Newsroom Και λέμε δυστυχώς γιατί πρόσφατο άρθρο που είχε αναρτήσει το psts.gr (12/9/2019) και είχε επισημάνει τον νομικά κατοχυρωμένο διαχωρισμό μεταξύ ενός διαδικτυακού διαύλου επικοινωνίας (προσωπικό ιστολόγιο, blog, μέσο κοινωνικής δικτύωσης κ.ά) και ενός ηλεκτρονικού Μέσου Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και τις σοβαρές επιπτώσεις της εξομοίωσής τους, επαληθεύεται καταφανώς με αφορμή μια πληροφορία (;) που αφορά στο νησί της Πάρου και κάνει το «γύρο» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Δημοτικός υπάλληλος του Δήμου Πάρου, προϊστάμενος Υπηρεσίας, εγκαλεί με ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, πρώην Πρόεδρο Δημοτικής Κοινότητας και νυν σύμβουλο Κοινοτικού Συμβουλίου, για πλημμελή τέλεση των καθηκόντων του όσο ο τελευταίος ήταν Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας.
Μια ακόμα είδηση, θα μπορούσε καλόπιστα ένας αναγνώστης να συμπεράνει.
Μια είδηση (;) η οποία σέρνεται ωστόσο σαν «μουρμούρα» στο διαδίκτυο, αρθρώνεται σε κατηγορίες και λεκτικά διατυπωμένες αντιμαχίες, εμπλέκει προσωπικά ζητήματα με ζητήματα του δημόσιου βίου και τελικά πυροδοτεί καταφυγή σε νομική οδό επίλυσης των «διαδικτυακών» διαφορών.
Βέβαια κάπως έτσι λειτουργούν εν πολλοίς οι διαδικτυακοί δίαυλοι επικοινωνίας, θα υποστήριζε και πάλι καλόπιστα κανείς.
Φυσικά και μέχρις ώρας, κάπως έτσι λειτουργούν. Με μια διαφορά όμως. Όταν ένα θεσμικό πρόσωπο καταφέρεται επωνύμως εναντίον ενός άλλου θεσμικού προσώπου σε κοινή διαδικτυακή «θέα», τα όρια μεταξύ αξιόπιστης είδησης και προσωπικής κρίσης, συσκοτίζονται επικίνδυνα μέσα στον δημόσιο βίο και όπως αποδεικνύεται επιφέρουν προεκτάσεις…
Υπό την εν λόγω δημόσια συσκότιση, διαχέονται στην κοινή γνώμη η οποία συνήθως προσλαμβάνει την διαδικτυακή «κυκλοφορία» ως ρεαλιστικό γεγονός και κάπου εκεί το «παιχνίδι» μεταξύ του τι ισχύει πραγματικά και του τι αποτελεί αντικείμενο διαδικτυακής «φλυαρίας» χάνεται ολοσχερώς και στη θέση του εμφιλοχωρεί η σύγχυση και η θυμική κατά βάση πρόσληψη των αναφερομένων.
Που είναι η είδηση; Mα πουθενά! Γιατί είδηση είναι μόνο η έγκυρη, αντικειμενική, αμερόληπτη και διασταυρωμένη πανταχόθεν πληροφορία που μόνο ένα Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης μπορεί να αναρτά καθώς υπόκειται στον έλεγχο της πολιτείας και των νόμων της. Αντιθέτως, ένας διαδικτυακός δίαυλος επικοινωνίας, κάνει αυτό ακριβώς που υπαγορεύει ο ορισμός του. Απλώς «επικοινωνεί» απόψεις και θέσεις, υποκείμενο πάντα και εξ΄ορισμού σε ατομική διαχείριση.
Επομένως το ζήτημα της διάκρισης μεταξύ ενός διαδικτυακού διαύλου επικοινωνίας και ενός ηλεκτρονικού Μέσου Μαζικής Ενημέρωσης, επανέρχεται επιτακτικά. Η μη τήρησή της, όπως επισημάναμε σε άρθρο μας (12/9/2019) επισύρει νομικές κυρώσεις, κάτι που μας αφορά όλους συνολικά ως κοινωνία καθώς οι στρεβλώσεις που προκαλούνται στο πεδίο του δημόσιου βίου θέτουν ζητήματα δημοκρατικής λειτουργίας και ηθικής τάξης.
Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του δημοκρατικού πολίτη να ενημερώνεται σωστά και αξιόπιστα από έγκυρα ΜΜΕ. Είναι επίσης ηθικό καθήκον του καθενός μας να αναγνωρίζει ότι η «φλυαρία» στους διαδικτυακούς διαύλους επικοινωνίας ενέχει κινδύνους καταπάτησης των ηθικών δικαιωμάτων των συμπολιτών του, με συχνό αποτέλεσμα την απώλεια του ελέγχου και την προσφυγή στα ένδικα μέσα, με το θέμα να λαμβάνει ιδιαίτερες διαστάσεις όταν πρόκειται για θεσμικά πρόσωπα.
Γιατί ότι γράφεται και «σέρνεται» στον αχανή και αρκετά ελεύθερο χώρο του διαδικτύου, δεν αφήνει μόνο ίχνη ηλεκτρονικά.
Πολύ περισσότερο δε, αφήνει ίχνη στις ψυχές των ανθρώπων οι οποίοι πορεύονται κατόπιν τούτων, με σκιές μέσα στις τοπικές κοινωνίες στις οποίες ζουν…
Ίσως γιατί το τεκμήριο της αθωότητας συχνότατα δεν εναρμονίζεται με το ανθρώπινο θυμικό, αλλά παραμένει ακλόνητο και εν ισχύ κυρίως στο νομικό μας πολιτισμό…
