Ηρθαν τα Χριστούγεννα.Και φέτος δε λείψανε τα λαμπιόνια.Οι δρόμοι φορέσανε τα γιορτινά τους.Τα μαγαζιά-όσα έχουν μείνει ανοιχτά-κρεμάσαν τους Αγιους Βασίληδες.Αλλά το γκρίζο είναι εδώ.Το συναντάς παντού.Ισως το μόνο «αξεσουάρ»που πλέον θυμίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ότι ήρθαν οι γιορτές είναι η πρωτοφανής,η γεωμετρική αύξηση... της επαιτείας.Ναι,μετέτρεψαν τη ζητιανιά σε «αξεσουάρ»της ζωής μας.Δεν υπάρχει φανάρι,δεν υπάρχει δρόμος,δεν υπάρχει σοκάκι,δεν υπάρχει διασταύρωση που να μην την αισθάνεσαι,να μην την συναντάς.
Ηρθαν τα Χριστούγεννα.Το καταλαβαίνεις από το βάρος που νοιώθεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων που ορίζει η προσμονή των παιδιών.Το νοιώθεις να σε πνίγει καθώς κοιτάς το ημερολόγιο και κάθε μέρα που περνά είναι άλλη μια υπόμνηση από την κλεψύδρα της απελπισίας. «Που μας καταντήσανε»...
Ηρθαν τα Χριστούγεννα.Τα λαμπιόνια ανάψαν.Οι βιτρίνες στολίστηκαν.Αλλά τούτη τη φορά το έξω φως δεν υπάρχει χαραμάδα να μπεί για να ξεγελάσει μέσα μας.Οχι,φέτος δεν μπορούν να μας ξεγελάσουν.Γιατί φέτος τα Χριστούγεννα είναι τα «πιο αληθινά»της ζωής μας.Κουβαλάνε το μήνυμα της «ανα-γέννησης» που μας στερούν,που μας αξίζει,που δε θα τους τη χαρίσουμε.
Θα τα γιορτάσουμε τα φετεινά Χριστούγεννα.Με την κατάνυξη και την ελπίδα που κυοφορεί ο στίχος του ποιητή: «Αγιο μίσος/δόσμου το χέρι σου»!
Σωτήρης Χουλιάρας
Μέλος του μητρώου
