συστήματος της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια. Νομικοί κύκλοι εκτιμούν ότι η μεθόδευση αυτή που βγήκε στο φως της δημοσιότητας, στόχευε στην αποφυγή του τεκμηρίου από τον ιδιοκτήτη του σκάφους και ενδεχομένως, φοροδιαφυγή.
Όμως, η γενικότερη πορεία του Πάνου Καμμένου είναι ενδεικτική (αλλά και όχι μοναδική) της νοοτροπίας που επικράτησε σε μεγάλο βαθμό σε ότι αφορά στην επιλογή του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Ο συγκεκριμένος κύριος έγινε βουλευτής σε νεαρή ηλικία χωρίς καμία ουσιαστική επαγγελματική εμπειρία. Είναι γνωστό ότι ενώ και ο πατέρας του και ο πεθερός του ήταν επιτυχημένοι και μεγάλοι επιχειρηματίες, δεν του εμπιστεύτηκαν τις επιχειρήσεις τους, αλλά το πολιτικό σύστημα τον εμπιστεύτηκε για να σώσει την Ελλάδα. Είναι γνωστές οι «ματσό» εμφανίσεις του συνήθως σε ιστορίες με πολλή κατασκοπία και πολλή τρομοκρατία που όμως ουδέποτε απεδείχθησαν. Του χάρισαν όμως αρκετά πρωτοσέλιδα εφημερίδων και εμφανίσεις στην τηλεόραση. Επομένως και αρκετές προσωπικές ψήφους. Το παιχνίδι της αναγνωρισιμότητας σε βάρος της ικανότητας ήταν πάντα το αγαπημένο αρκετών πολιτικών προσώπων.
Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την υπόθεση του σκάφους Iliatoras, υπήρξε εκείνη η σκοτεινή ιστορία με το non paper και τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στο παιχνίδι της δημοσιότητας και σε καιρούς που κατέρρεε η Ελλάδα, ο κύριος Καμμένος δε δίστασε να εμπλέξει τον Κάρολο Παπούλια με σκοπό την προσωπική προβολή.
Ο κύριος Καμμένος όμως δεν ήταν μόνος, ούτε μοναδικός. Κάποιοι τον ενέταξαν στα τότε ψηφοδέλτια της Ν.Δ. Χιλιάδες όμως ψηφοφόροι τον ψήφισαν επανειλημμένως. Άρα τον αξιολόγησαν και τον θεώρησαν ικανό να τους αντιπροσωπεύει. Όπως προανέφερα, δεν ήταν μοναδικός. Το παιχνίδι της αναγνωρισιμότητας το χρησιμοποιούσαν όλα τα κόμματα για ευνόητους λόγους. Η Λάμψη του Φώσκολου, τα ελληνικά καλλιστεία, ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ, χρησιμοποιήθηκαν σαν πηγές άντλησης πολιτικού προσωπικού. Έτσι, φτάσαμε να παρακολουθούμε στην Βουλή κυρία, η οποία διέπρεψε στις ελληνικές πασαρέλες, να αγορεύει μη κατανοώντας τι ακριβώς της έχουν γράψει και μην έχοντας τη δυνατότητα να ξεχωρίσει το ακαθάριστο εθνικό προϊόν από το δημόσιο χρέος. Όμως την συγκεκριμένη κυρία, εμείς ως ψηφοφόροι την επιλέξαμε να μας αντιπροσωπεύει στην Βουλή. Στην συνομοταξία των αναγνωρίσιμων, μπορούμε να συνυπολογίσουμε και μια πλειάδα δημοσιογράφων (συνήθως δεύτερης κατηγορίας), συνδικαλιστών του δημοσίου και μια σειρά τηλεαστέρων θαμώνων των πρωινάδικων. Κοινό γνώρισμα όλων είναι το γεγονός ότι ουδέποτε ή ελάχιστα έχουν εργαστεί στη ζωή τους και βεβαίως δεν έχουν διοικήσει ούτε περίπτερο.
Όλοι τους όμως έχουν την αίσθηση ότι η απώλεια της βουλευτικής τους ιδιότητας θα ήταν μεγάλο πλήγμα για την Ελλάδα και βεβαίως όλοι τους θεωρούν ότι ένα υπουργικό γραφείο (άντε στην χειρότερη μια θέση υφυπουργού) τους ανήκει δικαιωματικά. Στη δε περίπτωση που εμείς κάνουμε το τραγικό λάθος να μην τους εκλέξουμε, τότε βεβαίως το λιγότερο που πρέπει να τους προσφέρουμε είναι μια θέση στη διοίκηση κρατικού οργανισμού.
Άρα, η περίπτωση του Καμμένου δεν είναι μοναδική, είναι όμως ενδεικτική. Η ευθύνη δε, είναι κυρίως δική μας. Εάν το κριτήριο επιλογής μας δεν είναι τι έχει καταφέρει κάποιος στη ζωή του, τι έχει σπουδάσει, αν έχει υπηρετήσει τον ελληνικό στρατό, αν έχει πληρώσει φόρους που του αναλογούν, πώς απέκτησε την περιουσία του και ποιες είναι οι ικανότητές του, τότε περιοριζόμαστε στο μέτρο της αναγνωρισιμότητας..
Η δε αναγνωρισιμότητα συνήθως μετράται με τις ιδιότητες και δραστηριότητες άσχετες με τις ικανότητες. Τότε αρχίζει ο διαγωνισμός εμφανίσεων στα πρωινάδικα, ο αγώνας των πανηγυριών και των χορών, η εκμετάλλευση του συναισθήματος και βεβαίως η απόκρυψη του πραγματικού χαρακτήρα.
Ορισμένες φορές αυτή η τακτική αποδίδει. Παράδειγμα φωτεινό ο κος Καμμένος. Το θέμα είναι τι γίνεται με την πραγματική ζωή όλων μας.
Γ. Βακόνδιος Πολιτευτής Κυκλάδων Ν.Δ.
Μέλος του μητρώου
