Πόσο, μα πόσο τελικά είμαστε καμιά φορά τόσο μικροί και ελάχιστοι σε «ύψος» ήθους όταν «κιοτεύουμε» στο μέτρημα των, ευθυνών μας; Θαρούμε ο καθένας πως αυτοί εδώ οι «αθεόφοβοι» με κόλπα & τερτύπια μ αυτά όλα που πληγώνουν ψυχές, «αρετής». Πως γίνονται κάποιας εξαιρετικής δα καταξίωσης άτομα καρφώνοντας με σαρκασμό μίσους, τον πλησίον του; Μη έχοντας μιας πέντάρας «τσίπα» πάνω μας οι δόλιοι εντιμότητα ηθικής ελάχιστης «ικμάδα», ανθρωπιάς; Πάνω, σε μεγάλους «Σταυρούς» αξιοπρέπειες & τις αξίες απλών ζωής συνανθρώπων μόχθους αγωνίας, επιβίωσης. Να «σταυρώνονται» καθημερινά ανθρώπινες υποστάσεις ελέω πάντοτε της αναξιότητας περιφερόμενοι, λιτανείας. Εκείνων, που μας ορίζουν σήμερα τις «τύχες» όλων μας άπ΄ αυτούς που προσκυνούν εύκολα τον αυτοδιοριζόμενο εκάστοτε, «Καίσαρα». Υπέρτατοι, γίνομαστε εύκολα συκοφάντες & υπηρέτες των προσωπικών «συμφερόντων». Όλου δυστυχώς του πλέγματος αυτούσια γενικά αυτή την πρακτική του «δαιμονικού» μας εγωϊσμού, έκαστος;
Και, ύστερα όλοι πάντα μαζί & σε κάθε εποχής, Γολγοθά. Παίζουμε, ασύστολα στα «ζάρια» μαζί με τα «ιμάτια» του «Χριστού» & τα ρούχα των «συνανθρώπων» μας σ ένα παράλληλο κρεσέντο αλληλουχίας εφτελισμού διάρκειας ανακύκλωση της, σαπίλας. Κάθε, φορά σ΄εκείνους που εμείς οι ίδιοι «φροντίσαμε» ν΄ανέβουν στο «σταυρό» μια και έτυχε νάμαστε άρχοντες & παντοδύναμα, «ποντίκια». Κρυμμένοι, καλά σε φωλιές μας που ακόμα δεν έχουν ανακαλύψει οι «Γάτες» της έννομης, Δημοκρατίας. Για, να τις ξακαθαρίσουν μια και καλή από όλα αυτά τα ανθρωπόμορφα τρωκτικά. Που, λυμαίνονται τα πάντα της πολύπαθης [ σημερινής ] κοινωνίας μας «θησαυρίζοντες».
Επωφελούμενοι, κάποια παράνομα «τάλαρα» παραπάνω «κάτι τις» λέγεται στη επίση γλώσσα «επαγγελμάτων» τουριστικού ενδιαφέροντος σ΄όλα τα νησιά, της χώρας. Τελικά, μοιάζουμε στην εντέλεια των Φαρισαίων όταν και [δυστυχώς] σήμερα είμαστε του ίδιου φυράματος αρκετοί από εμάς στην «συμπεριφορα ακόμα & μεταξύ μας.. Να, ξεπεράσουμε επιτέλους αυτές όλες τις «παθογένειες» αδέλφια πρίν βρεθούμε όλοι μαζί στο λάκο των λεόντων δεμένοι καλά «οπιστάγγωνα» από τα ίδια μας, τα λάθη,
Μάλλον, οι εκάστοτε μορφές εξουσίας επιδιώκουν γενικώς τους εντυπωσιακούς τρόπους της παραπληροφόρισης. Αυτές όμως οι τρόποι της επικοινωνίας είναι σ΄αρκετές από τις περιπτώσεις & η έντεχνη «θριαλίδα» της, αυτανάφλεξης.
Στο, να τινάξει κυριολεκτικά στο αέρα τις λεπτές συνοχές των σχέσεων «ισορροπίας». Μεταξύ των πολιτών π.χ. του Δήμου μας & της εκλεγμένης από το λαό του νησιού, «αρχής» του. Πότε όμως Φίλες & Φίλοι είναι εν δυνάμει υπαρκτός ένας τόσο μεγάλος, κίνδυνος; Φυσικά, όταν δεν λειτουργεί σωστά ο θεσμός της Δημοκρατίας με ότι ενοείται αυτονόητα επι της ουσίας λόγων & έργων. Στιγμές, «δύσκολες» για την Πατρίδα πρέπει να μας οδηγούν τάχιστα σε «Ώρες», τάχιστα. Εθνικής, Περισυλλόγης & συνεύρεσης ημών όλων το αειφόρο του λαού μας ανθρώπινο, «σύμπλεγμα». Σύν γυναιξί & τέκνοις εγγράφοντας παρουσία υπερτάτη κείνης των διαχρονικά μας, προγόνων. Η ουσία της Ελληνικής ψυχής και παιδείας έγινε παρουσία της ψυχής του κόσμου της, υφηλίου. Αιώνες, αιώνων το πνεύμα τούτο εισορμούσε στις βλέβες των άλλων εθνών της γής και τους γονιμοποιούσε. Πάντα, προσωπικά ένας ταπεινός συμπολίτης «γραφιάς» με τα λιγοστά μου κολυβογράμματα προσπαθώ με αγωνία ψυχής μεγάλη. Να, σας πω πολύ απλά πως υπάρχουν «στιγμές» που το έθνος μας και όλος ο λαός οφείλει να διαλέγεται με το παρελθόν του και να συνομιλεί με την, ιστορία του.
Γιατί, Ναουσαίοι ιδιαίτερα εμάς αφορά εδώ η [ υπενθύμιση ] αυτή έτσι αναβαπτίζουμε τη μνήμη μας διαρκώς. Νοιώθουμε, την ευθύνη του ιστορικού μας βάρους αυτό που μας αναλογεί στην κάθε μια & τον καθένα βεβαιώνει ειδικά την ύπαρξή μας & την «εθνική» μας, αυτοσυνειδησία. Επιτρέψετε μου, Συμπολίτες γυναίκες & άνδρες για μια φορά ακόμα ν΄ακούσουμε μέσα από το «μνήμα» τον Πλάτωνα μας, βροντοφωνάζει. «Εμείς, δεν έχομε την αξίωση να είμαστε ούτε δούλοι κανενός ούτε και δεσπότες των άλλων αλλά η φυσική ισογονία μας.
Μας, αναγκάζει να ζητάμε και την πολιτική ισότητα μας κατά το νόμο και να μην υπακούουμε σε κανένα άλλο παρά, μόνον. Σε εκείνους που διακρίνονται για την ηθική τους δύναμη και τη χρηστότητα. Γι΄αυτό λοιπόν οι πατέρες των ανδρών αυτών και οι δικοί μας πατέρες και οι ίδιοι, νεκροί. Μεγαλωμένοι, και ανθρεμμένοι μέσα σε απόλυτη ελευθερία και γεννημένοι από έντιμους γονείς έλαμψαν με τα πολλά και ηρωϊκά τους κατορθώματα σ όλο τον κόσμο, τόσο. Στον ιδιωτικό τους βίο όσο και στο δημόσιο γιατί πίστευαν ότι είχαν υπέρτατο χρέος να, μάχονται. Και εναντίον των Ελλήνων για την ελευθερία των Ελλήνων!! Και [ε ν α ν τ ί ο ν ] των Βαρβάρων για την [ε λ ε υ θ ε ρ ί α ] ολόκληρου του ελληνικού, έθνους». Πλάτων «Μενέξος» 239 a-d Ίσταμαι, με απόλυτο σεβασμό αλλά και εξίσταμαι αγαλόμενος στο ονειρικό αυτό το μεγαλείο δύο αυτών μοναδικά, εννοιών. Την, υπερτάτη και «ελεύθερης» από πάσης επιβουλής εχθρών Πατρίδας αφ΄ενός εξωθεν ή εσωτερικής αταξίας «υποτροπών», λαϊκισμού. Αλλά & της Δημοκρατικής αξίας «Διοίκησιν» εγκαλουμένων αρετής πολιτών, αφ΄εταίρου. Ώστε, να επιτευχθεί αληθινή & χρηστή διαχείρηση από άτομα ήθους & «παιδείας» υψηλού επιπέδου δίχως «παρελθόντος», σκοτεινού. Επικρατούσης, της πραγματική ισότητας προσώπων αλλά και γενικότερα αναδιάρθωση των ομάδων της κοινωνίας.
Ο συντονισμός της «ορθής» κατανομής π.χ. του κράτους της Αθηναϊκής Πολιτείας ( 5ος π. Χ. αιώνας ) από τον, Περικλή. Έδωσε, την δυνατότητα δικαίας διανομής του εθνικού εν γένει πλούτου σ΄όλες τις «τάξεις» του Αθηναϊκού λαού. Με, όλα τα γνωστά μας αποτελέσματα όπως τα ξέρουμε όλοι σχεδόν κατά πάντα τέλεια με την τέλεια μορφής λειτουργίας της «Αθηναϊκής, Ηγεμονίας. Στο, σήμερα αυτό το τόσο τραγικό ειδικά αυτές τις δύσκολες ώρες που η χώρα «γίνεται» οικονομικό «πειραματόζωο» ενός ολικού εφτελισμού κατά γράμμα, της πράξης. Τα αίτια μας είναι γνωστά έχουν αναλυθεί κατά καιρούς έτσι ο γράφων δεν θα σταθεί, εδώ. Το, έντονο όμως πρόβλημα τι θα γίνει με τους Δήμους των δυό νησιών μας την Πάρο και την Αντίπαρο με απασχολεί έντονα πολίτη και «αρθογράφο» υπευθυνότητας, γνώμης.
Μιλάμε, λοιπόν με ανοικτά χαρτιά πέραν των πολιτικών μας προτιμήσεων καθώς στενέψανε επικίνδυνα τα πράγματα. Επιμένω, λοιπόν κ Δήμαρχε της Πάρου ειδικά περισσότερο μια και γνωρίζω τις υπάρχουσες καταστάσεις για εδώ το νησί της Πάρου να σας «υποβάλω» τις προσωπικές ταπεινές απόψεις. Περιμένοντας φυσικά το δυνατό σύντομα, απαντήσεις σας. Α.- Δέχεστε την συνεργασία και των υπολοίπων εκλεγμένων δυνάμεων αν αυτές το θέλουν ως η πλειοψηφούσα Δημοτική αρχή για μια κοινή γραμμή, «συνεργασίας»;
Β.- Νομίζετε ότι μας χρειάζεστε «όλους» όσους μπορούμε να βοηθήσουμε σε τομείς δράσης αποτελέσματος προτάσεών που επιβάλλονται ώστε να παραχθεί ουσιαστικό τάχιστα, έργο; Γ.- Θεωρείται, άμεση την ανάγκη οι Κοινότητες τάχιστα τα οικία Κ.Σ. να συγκαλέσουν Γενικές Συνελεύσεις των, κατοίκων; Που σ΄αυτές θα ακουστούν και θα καταγραφούν οι «απόψεις» τους για να προωθηθούν στο Δημοτικό Συμβούλιο; Δ.- Έχει η Δημοτική Γραμματεία δυνατότητα να «ορίσει» τώρα εκπρόσωπο τύπου που θ΄αναλάβει επάξια το όλο πλέγμα της διαρκούς ενημέρωσης των δημοτών και όχι μόνο; ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, λυπάμαι σαν πολίτης που καθώς ο καιρός φεύγει δεν υπάρχει ακόμα ένα Δημοτικό Έντυπο που τουλάχιστο, τακτικά.
Να, μας πληροφορεί έγκαιρα το εύρος της προσπάθειας εδώ κατανοώ την «αδυναμία» & είμαι πάντα πρόθυμος σ΄ότι μου ζητηθεί να συμβάλω, σ΄αυτό τον, τομέα. Δεν είναι τόσο εύκολη μια τέτοια του είδους αυτού εργασίας και απόλυτα «κατανοώ» αλλά οι ανάγκες, το επιβάλουν να προχωρίσουμε πάντα όλοι «μαζί ενωμένη γροθιά, τάχιστα. Ανεξάρτητα, της πληθώρας λαθών από διάφορα «πολιτικά» πρόσωπα που εκμεταλεύτηκαν στο έπαρκο κατά «καιρούς». Την ψήφο μας για να θεριέψουν τις γενικότερες ανομίες τους σε βάρος φυσικά «ημών» όλων των τάξεων τιμίων, πολιτών. Συνεργούντων, βεβαίως & αρκετών άλλων επιτιδίων μορφής αρπακτικών πλουτισμού τους οποίους καθημερινά έρχονται στο φώς οι άνομες πράξεις τους από την, «δικαιοσύνη». Κατάφεραν, μόνοι τους να χωθούν οι περισσότεροι βαθειά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όσοι αθέτησαν όρκους «πίστης» πως θα υπηρετήσουν «θεσμούς» και νόμους ευθαρσώς, τίμια. Βαρύ το κρίμα θα τους κρατά συντροφιά στις ενθυμίσεις τους στις ντροπές των πράξεών τους στις προδοσίες του ίδιου τους εαυτού στην καθημερινή τους, κόλαση. Εκεί, λοιπόν στην [ανυπαρξιά] καταντροπιασμένοι ακοίμητα «σκουλίκια» οι τύψεις θα τους «κατατρώουν» όλα τους τα, σωθηκά. Μπορεί μάλιστα κάποιοι από δαύτους να περνάνε ακόμα από δίπλα μας.
Αν, κανένας σας τύχει να γνωρίσει κανένα από δαύτους να μην τυχόν να τον φτύσει. Η συγγνώμη το σχώριο που λέει και ο λαός ένα Κύριε ελέησον εμείς όλοι οι ταπεινοί στη ψυχή έχοντας Χριστού, Αγάπη. Εύκολα, να το δίνουμε σ΄όλους εκείνους που μας «έβλαψαν» τόσο πολύ..Κριτής & Αφέντης ο Θεός & Δραγουμάνος ο λαός. Η αξία, του σάλιου μας είναι άπειρα μεγαλύτερη η χρησιμότητα του να, παραμείνει. Εκεί που το έταξε ο Πλάστης δηλαδή μέσα εκεί στο στόμα μας για να σκοτώνει όλα τα, «μικρόβια».
Η Δημοκρατία της Αγάπης παραμένει ευσπλαχνίας ο δρόμος είναι ευρύς ανοικτός στις ελπίδες των «λαών» όλης της γής πέρα από «Θρησκείες» φύλο και χρώματα της, σάρκας. Φωτεινός που δείχνει «υπέρτερη» την ελευθερία «άρχουσα» προσφέροντας όλα τα δικαιώματα του έμφρονου, ανθρώπου. Ελέους, αέναης πηγής και ελπίδα Θεόσταλτης δροσοσταλίδας πως οι μεγάλες γενικά «αξίες» παραμένουν πάντα ΑΘΑΝΑΤΕΣ!
Χ ρ ή σ τ ο ς Α λ ι φ ι έ ρ η ς
Μέλος του μητρώου
