Το έργο της έρευνας και παρουσίασης ανέλαβαν δύο συμπατριώτες μας συγγραφείς. Η Κυριακή Ραγκούση Κοντογιώργου ασχολήθηκε με την περίοδο από το 18ο αιώνα μέχρι το 1960 και ο Χρίστος Γεωργούσης κάλυψε την πρόσφατη περίοδο από το 1960 μέχρι σήμερα. Το βιβλίο θα το παρουσιάσει ο Αριστείδης Βαρριάς στο υπαίθριο θέατρο του Λυκείου Παροικιάς στις 25 Αυγούστου, ώρα 8 το βράδυ. Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν η Ομοσπονδία Παριανών Συλλόγων και η ΚΔΕΠΑ του Δήμου Πάρου (Κοινωφελής Δημοτική Επιτροπή Πολιτισμού-Ανάπτυξης).
Αυτό που έχουμε να παρατηρήσουμε λίγο πριν την παρουσίαση, όπου θα ακουστούν περισσότερα, είναι η «εισβολή» των γυναικών στη συγγραφική δράση στο τέλος του 20ου αιώνα. Κύλησαν πολλοί αιώνες χωρίς την παρουσία της γυναίκας στον τομέα αυτόν. Παρατηρείται λοιπόν μια ανατροπή τώρα, που ελπίζουμε να συνεχιστεί. Οι γυναίκες που παρουσιάζονται εκτός από την δημιουργό του παρόντος βιβλίο Κυριακή Ραγκούση-Κοντογιώργου είναι (με αλφαβητική σειρά):
Στυλιανή-Άννα Καλλιέρου, Μοσχούλα Κοντόσταυλου, Αργυρώ Μπαρμπαρήγου, Κατερίνα Πατέλη, Υπαπαντή Ρούσσσου, Γιάννα Σέργη, Ελευθερία Σκιαδά-Κεσανοπούλου, Δήμητρα Σοφιανού, Μαρία Χανιώτη.
Ας αφιερώσουμε το μικρό αυτό κείμενο στη μνήμη της Έφης Πανσελήνου, μη Παριανής μεν, αλλά σπουδαίας των γραμμάτων, που μας αγάπησε κι εγκαταστάθηκε για να ζήσει στο Δριό της Πάρου. Είχαμε πει τότε ανάμεσα σε πολλά άλλα που ακούστηκαν:
ΙΔΟΥ Η ΕΦΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ
«Πάντοτε πίστευα πως οι ποιητές μπορούν να χορέψουν πηδώντας από καμπαναριό σε καμπαναριό, να περπατήσουν σ' ένα σχοινί τεντωμένο πάνω απ' την άβυσσο» (Βαρβιτσιώτης).
«Περνούμε απ' τη ζωή σαν λαμπηδόνες του καλοκαιριού, σαν στερνοβρόχι του Μάη» (Γκάτσος), σαν διάττοντες του Αυγούστου. Κατρακυλούμε σαν κροκάλες χειμάρρου. Προορισμός η θάλασσα. Πριν φτάσουμε πάμε κάτι να σώσουμε μες στην αστραπή. Αυτή τη λάμψη τη λέμε ποίηση.
Αυτή τη λάμψη αναζητά με το έργο της η Έφη Πανσελήνου. Η φίλη μας. Η αγαπημένη μας. Η Έφη ζητά διέξοδο για το νερό που στέρνιασε μέσα της. Από τις πέτρες της καταστροφής φτιάχνει τα καινούρια της σπίτια. Ανεβάζει ολόκληρο νησί από μόνο το θέλημα της αγάπης. Το Δριονήσι, το Πανσεληνονήσι. Μαζεύει αγκάθια, χοχλίδια και άστρα και στολίζει τα ελληνικά γράμματα.
Πάντοτε πίστευα πως οι ποιητές ανάβουν τα σβησμένα ηφαίστεια. Εξεγείρονται κατά της αταξίας του κόσμου. Εξεγείρονται κατά της τάξης του κόσμου. Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές του Δριού η Έφη βρίσκει τη δίψα, βρίσκει την αγάπη, βρίσκει την έξαρση. Μ' αυτά τα υλικά κάνει ποίηση, δηλαδή αντιστέκεται.
Και γιατί να σε βαφτίσουμε εμείς οι ελάχιστοι εδώ στην Πάρο και στον «Αρχίλοχο»; Τι να γυρεύεις εσύ στα νερά μας μια τέτοια μέρα; Ποιο σώμα και αίμα θα 'θελες να κοινωνήσεις απ' το νησί που σε κατοίκησε; Είναι μήπως γιατί μας αγάπησες και απόκτησε το νερό μας τη διάσταση της μαγείας, έγινε ύδωρ ζων; Είναι γιατί ο «Αρχίλοχος» συμβολίζει την αντίσταση που ενέπνευσε όλη τη ζωή σου; Είναι γιατί «Αρχίλοχος Τελεσικλέος ενθάδε κείται;».
Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε.
Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα.
Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους.
Σημαίνει πως φοβούμαστε
Και η ζωή μας έγινε ξένη (Σαραντάρης).
Αλλά συ είσαι ποιήτρια, ακολουθείς τη διαδρομή των νερών και γίνεσαι πηγή του Δριού, τροφοδοτώντας τις στέρνες του.
Μα εδώ στο χώμα ρίζωσε μια στέρνα
Κρυφή μονιά, ζεστή, που θησαυρίζει
Κάθε κορμιού το βόγκο στον αγέρα
Τη μάχη με τη νύχτα με τη μέρα
Πληθαίνει ο κόσμος, πάει, δεν την αγγίζει (Σεφέρης).
«Σα να μην είχες πονέσει
Πατάς πάνω στα δάκρυα
Ακολουθώντας την ιερή σου ορμή
Όπως σκιρτάει».
Μιλούμε με στίχους για να εννοήσουμε την βαθύτερη ουσία της φίλης μας, να αισθανθούμε το νησιωτικό αεράκι της έμπνευσής της, να δροσιστούμε με το νερό που έρχεται από βάθη του άπατου πηγαδιού της ψυχής της. Με το έργο της, με το λόγο της, με την παρουσία της, κάνει πράξη ένα αίσθημα απέραντης αλληλεγγύης.
«Τράνωσσόν μου την γλώτταν, Πλάτυνόν μου το στόμα, Κατάνυξον την καρδίαν μου».
Μούσα εσύ της Ποίησης. {plusone lang=el}
Μέλος του μητρώου
