμα με τον παπά και τον ψάλτη.. Κι' όλα τούτη δώ την αγιασμένη ώρα τ΄ακούει μ' αγαλιασή Του μεγάλη ο Πατέρας Θεός.
" Οι τα Χερουβείμ εικονίζοντες και τη ζωοποιώ Τριάδι ύμνον προσάδοντες πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν."
Παιχνιδιάζει το πρωϊνό φώς με τις δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα της φασκομηλιάς κι' 'ενα Περιστέρι, σύμβολο της ειρήνης 'εχει καθίσει στο μικρό το παραθύρι του ιερού.. Γή και Επουράνια έχουν γίνει ένα!!
" Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν, Κύριε και δεόμεθά σου, ο Θεός ημών."
Δέεται ο ιερέας και παρακαλεί για τους πιστούς,γι' αυτούς που βρίσκονται παρόντες,τους άλλους που λείπουν και για τους νεκρούς... Το έλεος του Παντοκράτορα δεν γνωρίζει όρια και πάντα φτάνει πλούσιο στα παιδιά Του τους ανθρώπους.
Βελάζει ένα κοπάδι στην ρεματιά και το κουδούνισμά του φτάνει μέχρι δώ στο ξωκκλήσι,ξώμακρη μελωδία, λύρα του
Δαυϊδ πνεύματος κρούων τα κρυπτά του Κυρίου μυστηρίων..
Υψώνει το Άγιο Ποτήριον ο ταπεινός λειτουργός μπροστά στ΄Αγιο Βήμα και προσκαλεί τους πιστούς..
" Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε.."
Κι' 'ερχονται.. Ο βοσκός, ο εργάτης, η μυζηθρού, γεμάτοι απο φόβο Θεού να μεταλάβουν.. " Των αχράντων και ζωοποιών φρικτών του Χριστού μυστηρίων.." Για να λυτρωθούνε απο τις αμαρτίες τους και να βρούνε το δρόμο της αιώνιας ζωής..
Σχόλασε η εκκλησιά ζέστανε πολύ η μέρα.
'Ετρεξε ο Σταύρος ο βοσκός στο κοπάδι, πήγε ο Στάθης ο εργάτης ν' αποτελειώσει το "ντουβάρι " που έκτιζε στο χωράφι, 'εσκυψε η Αργυρώ η μυζηθρού στο καζανι με το γάλα, τα γαδουράκια πήραν τον παπά Κώστα και το Νικόλα τον ψάλτη για το χωριό... Η βιωτική μέριμνα ξαναγύρισε για όλους..
΄Εμεινε μόνο το ξωκκλήσι του Σταυρού πάνω στο λόφο, συντροφιά του, τ΄αγριοκυπαρίσια,οι μερσυνιές και τ΄αμπέλια.
Δυνάμωσε το " Μελτέμι.." Θρόϊσε κι΄έφτασε μέχρι το εικόνισμα του Χριστού και ψιθύρισε αστην ερημιά που την 'ελουζε το φώς από το λιοπύρι την πανανθρώπινη προσευχή έτσι όπως την έχει αιώνες ακούσει...
" Εσπέρας και Πρωϊ και Μεσημβρία,αινούμεν, ευλογούμεν, ευχαριστούμεν και δεόμεθα, Δέσποτα των απάντων, φιλάνθρωπε Κύριε.
Κατεύθυνον την προσευχή ημών,ως θυμίαμα ενώπιον σου και μη εκκλίνης τάς καρδίας ημών, εις λόγους, ή εις λογισμούς πονηρίας..''
Μέλος του μητρώου
