Δεκαπενταύγουστο..Ώρες μεγάλης γιορτής!!

Κεί στη μεγάλη εκκλησιά της Χριστιανοσύνης, ταπεινά κάθε που σπερνιάζει η μέρα, ψέλνουμε μπρός στ΄άχραντο εικονισμά της την ιερή της Παράκληση. Λιβανωτός ξεκινάει για τον ουράνιο θρόνο της η πίστη.. Φτάνει το μάτι ν΄αγροικά και η ψυχή να νοιώθει το μεγαλείο της, στ΄άναμα κάποιου κεριού, στ΄αντίκρυσμα ενό δάκρυ, στο μουρμούρισμα μιας προσευχής.
" Απολαύοντες Πάναγνε, των σων δωρημάτων ευχαριστήριον αναμέλπομεν εφύμνιον, οι γινώσκοντες σε θεομήτορα." Ά σ π ρ ο Φ ώ ς, σ΄αφροστεφανωμένη Θάλασσα, που το πνοή δροσιάς " Μελτέμι " ανταριάζει πάντα τέτοιες μέρες, λούζετε το νησί μας σε κάθε άκρη και γωνιά του.
Μυρωμένο τ΄ανθησμένο θυμάρι άνοιγε δρόμο σ΄άλλους κόσμους στο ξωκκλήσι στ΄αντικρινό ριζοβούνι κοντά στα βελάσματα των προβάτων, όταν η φωνή της καρδερίνας ενώνει βλαβικά με τη λαλιά του σπίνου το δειλινό την δέηση της αγρότισσας γυναίκας.
Θαρρείς πως ο αγέρας, τα βουνά, οι θάλασσες της Ελλάδας, τα χωριά, οι πολιτείες γεμίσανε ουράνια ευωδία απ΄αυτήν, " Χρυσούν Θυμιατήριον " την " Μανναδόχον στάμνα " που έχει μέσα τ΄ακένωτο μύρον.
Οι γυναίκες μας είναι "στολισμένες" με τ΄όνομά Της, οι κάμποι, τα νησιά τ΄ακροθαλασσια είναι αγιασμένα, από τα μύρια όσα ξωκκλήσια Της.
Τα καράβια μας που αρμενίζουν στο " Μέγα το της θάλασσας κράτος, " έχουν γραμμένο πάνω στη μάσκα, πίσω στην πρύμη το γλυκύτατο πλήθος των ονομάτων της.
Τι μπορώ νά γράψω εγώ για Σ έ ν α, ο ταπεινός κι΄άσημος, Παναγιά της Πάρου, κόρη της Ελλάδας, Π α ν ά γ ι α Π α γ κ ό - σ μ ι α Γ υ ν α ί κ α ?
Στ΄αλήθεια η Πατρίδα των Ελλήνων, " ε π ί σ ο ι χ α ί ρ ε ι κ ε χ α ρ ι τ ω μ έ ν η, πάσα η κτίσις, αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος. " Σήμερα που κοιμήθηκες, χαρά γίνηκε μεγάλη κι΄άπλωσε στην οικουμένη, η πίκρα έγινε αιώνιο γέλιο, η ελπίδα αλήθεια που πλημμύρησε τις καρδιές μας την θεϊκιά ελευθερία. Τώρα τ΄αγέρι φυσά πιό απαλά στα κουρασμένα απο το βιός του αγώνα πρόσωπά μας. Τα δέντρα σαν να γενήκανε πιό καρπερά όλο χλωράδα, τ΄ "Αυγουστιάτικο κύμα αρμενίζει δροσεράδα αγάπης, " μέσα στο πέλαγο κι΄αφρίζει φουσκωμένο ασπράδα και φώς βλογημένη τη δικιά Σου αγνή δόξα. Κάθε τι στην πλάση πανηγυρίζει κι΄αγάλεται μέσα στο Πάσχα του καλοκαιριού στη Μετάστασή Σου. Μα τι θάνατος λοιπόν είναι αυτός που γέμισε την πλάση και τις ψυχές μας "σκίρτημα" αθανασίας.
Ποιά είσαι Παρθένα?? Φ ύ λ α κ α ς στο νησί του " λυχνίτη, " λαού τ΄αγκωνάρι, πεινασμένου τροφή, τ΄αμαρτωλού ο λυτρωμός!!
Γιατί να μη μπορώ να βρώ κείνες τις λέξεις που ταιριάζουν στην ανείπωτη μεγαλοσύνη και τις καλοβάλω " μικρό μαργαρητάρι " έτσι να στολίσω το στεφάνι των αρετών Σου??
Δέξε Παναγιά, ικεσίες προσευχής και δάκρυα απο βάθους ψυχής και καρδίες, εμένα του αμαρτωλού και αχρείου νησιώτη. Δώσε Μάνα του Κόσμου καλύτερες μέρες για το νησί μας. Ομόνοια αγάπης στους κατοίκους, ευλογία εργασίας και σκέψη ευθύνης, ώστε άρχοντες και αρχόμενοι να βρούν λύσεις στα προβλήματα αποφεύγοντας, " έριδες εγωϊσμού " αλλά κύρια τον αντικείμενο μέγα εχθρό του διχασμού που ταλανίζει το διάλογο και τις " προτάσεις " της γνώμες δηλαδή για κάτι καλύτερο των πολλών, μιας απλής δημοκρατίας.
Κυρά και Δέσποινα του Κόσμού... Ώ ρ ε ς π ο λ ύ δύσκολες για την πατρίδα μα, είμαστε βέβαιοι βασίλισσα των Αγγέλων πως δεν θα πάψης την Δέησή Σου στον Γιό Σου και Κύριον για το Ε λ ε ό ς Τ ο υ στο λαό που μπορεί να αμάρτησε αλλά και που δεν έπαψε να ε λ π ί ζ ε ι σ τ η ν Α γ ά π η Του.Π έ λ α γ ο ς τ α Π ά θ ι α, μα Μ έ γ α ς ω κ ε α ν ό ς τα δάκρυα της συγνώμης...
Καλώτατα θέλω να ψάλω αντάμα μς τους θείους υμνωδούς Σου. " Γυναίκα σε θνητήν , αλλ΄υπερφυώς και μητέρα του θεού ειδότες πανάμωμε." Νοιώθω σα νάμαι μικρό παιδί..Βρίσκω ξανά στο δρόμο εσένα να με κρατάς στην αγκαλιά Σου στοργικά...Τα μάτια μου κοιτάζουν τα δικά Σου, όλο αγάπη... Μ ά ν α φωνάζει εσένανε το στόμα ! Κι΄ Ε Σ Υ Αρχόντησα του Παραδείσου...Βλέπω το προσωπό Σου πως γελά μια και με ξέρεις αδελφάκι του παιδιού Σου!!