Η Πατρίδα στο χείλος του γκρεμού

Ακόμα εχθροί και φίλοι.. Έτσι λένε όλοι?? Πρώην πρωθυπουργοί, (που η όποια αυτοκριτική τους λείπει, τόση αυστηρότητα για τον «ασυμμόρφοτο λαό» τους περισσεύει ασύστολα).

Στελέχη της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χαριτόβρυτα και πάντα «αναμάρτητα» πρόσωπα που ξαναπαίζουν το παιχνίδι, «ξεχνάτε εσείς για να μη θυμηθώ εγώ».. Εικονικοί και γραφικοί κάποιοι δήθεν μεγαλοδημοσιογράφοι που διαμόρφωσαν την Ελλάδα από κοινού με τους πολιτικούς αν όχι οι καθοδηγητές τους. Βιομήχανοι εθισμένοι σε μια παρασιτική «ανάπτυξη» μ΄ένα πατριωτισμό να εξαντλείται σε ανούσια κηρύγματα προς τον λαό.

Από κοντά και οι καλοί μας εταίροι βέβαια, που αδιαφορώντας για το αν ο ευτελισμός του πρωθυπουργού της Ελλάδας σημαίνει και περιφρόνηση για τους Έλληνες. Πως άραγε ν ΄αφήσουν να πάει χαμένη αυτή η ευκαιρία που τους πρόσφερε ο κ. Παπανδρέου, στο όνομα τάχατε του λαού τον οποίο ουδέποτε υπολόγισε;
Και μια η Ελλάδα βρίσκεται «στο χείλος του γκρεμού», αν δεν έχει αρχίσει φουλαριστή ήδη την κάθοδο, όσοι την έφεραν μέχρι εκεί κάνουν ότι περνάει από το χέρι και το στόμα τους για να αποδείξουν ότι, δεν βρισκόμαστε στ΄αλήθεια πρό του χάσματος, κι ας το λένε και οι ίδιοι.
Μα συμπατριώτες αν πράγματι πηγαίνουμε στο γκρεμό, έπρεπε ο κ. Παπανδρέου να έβρισκε άλλο τρόπο να πολιτευτεί, παρά να παραδώσει την Ελλάδα στην « οικουμενική χλεύη» και να διαλύσει το κόμμα του.
Μήπως λοιπόν το ΠΑΣΟΚ θεωρείται οικογενειακό «φέουδο» που κανείς άλλος δεν μπορεί να το παραλάβει μη όντας άξιος να δικαιούται το «τρόπαιο» και την προίκα;

Αν ακόμα τολμήσουμε να πάμε μακρύτερα και πράγματι βουλιάζουμε, ο κ. Σαμαράς, όσο νάχουν θολώσει τα κριτήρια η μελλοντική εξουσία, δεν θα έπρεπε να έφευγε από την βουλή με τον ίδιο αεράτο «μάγκικο» τρόπο που φεύγουν από τα γήπεδα οι αρειμάνιοι πρόεδροι των ομάδων όταν «αδικούνται και σφάζονται». Οι πολιτικοί γενικά αρχηγοί είναι οι θεματοφύλακες της Δημοκρατίας και δεν αξίζει να καιροσκοπούν γιατί έτσι αδικούν τους εαυτούς τους και πικραίνουν καίρια το λαό.
Αν η καταστροφή κτυπάει δυνατά την πόρτα μας δεν είναι τότε πρέπον αμέτοχοι να «χορεύουμε», σαν σε αρχαία τραγωδία πάνω στα ερείπια, ικετεύοντας έλεος από τους ανελέητους «φιλοκερδοσκόπους», του φυσικού μας εθνικού «πλούτου», του λαού και του πολιτισμού μας... Άλλωστε, συμπολίτες, οι ίδιοι οι καταστροφείς δεν θα μάλωναν ποτέ, όχι για το ποιός δεν φταίει καθόλου, αλλά για το ποιός φταίει λιγότερο.
Μα μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

Να φέρονται επίτηδες ανέμελα κι ανώριμα έτσι για μια ψυχοπαρηγοριά, μη μας πιάσει πανικός και χώσουμε τα λεφτά μας στο χώμα και τότε, τι θα γίνουν οι τράπεζες;
Αν λέω, Αν είναι έτσι, Ε ύ γ ε στους άρχοντας και το καταστημένο, της πολιτικής νομοκουλτούρας και των ταγών του πνεύματος του έθνους. Των τάχατες «ορκισμένων» πανταχόθεν να φυλάγουν «κερκόπορτες» κάστρα επάλξεις και «θερμοπύλες», όντες μακάριοι και αμέτοχοι στα δρώμενα που συγκλονίζουν την Ελλάδα του σήμερα, παραμένοντες στην ασφάλεια του «οντά» τους, ωχαδελφιστές περιοπής, μια πρόκληση του τίποτα σε καιρούς της κοινωνίας χαλεπούς. Ας ακούσουμε επιτέλους οι «κατοικούντες» αυτή εδώ την χώρα την αγιασμένη και νοτισμένη από το αίμα ηρώων και αγίων τη φωνή ενός πολύ μεγάλου της κλασσικής εποχής στην αρχαιότητα που δεν παύει να μας οδηγεί στην ελπίδα και την ανάσταση της σύγχρονης Ελλάδας τείνοντας χείρα βοηθείας από μνήμα το ζωηφόρο της ιστορίας.

« Κι΄απ΄τη μητέρα κι΄απ΄τον πατέρα κι΄απ΄τους άλλους προγόνους, απ΄όλους, η Πατρίδα είναι το τιμιότερο και το σεμνότερο και το αγιότερο, και σε καλύτερη μοίρα κι΄απ΄ τους θεούς κι΄απ΄τους ανθρώπους, όσοι έχουνε λογική». {plusone lang=el}