Περίπτωση δεύτερη: Παιδιά του Λυκείου μου ανάφεραν ότι διασκέδαζαν σε ένα κλαμπ μέχρι τις μικρές πρωινές ώρες. Σε ερώτηση μου τι πίνουν σε αυτά τα κλαμπ μου απάντησαν με απόλυτη φυσικότητα «Ουίσκι, Τεκίλα, Βότκα» Αφού πέρασα το πρώτο σοκ όταν διαπίστωσα ότι ανήλικα παιδιά ξενυχτάνε σε κλαμπ, δέχτηκα και το δεύτερο σοκ της κατανάλωσης οινοπνευματωδών ποτών. Και αφού πέρασα και τα δύο σοκ, που ήταν ό τι χειρότερο μπορούσα να ακούσω για τα παιδιά μας, σκέφτηκα μέσα μου: «Για ποια Ελληνικά προϊόντα μιλάμε, όταν σε τελευταία στατιστική για την κατανάλωση ποτών, μόνο το ουίσκι αντιπροσωπεύει το 42% της συνολικής κατανάλωσης σε όλη τη χώρα. Πραγματική αιμορραγία περίπου 200 εκατομμυρίων ευρώ προς άλλες χώρες.
Περίπτωση τρίτη. Σε αποκριάτικο γλέντι σε μεγάλο μαγαζί με περισσότερους από 250 θαμώνες, είδα με τα μάτια μου 10-12 νεαρούς ηλικίας 18-22 ετών να έχουν στο τραπέζι τους 5 φιάλες ουίσκι. Το επαναλαμβάνω: πέντε φιάλες ουίσκι.
Σας αναφέρω αυτά τα περιστατικά με τη βεβαιότητα ότι στα περισσότερα γλέντια, και στις γιορτές, παράλληλα με την καημένη μας την καθαρή σούμα και το κρασί, σερβίρονται με υπερηφάνεια ξένα δυνατά ποτά με προτίμηση στο σκοτσέζικο ουίσκι.
Στην Πάρο έχω την εντύπωση ότι δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν με το θέμα της κρίσης. Αρκετοί συμπολίτες μας είτε δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει στη χώρα μας και ζουν σε άλλο κόσμο, είτε το γνωρίζουν και δεν τους καίγεται καρφί αν πρέπει να κάνουμε κάτι να σώσουμε αυτόν τον τόπο.
Επειδή το φαινόμενο δεν είναι μόνο στο νησί μας αλλά πανελλαδικό, δείχνει πραγματικά πόσο επιπόλαια εμείς οι Έλληνες σκεπτόμαστε προκειμένου να κάνουμε το κέφι μας και να κάνουμε επίδειξη ότι είμαστε «πολιτισμένοι» και όχι «γύφτοι» και γι αυτό καταναλώνουμε ξένα ποτά. Με τα χρόνια όμως η γεύση του ξένου ποτού γίνεται εθισμός και έτσι σήμερα η κατανάλωση ξένων ποτών είναι ένα μίγμα επίδειξης και εθισμού. Από ο, τι καταλαβαίνετε , στη συνέχεια, το παράδειγμα των μεγάλων ακολουθούν και οι μικροί.
Όμως την ξενομανία δεν την ασπάζονται μόνο άνθρωποι με κάποια οικονομική επιφάνεια. Δυστυχώς και συμπολίτες μας μεροκαματιάρηδες. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε για να απαλλαγούμε από τις συνήθειες αυτές. Νομίζω ότι αν σκεφτούμε πατριωτικά συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης που βιώνουμε, σταματώντας να καταναλώνουμε ξένα προιόντα, θα βοηθήσουμε αυτόν τον έρημο τόπο να πάρει μια ανάσα. Δυστυχώς όμως τα περασμένα χρόνια καλομάθαμε και κακομάθαμε σε μια καταναλωτική κοινωνία και τώρα χρειαζόμαστε αρκετή προσπάθεια για να αλλάξουμε. Υπάρχει όμως και ένα καλό με την κρίση. Θα ξαναβρούμε πάλι τους εαυτούς μας. Τον πραγματικό τρόπο ζωής μας με τις ελληνικές μας συνήθειες, τις παραδόσεις μας, το αγνό μας το κρασί και την υπέροχη σούμα, το ντόπιο κονιάκ, το ούζο ,τη φέτα, τις ελιές, τη ντομάτα, το χαλβά, τον ταραμά, το γοπάκι, τη μαρίδα, τους αχινούς, όλα δικά μας προιόντα από ελληνικά χέρια με μεροκάματα σε δικούς μας Έλληνες. Για μια αρχή, να υποσχεθούμε στον εαυτό μας ότι στις διασκεδάσεις μας, στα γλέντια μας, στις γιορτές μας να προσπαθήσουμε να μην ξαναπιούμε ξένα ποτά και να μην ξαναφάμε ξένα προιόντα όσο είναι δυνατό. Θα ήταν χρήσιμο την προσπάθειά μας αυτή να την κουβεντιάζαμε και με τα παιδιά μας, παράλληλα με τους κινδύνους από τη χρήση αλκοολούχων ποτών είτε στο σπίτι, είτε αλλού.
Δημήτρης Καλανδράνης
Μέλος του μητρώου
