Πόλεμος και συνέπειες

Τα παραπάνω όλα ανήκουν στην αρθρογραφία των εφημερίδων. Εδώ και χρόνια μαίνεται ένας ακήρυχτος εμφύλιος παντού στην Ελλάδα. Κάποιοι της εξουσίας και των κυβερνήσεων έριχναν λάδι στη φωτιά κάνοντας πως δεν ακούνε και δεν βλέπουν. Πόλεμο ήθελαν κάθε χρόνο και οι μαθητές των σχολείων και καταλάμβαναν (συνεχίζουν και τώρα) τα σχολεία πετώντας έξω τους δασκάλους, προσποιούμενοι την ύπαρξη άλυτων προβλημάτων και άλλα διάφορα. Η κατάληψη δημόσιων κτηρίων ταυτίστηκε με τη δημοκρατία και τον αγώνα. Και οι φοιτητές της Αθήνας και των πόλεων με καταλήψεις και ζημιές στα Πανεπιστήμια, συμμαχώντας κάθε φορά με μπαχαλάκηδες και άλλους που έβλεπαν το μέλλον στις καταστροφές. Ίσως θα έπρεπε να μείνουμε στην παράδοση των κατ' έτος καταλήψεων των σχολείων, όπου οι μαθητές εκπαιδεύονται σε μια τζάμπα εξέγερση. Γιατί τις συνέπειες ποτέ δεν τις πλήρωσαν. Κάθε πράξη φέρνει πίσω και τα επακόλουθά της και αυτό θα το μάθουν με οδυνηρό τρόπο τώρα οι τελευταίοι αντάρτες των πόλεων. Οι ίδιοι γίνονται διάβολοι (για να μας φέρουν σε κοινωνία αγγέλων;) και βέβαια απέναντί τους δεν βρίσκουν αγγέλους. Και η αξίωση να αντιμετωπίζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ώρα που κρατούν αυτόματα στα χέρια, αποδείχνει τον σύγχρονο ελληνικό παραλογισμό. Και ο Χίτλερ αξίωσε από τους Κρητικούς να είχαν καλύτερη μεταχείριση οι αλεξιπτωτιστές του που έπεσαν πάνοπλοι απ' τον ουρανό να καταλάβουν το νησί τους.

Θα συμφωνήσουμε ότι υπάρχει μια κακή κοινωνία και άδικη. Αλλά πώς θα τη φτιάξουμε καλύτερη; Θα συμφωνήσουμε ακόμα πως πολλοί απ' τους νεαρούς εξεγερμένους έχουν υπάρξει θύματα της κοινωνίας της βίας στην οποία ζούμε. Βία λόγων, εικόνας και έργων. Βία της αδικίας. Ακόμα θα συμφωνήσουμε ότι ορισμένοι απ' αυτούς δεν θα έχυναν εύκολα αίμα και οι περιπτώσεις μέχρι σήμερα αποτελούν εξαίρεση ή σύμπτωση. Αν και δεν ακούσαμε καμιά συγγνώμη για τις ειδικές αυτές περιπτώσεις, αν και όσοι κρατούν όπλα στα χέρια είναι υποψήφιοι δολοφόνοι.

Κοινωνία της βίας γιατί εδώ και χρόνια σε όλη τη χώρα γίνεται επαναστατική γυμναστική και ίσως θα έπρεπε και στο δημοτικό ακόμα να μαθαίνουν οι μαθητές την τεχνική των καταλήψεων. Η νεολαία μετά το Πολυτεχνείο ηρωποιήθηκε, θεοποιήθηκε. Θέλουμε όλους να τους κάνουμε τώρα φοιτητές του Πολυτεχνείου και πιο πάνω, να λαμβάνουν όλοι μεταπτυχιακό και να μπαίνουν στην ουρά της ανεργίας ως επαίτες.

Και οι μεγάλοι τι κάνουν; Αρχίζουν ένα αγώνα για τα δίκαιά τους, αλλά δεν ξέρουν σχεδόν ποτέ πώς να τον τελειώσουν. Θέλουν να είναι νικητές, τα θέλουν όλα ή τίποτα, δεν κάνουν πίσω, αλλά επιμένουν μέχρι που τις συνέπειες να τις πληρώσουν οι ίδιοι και η κοινωνία ολόκληρη. Εκείνοι που μιλούν για πόλεμο (θα περάσουν πάνω απ' τα πτώματά μας, θα χυθεί αίμα), όταν αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις, αυτές μιας οργανωμένης κοινωνίας αρχίζουν μετά τις κλάψες και τις διαμαρτυρίες, αφού πρώτα προκάλεσαν το κακό.

Η λογική του ή «ταν ή επί τας» που μας δίδασκαν για τους γενναίους Σπαρτιάτες οι παλιοί μας δάσκαλοι έχει εντελώς επικρατήσει. Άσπρο ή μαύρο. Ή όλα ή τίποτα. Ρίχνουμε πάντα το άδικο στους άλλους απέναντι, που γίνονται εχθροί, δωσίλογοι, προδότες και πράκτορες και παρηγοριόμαστε ονειρευόμενοι ότι, όταν υπάρξει εξωτερικός εχθρός μονοιάζουμε και συνεννοούμαστε. Ας θυμηθούμε ότι όταν κατέστρεφε την Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ, εμείς οι άλλοι, οι καλοί, είχαμε φυλακίσει τον Κολοκοτρώνη.

Εδώ στα δικά μας τώρα κάνουμε καθημερινό πόλεμο μέχρι τη νίκη. Δεν υπάρχει συμβιβασμός, συνεννόηση, όλα που λέει η άλλη πλευρά είναι δόλος και απάτη, ξεγελάσματα για να παρατήσουμε τα όπλα. Στο μεταξύ σε πολλές «μάχες» χάνουμε περισσότερα απ' όσα θα κερδίζαμε με κάποιον συμβιβασμό. Κα μαζί με μας και τους αγώνες μας χάνει και η ίδια η κοινωνία, χάνει και η ιδέα της συνεννόησης που για πολλούς θεωρείται απαράδεκτη ήττα. Απ' αυτό το κλίμα ίσως δεν είναι μεγάλη απόσταση το να πάρουμε τα όπλα. Αυτό το κλίμα επηρεάζει τους νεαρούς που μόλις έφυγαν απ' το σχολείο. Ας μην τα βάζουμε με τα σπίτια. Κανένας γονιός δεν θέλει το παιδί του κλεισμένο στη φυλακή. Το κλίμα που δημιουργήσαμε είναι ο βασικός υπεύθυνος μαζί με όλα που το συντηρούν. Κακοί πολιτικοί, κακή, κάκιστη τηλεόραση. Φαίνεται όλοι διψούν για αίμα και καταστροφή, γι' αυτό λάμπουν τα μάτια των παρουσιαστών της τηλεόρασης όταν έχει συμβεί κάτι κακό. Άστοχα λόγια που εξεγείρουν, όλοι εμφανίζονται να διψούν για μάχες και αίμα και ο κοινός δρόμος δεν βρίσκεται.

Η αιτία του κακού είναι εδώ, στο ότι η πολιτική ξέφυγε και δήθεν για να εξυπηρετηθεί η δημοκρατία, ευνόησε τον καθημερινό πόλεμο. Εδώ είναι που δεν βγάζει νόημα η επαναστατημένη σκέψη των νέων και παίρνει ξίφος για να λύσει αυτόν τον Γόρδιο δεσμό. Δεν μας έφτανε η μέχρι τώρα ενδημούσα επί χρόνια κοινωνία της αδικίας, ήρθε να περιπλέξει περισσότερο τα πράγματα η κρίση, αλλά ιδίως ο τρόπος που την αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί στη χώρα μας. Ως αιώνιοι έφηβοι που τα γεγονότα και τα παθήματα αδυνατούν να τους ωριμάσουν και κάνουν πολιτική με το όπλο παρά πόδα για κάθε περίπτωση.