Η εκκλησία πρώτη μας υπέβαλε την ιδέα της ενοχής και, αν και δεν φαίνεται τόσο εύκολα, πρώτη λέει «όχι» σε όλα εκτός από τα δικά της. Έρχεται μετά το σχολείο με τις δικές του αρνήσεις. Και μετά η περίφημη σημερινή πολιτική του «Όχι». Όχι σε όλα. Ό,τι κάνει ο άλλος απέναντι είναι εξ ορισμού κακό, αφού είναι ο άλλος. Αυτός ο ρατσισμός της πολιτικής βλάπτει και τη σκέψη και την καθημερινή ζωή, γιατί γίνεται καθεστώς που ρυθμίζει τα πάντα. Εκείνοι που λένε όχι, δεν πείθουν πια και τόσο πολύ, ίσως γιατί η άρνηση πολυχρησιμοποιήθηκε ίσως γιατί δεν λένε και κανένα «ναι» για να τους πιστέψουμε. Ονειρεύονται τη ζωή μάλλον σε άλλον πλανήτη, όπου όλα είναι διαφορετικά και οι άνθρωποι αλλιώς φτιαγμένοι. Οι οπαδοί του «όχι» πάντως δεν είναι διαφορετικοί από μας, άνθρωποι είναι και ζουν στη γη μαζί μας, δεν είναι από άλλον πλανήτη. Αλλά κι εδώ που τα λέμε δεν μπορούμε να πάμε σε κανέναν παράδεισο άλλου πλανήτη, ούτε ακόμα σε κάποιον άγνωστο της γης. Αν ξέρουν κανένα, να μας τον πουν να τον μάθουμε κι εμείς, που θέλουμε να λέμε και κανένα «ναι» και αναγνωρίζουμε στους άλλους πότε- πότε και κάποιο δίκιο.
Αυτά όλα λέγονται όχι για να υποστηρίξουν κάποια πολιτική άποψη, αλλά για να στηρίξουν μια καλύτερη καθημερινή ζωή, χωρίς μίση και διχόνοιες και διαρκείς καχυποψίες, μια ζωή πέρα από τα χωριστά καφενεία. Η συνοχή είναι μια απ' τις βασικότερες ανάγκες μας και έρμα σταθερότητας για μια ζωή ποιότητας με θετικά συναισθήματα και δεν μπορεί να προχωρήσει με τον διαρκή αρνητικό τροπισμό.
Ο τονισμός της αρνητικής όψης της πραγματικότητας, πάνω στον οποίο δυστυχώς στηριχθήκαμε κατ' αποκλειστικότητα, ακόμα κι εκείνοι που θέλαμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο, αποτελεί μια πραγματικότητα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Πολλοί από εμάς που συμμετέχουμε στα κοινά και στη συλλογική ζωή, πιστεύουμε ότι εκπροσωπούμε αποκλειστικά το καλό, το θετικό και όλοι οι άλλοι απέναντι βρίσκονται στο κακό, στην αρνητική πλευρά. Η άρνηση και το κακό περισσεύουν, όταν πρόκειται για τους άλλους. Διαπραγματευόμαστε με την άρνηση ακόμα και στις καθημερινές μας συντροφιές. Το κακό και το άσχημο γίνονται στάση ζωής. Ο αρνητικός τροπισμός και η διαρκής γκρίνια γίνονται καθημερινή πράξη που επηρεάζει τη συντροφικότητα, τις φιλίες, τις συγγένειες. Μιλούμε για συμπεριφορά που κατάντησε βασική ιδιότητα στις σχέσεις μας με τους άλλους και γενικότερα με την κοινωνική και πολιτική ζωή μας. Καλλιεργήθηκε συστηματικά απ' όλους όσους έτρεφαν σκοπιμότητες για να μας έχουν σε διάσταση και ρήξη. Αυτόν τον αρνητικό τροπισμό τον δημιούργησε και τον ανέθρεψε κυρίως η πολιτική συνεπικουρούμενη από άλλους φορείς εξουσίας (εκκλησία, τηλεόραση, τύπος, οικονομικοί κύκλοι, συμφέροντα). Σήμερα τον χρησιμοποιούν ακόμα κι εκείνοι που θέλουν και αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο και δεν αντιλαμβάνονται ότι στον κόσμο αυτόν πρέπει να χωρέσουν όλοι. Κατευθυνόμαστε σε σημείο τέτοιο, ώστε να μην μπορούμε να βρούμε τα κοινά σημεία και τα κοινά συμφέροντα με τους άλλους ανθρώπους, ακόμα και τους πιο κοντινούς μας. Δεν στρεφόμαστε προς τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Δεν μπορούμε να επαινέσουμε, να ενθαρρύνουμε, να συμφωνήσουμε, να συνθέσουμε. Η σημερινή ελληνική πολιτική βασίζεται πάνω στην άρνηση, στον αρνητικό τροπισμό και παράγει την αδυναμία συνεργασίας και σύνθεσης.
Ευδοκιμούν ωστόσο και στη χώρα μας οι ωραίες πράξεις αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και αγάπης. Υπάρχει παράλληλα η άλλη Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της ευθύτητας, της δημιουργίας και της ευθύνης. Αυτήν την πατρίδα θα πρέπει να μάθουμε να την ενθαρρύνουμε αρχίζοντας από τους αγγέλους του καλού που βρίσκονται δίπλα μας, γιατί δυστυχώς τους φανταζόμαστε μόνο μακριά μας και μόνο ψηλά στον ουρανό. Ο καλός λόγος είναι προωθητικός για τη ζωή μας. Αυτός χρεώνει περισσότερο τον άνθρωπο και συντελεί ώστε να αναδυθούν οι άγγελοι που κρύβουμε μέσα μας. Ο καλός καθημερινός λόγος και όχι ο υποκριτικός, επιβαλλόμενος από ιδιοτέλειες. Ας μάθουμε λοιπόν να λέμε και κανένα «ναι» γιατί ασκηθήκαμε πολύ στην διαρκή και αδιάκοπη άρνηση. Ίσως αυτό αποτελεί και την πιο ουσιαστική μας αντίσταση στην τρέχουσα πολιτική. Διαμορφώνουμε ένα καλύτερο κλίμα να αναθαρρήσουν ελπίδες και προοπτικές, αλλά και θετικότεροι χαρακτήρες ανθρώπων.
Μέλος του μητρώου
