H «Αγωνία» του Αγώνα»

Ζούμε, (τρία) μέχρι τώρα χρόνια ένα οικονομικό εφιάλτη (μιας δίχως έστω ηλιακτίδας φ ω τ ό ς ορατής διεξόδου) σε κοινωνική, καταστροφή. Που, μάλιστα καθημερινά «ε π ι τ ε ί ν ε τ α ι» α υ ξ α ν ό μ ε ν η σε διάρκεια επικίνδυνης τάσης & άνευ ορίου, αμετροπρέπεια.

Μοιάζει, δίχως αμφιβολία αν και κατά πόσο αυτή αριθμητικά «κρίσιμη μάζα» του πληθυσμού έστω (οριακά) για το πολιτικό μέλλον της, πατρίδας.

Συνειδητοποιεί, αυτονόητα το επιβάλον ορθόν της ιστάτης στιγμής, πρακτέον; Απλά, σταράτα ότι οι έννοιες «ανάπτυξη» και «πρόοδος» πέραν ακόμα κάθε υ π ε ρ β ο λ ή ς μορφής & είδους καταναλωτικής, Ε υ ζ ω ί α ς. Σε, καμιά περίπτωση δεν παρέχει ε γ γ ύ η σ η εξασφάλισης «δικαιωμάτων» αλλά δ ε ί χ ν ε ι την α μ ε σ ό τ η τ α πλέον, επιτακτικά.

Της, εξασφάλισης «αξιοκρατίας» από τ' ανώτατα αξιώματα ώς το έ σ χ α τ ο κοινωνικό μορφής ή είδους, λειτούργημα.

Διαφωνεί κανείς Φιλτάτες & Φίλτατοι σ΄αυτό; Ζήσαμε δεκαετίες ολόκληρες χωρίς υπερβολή, με την καθημερινή εικόνα κάποιων, συμπολιτών μας. Δεν, έχει καμιά σημασία (λίγων ή πολλών) να διαδηλώνουν την απαίτηση κατασφάλισης, «δικαιωμάτων» τους.

Κάθε δυό & τρείς - λίγο, ένα μεγαλύτερο ή μικρό τμήμα του ελλαδικού πληθυσμού (πάντοτε οι ανήμποροι, η φτωχολογιά). Β α σ α ν ι ζ ό τ α ν σαδιστικά, απάνθρωπα, από κάποιους απεργούς -πάντοτε δημοσίους λειτουργούς.

Η ιδιωτική υπαλληλία δεν μπορούσε, σχεδόν ποτέ, να απεργήσει. Εν, χορώ & τυμπάνων μαζί διαδηλωτές και απεργοί διεκδικούσαν πάντοτε «δικαιώματα» συνήθως προσθετες παροχές από, το κράτος.

ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ποτέ, (μα την Παναγιά ποτέ) στην ελληνική κοινωνία «συλλογικό» αίτημα διεκδίκηση αξιοκρατίας, αξιολογικών κρίσεων, ελέγχου της ποιότητας, έστω καταξίωσης της αριστείας.

Οι άμοιροι, δεν καταλαβαίναμε, ούτε ακόμα το συνειδητοποιούμε τώρα καλά στο, Ελλαδιστάν. ΟΤΙ η αξιοκρατία, ο έλεγχος της ποιότητας, θα άλλαζε για μιάς τα πάντα στη, χώρα.

Από, τις γενικότερες σ α δ ι σ τ ι κ έ ς τάσεις συμπεριφοράς της υπαλληλίας (πλήν ευτυχώς εντίμων εξαιρέσεων) στο ΙΚΑ, στις εφορείες, σε κάθε κρατική, υπηρεσία.

Προέχουσα, ανέδεια να μας ορίζουν τις τύχες άτομα «εξουσίας» διανοητικά καθυστερημένα ή κραυγαλέας, κωμικής ανικανότητας.

Θαυμάσια λοιπόν! Kαφέραμε, να καταστεί κυρίαρχη νοοτροπία η κατάλυση κάθε κρίσης αξιολογικής, ουσίας. Στυλ, τιρλαντά βοώντας ή κράζοντας «γιατί αυτός» & όχι, ε γ ώ; Ανοίγοντας, έτσι τον (ασκό του Αιόλου) ολικά οι συνέπειες ψηλαφούνται «εν ριπή οφθαλμού» αναβαθμησμένες, κατά πάντα.

Από, π.χ. από τον παρασιτικό δημόσιο υπάλληλο ή τον προκλητικά περιττό «συνοδό» κ.λπ. μέχρι τους Υπουργούς, τον Πρόεδρο της Βουλής, τους «θεσμούς», τον ίδιο το Πρωθυπουργό, όλα τα κόμματα της, αντιπολίτευσης. Ακόμα, αν θέλετε όλη τη ροή της ίδιας αυτής (έν δυνάμει απαρχής μορφής» δημοκρατία, στην Ελλάδα). Μια, & το «λαϊκίζειν» δεν μπορεί & να «εστί φιλοσοφείν» τουλάχιστο σ' αυτήν την εποχή (Ε θ ν ι κ ή ς) μας «τραγωδίας», τη ζούμε όλοι καθημερινά στο πετσί μας, ( μικροί - μεγάλοι ). Τις, λοιπόν των εχόντων» από τους πολίτες κοινή λ ο γ ι κ ή διαφωνεί κατά μορφή έστω κεραίας ή γραμμής τέτοιων όπως των παραπάνω, απόψεων;

«Ούτε τι γάρ κλαίων ιήσομαι ούτε κάκιον θήσω τερπωλάς και θαλίας εφέπων», Φίλες & Φίλοι. Στο, παραπάνω αυτό στοίχο ο μέγιστος των «λυρικών» ποιητών & προγονός μας Αρχίλοχος συμβουλεύει γύρω στα μέσα του 7ου π.Χ αιώνα, εμάς. Τους, σημερινούς κατοίκους στο νησί απλά της αλήθειας, γλώσσα. Φίλος, της καρδιάς μας «παλιός» & αποκούμπι ανάμεσα μας πάντα στο ίδιο χώρο που έζησε & πάλεψε για τα όνειρά του, στη ζωή. (Ούτε με κλάματα θα βρώ γιατρειά, ούτε με γλέντια και χαρές τις συμφορές θε ν΄αποφύγω). Όταν, ακούγονται οι «φωνές» των προγόνων μας από τους τάφους πρέπει νάχουν τ΄αυτιά τους οι ζωντανοί καλά ανοικτά, ζούνε & μας οδηγούν.

Χρειάζεται, ασφαλώς όλοι μας εδώ στη Πάρο να κατανοήσουμε την «έννοια» της απλής παροιμίας των ανθρώπων «λαϊκής σοφίας» διαχείρησης της ουσίας γεγονότων ή καταστάσεων, απλή υπόδειξη. «Ενωμένες οι βέργες δε σπάνε ποτέ». Π.χ. Αρκετοί, συμπατριώτες δεν έχουμε ακόμα καταλάβει προς τι ο «θόρυβος» & σχολιασμοί για μια κοινή προσπάθεια επάνδρωσης αλλά & κατό δυνατό «άψογης», λειτουργίας του Κ.Υ. Πάρου. Μα, το ζήτημα είναι τόσο απλό όταν οι πάντες στο νησί συμμετέχουν ψυχή & σώματι στη κοινή ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Αρχές, εξουσίες, λαός, «επώνυμοι» & «ανώνυμοι». Δηλαδή, κάποιοι από μας γυρεύουν να δρέψουν κλώνους δάφνης, θαλερούς; Δεν, χρειάζονται λιβανιστήρια ούτε τους ενδιαφέρουν τα εύσημα οι αληθινοί άψογοι, αγωνιστές. Έχουν, τη μοναδικότητα υπ΄όψιν τους όσο το δυνατό καλυτέρου, «αποτελέσματος». Παρεμένουν, «ταπεινοί» υπηρέτες απλοί κατά τα πάντα & «στρατιώτες» της συλλογικής ανάγκης, των ανθρώπων της κοινωνίας & του τόπου, που «εκπροσωπούν». Γνωρίζουν, καλά να πολεμούν στα «κάστρα» αλλά και να φυλάνε άψογα τις «κερκόπορτες». Ν τ ρ ο π ή & Ο δ ύ ν η που δεν μπορεί εμάς των Παριανών νάναι, αποδεκτή. Προσφορά, μιας κόντρας ή ακόμα & το νερό στο μύλο του διχασμού μεταξύ μας & ξεφτίλας σ΄όλα άκομψης κατά πάντα, η αρχή; Δε, θέλω να το πιστέψω πως στα δυό νησιά μας υπάρχουν και τώρα ακόμα, «εφιάλτες».

Ψηφαλάκια, κόμματα, παντιέρες, πρόκαιρα, άλλα «δήθεν ή εκείθεν», σε βάρος «συμφερόντων» της κοινωνίας ή εξυπηρετήσεων «αλλοτρίων» εκ του αποτελέσματος τους, «απορρίπτονται» Ο, (Μέγας της Πάρου & Αντιπάρου Λαός) τώρα «γροικά» & «ακούει». Τηρά & βλέπει μακριά, αγναντεύει. Σπάθα, μεγάλη κρατεί Φύλακας & Αρχάγγελος, της Δημοκρατίας, ο Ταξιάρχης.

Παραμένει, βεβαιωμένο από ιστορική εμπειρία πως γενικά κάθε ολοκληρωτισμός, - ιδεολογικός, κομματικός, θρησκευτικός, ακόμα &, μαφιόζικος. Αποκλείουν, (δυστυχώς διαχρονικά - αρνητικά) κάθε αφετηρία για να μπορεί να λειτουργήσει ομαλά & αποτελεσματικά κατά πάντα δυναμικά το «εφαλτήριο», την αξιοκρατία.

Ίσως σήμερα να ξεπέρασα τα όρια της υπομονής σας. Μα, τα γεγονότα τρέχουν & τα μποφόρια της κοινωνίας, πολλά. Η, αγωνία για το αύριο & το μέλλον εκτινάσεται κατακόρυφα στο, «ζενίθ» η καμπούρα των Ελλήνων δεν αντέχει «άλλα» βαριά φορτία. Αγκομαχεί, & φωνάζει για Έλεος και Ελπίδας «Φώς». Γυρεύει, λιβάδι δροσερό για να ξαποστάσει σχεδόν πέντε χιλιάδες χρόνια ζωής & ιστορίας, δράση. Περιμένει, βογκά. Ακόμα, & κλαίει «σταυρωμένος» & διψάει. Όμως, γνωρίζει καλά πως ο «σταυρωμένος» φίλος του «Ναζωραίος» δίπλα του έχει για κείνο φυλαγμένο μεγάλο «δώρο». Την, Αναστασή του που δεν ΑΡΓΕΙ & ΘΑΡΘΕΙ σ ύ ν τ ο μ α.

Χρήστος Αλιφιέρης