Αν θέλουμε ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, πρέπει να ανοίξουμε τα σωματεία στις κοινωνίες

Αυτό το μοντέλο ζει προ πολλού με δανεικά, ίσως και με κλεμμένα. Και στο ποδόσφαιρο ισχύει ό,τι και στη ζωή. Στους δέκα πεινασμένους, οι εννέα θα κλέψουν για να φάνε. Ο δέκατος θα χορτάσει στη μετά θάνατον ζωή. Ας εξηγούμαστε όμως για να μην παρεξηγούμαστε.

Μια ομάδα Β΄ εθνικής έχει έσοδα μάξιμουμ 100.000 ευρώ και έξοδα από 500.000 – 1.000.000 ευρώ (μισθοί, εφορία, ασφάλεια, ξενοδοχεία, αεροπλάνα, διαιτητές, γιατροί, προπονητές, ακαδημίες).
Η αφαίρεση δείχνει ότι υπάρχει ετήσιο έλλειμμα 400.000 – 900.000 ευρώ το οποίο πρέπει να καλυφθεί προκειμένου να μην διαλυθεί η ομάδα. Ποιος επενδυτής, επιχειρηματίας, παράγοντας, θα έδινε στις μέρες μας αυτό το ποσό για να κάνει το χόμπι του;

Αυτό το κενό έρχονται να καλύψουν οι αετονύχηδες. Οι λεγόμενοι άνθρωποι της νύχτας. Τα παλικάρια που δεν χαμπαριάζουν από νόμους.
Οι τζογαδόροι οι οποίοι παράτησαν τον ιππόδρομο για να ασχοληθούν εκ του ασφαλούς με το ποδοσφαιρικό στοίχημα. Και μαζί με αυτούς έγιναν τζογαδόροι, παίκτες, διαιτητές, προπονητές, παράγοντες.
Εν ολίγοις, δεν φταίει το ποδόσφαιρο για τη διαφθορά στα πρωταθλήματα. Το σύστημα πάνω στο οποίο στηρίζεται νομικά και διοικητικά το δήθεν επαγγελματικό ποδόσφαιρο, σπρώχνει τις ομάδες να ερωτοτροπούν με απατεώνες.
Κι όσο δεν αλλάζουν οι συνθήκες που υποχρεώνουν τους συλλόγους να παραδίδονται στα χέρια τζογαδόρων, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία εξυγίανση στο χώρο, όσοι υφυπουργοί και διοικήσεις κι’ αν αλλάξουν.
Η Κυβέρνηση ακολούθησε και ακολουθεί την πεπατημένη. Αντέγραψε τις συνήθειες προηγούμενων κυβερνήσεων. Πίστεψε ότι το «έλλειμμα» στο ποδόσφαιρο είναι νομικό.

Ψήφισε νέους νόμους, διόρισε δια νόμου δοτή διοίκηση – τους οποίους πληρώνουμε αδρά - στην ΕΠΟ και τώρα καμαρώνει που η παράγκα άλλαξε διεύθυνση και αφεντικά. Η επιτροπή που διοικεί την ΕΠΟ, το πρώτο που έκανε άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της, ήταν να διπλασιάσει τον αριθμό των διαιτητών, των βοηθών και των παρατηρητών διαιτησίας.
Τα αποτελέσματα είναι ήδη εμφανή. Ας ελπίσουμε ότι στους πίνακες διαιτητών που θα ανακοινωθούν το καλοκαίρι, δεν θα συμπεριλαμβάνονται μόνο οι οσφυοκάμπτες, αν και τα
διαιτητικά λάθη των τελευταίων μηνών, μόνο ως σκηνές από ταινία προσεχώς, μπορούν να ερμηνευτούν.

Οι «σπεσιαλίστες» και οι παρατρεχάμενοι, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η σωτηρία του ελληνικού ποδοσφαίρου βρίσκεται στη μείωση των ομάδων των δύο επαγγελματικών κατηγοριών. Οι περισσότεροι μιλούν για πρωτάθλημα Α΄ εθνικής 12 ομάδων (σήμερα πληροφορήθηκα την απόφαση για 14 ομάδες και play offs στις θέσεις 1-6 για την ανάδειξη του πρωταθλητή, χωρίς την αναδιανομή των εσόδων, γεγονός που αν δεν γίνει θα μπλοκάρει την εφαρμογή τους, μια και ο βασικός τους στόχος δεν είναι η αναβάθμιση του προϊόντος, αλλά η αναδιανομή υπέρ των ¨μεγάλων¨ ) και Β΄ εθνικής με 14.

Οι ισχυροί του ποδοσφαίρου έχουν κάθε λόγο να ονειρεύονται παχυλές αγελάδες. Η μείωση του αριθμού των ομάδων θα τους αποφέρει μεγαλύτερο μέρισμα στην κατανομή των όποιων εσόδων. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα...
Το πείραμα δοκιμάστηκε και πριν κάποια χρόνια, αλλά απορρίφθηκε ως αποτυχημένο. Γιατί θα βελτιώσει τώρα την ποιότητα του προσφερόμενου θεάματος και θα αυξήσει την αξιοπιστία του αθλήματος.
Πριν την οικονομική κρίση, ο ετήσιος τζίρος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ανέρχονταν περίπου σε 250 εκ. ευρώ. Το 2014 μειώθηκε κατά το ήμισυ και επί της σημερινής κυβερνήσεως έπεσε κάτω από 100 εκ. ευρώ.
Οι ειδικοί, μηδέ εξαιρουμένων των κεφαλών που υπογράφουν την κυβερνητική αθλητική

πολιτική, επί της ουσίας υποστηρίζουν ότι το ποδοσφαιρικό σκάφος θα επανέλθει σε ήρεμα νερά, αν ρίξουν στην ανεργία 200 – 300 ποδοσφαιριστές – θέμα προς έρευνα, πόσο είναι το ποσοστό των αλλοδαπών που αγωνίζονται στις τρείς επαγγελματικές κατηγορίες γιατί αν κρίνουμε από τους μεγάλους τρομάζεις και όλοι αυτοί -οι διοικούντες- υπερηφανεύονται για τις ακαδημίες τους, που σε μεγάλο ποσοστό ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και αποτελούν «βιομηχανίες» ονείρων, τις περισσότερες φορές «ηλίθιων» ποδοσφαιρικά και όχι μόνο γονέων – και δεκάδες προπονητές και εκατοντάδες υπαλλήλους.

Επειδή η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ας είμαστε ειλικρινείς. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έκανε και δεν κάνει τίποτα - πέρα από το να βγάζουν μόνοι τα μάτια τους και συνέχεια να υποβαθμίζουν το προϊόν τους - προκειμένου να διεκδικήσει μεγαλύτερο μερίδιο από τα 250 δισ. ευρώ του ετήσιου παγκόσμιου ποδοσφαιρικού τζίρου. Αλλά για να είμαστε πιο ειλικρινείς έκανε κάτι, υποχρέωσε τα ερασιτεχνικά σωματεία να υπακούουν στη FIFA και UEFA χωρίς αντιρρήσεις και από τότε «χεστήκαμε» στην οικονομική ενίσχυση.

Ας αναλογιστούμε όλοι μας το τι «εισπράττουμε» από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία μέσω της ΕΠΣ και το «πληρώνουμε» σε μια αγωνιστική περίοδο. Σε μικρό χρονικό διάστημα θα είμαστε οι αποκλειστικοί χρηματοδότες της.
Από ιδρύσεώς του οι επαγγελματικές ομάδες λειτούργησαν ως οχήματα προώθησης πολιτικών και συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών. Ουδέποτε και καμία κυβέρνηση δεν κατάρτισε ένα σοβαρό πρόγραμμα προκειμένου να ανθίσει και στη χώρα μας η λεγόμενη από πολλούς ποδοσφαιρική βιομηχανία.

Ανεφάρμοστα μοντέλα προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών αντέγραφαν ανέκαθεν, χωρίς ποτέ να μελετήσουν την ελληνική πραγματικότητα, για να μάθουν έστω που πατούν και που βαδίζουν.
Αν θέλουμε ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, πρέπει να ανοίξουμε τα σωματεία στις κοινωνίες - στο τελικό κυπέλλου η απουσία της Παριανής κοινωνίας ήταν εμφανέστατη και αυτό δεν οφείλετε μόνο στην απουσία παριανής και μόνο ομάδας, αλλά περισσότερο στο ότι το προϊόν δεν είναι πλέον τόσο ελκυστικό και σε κάποια άλλα παρατράγουδα - να αναβαθμίσουμε τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, να αναδείξουμε εκλεγμένες και ελεγχόμενες από τα χιλιάδες μέλη ηγεσίες – να ψηφίζουν δηλαδή τα μέλη των ΕΠΣ, στις εκλογές της ΕΠΟ και όχι μόνο ο Πρόεδρος, ο οποίος αλήθεια δεσμεύεται από Γενική Συνέλευση ή όχι? - να νομιμοποιήσουμε εκλογικά την αντιπολίτευση, να απαλλάξουμε τις ομοσπονδίες από τους δεινόσαυρους, να επιτρέψουμε στους νέους να ονειρευτούν και να πειραματιστούν, να θεσμοθετήσουμε κανόνες και να απαιτήσουμε την εφαρμογή τους, να απαλλάξουμε τον αθλητισμό από τις εκάστοτε ανιστόρητες πολιτικές παρεμβάσεις και τις τοπικές ενώσεις από την σκληρή και αντιδημοκρατική κηδεμονία των «επαγγελματιών» παραγόντων των ομοσπονδιών.

Αθλητισμός χωρίς ελευθερία, δημοκρατία, αξιοκρατία, νεανική φαντασία, επιχειρηματικό πνεύμα και σεβασμό στους κανόνες, δεν μπορεί να επιβιώσει, όσα χρήματα κι αν εισπράξει από τον κρατικό κορβανά.
Στα δύο χρόνια που πέρασαν από την ημέρα που ακούστηκε το «για πρώτη φορά αριστερά», όλα βαίνουν καλώς εναντίον του αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου.

Σύντομα θα έχουμε εκλογές από την διορισμένη και καλοπληρωμένη ηγεσία της νέας Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας για ανάδειξη της νέας ηγεσίας της ΕΠΟ και επειδή κάποιοι θα γίνουν χαλίφηδες στη θέση των χαλίφηδων θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι δια μαγείας όλα θα αλλάξουν στα ποδοσφαιρικά δρώμενα και θα έχουμε ισονομία , αθλητική και επαγγελματική ακεραιότητα. Καλό το παραμύθι της κάθαρσης αλλά δεν πείθει ούτε μικρά παιδιά.
Δεν ξέρω αν οι ρομαντικοί λάτρεις του ερασιτεχνισμού που ακόμα επιμένουν -κόντρα στο πνεύμα της εποχής μας- να αιμορραγούν οικονομικά, σωματικά και ψυχικά, σαν βασικοί αιμοδότες μπορούν να αλλάξουν το ρού του ποδοσφαίρου μας.
Ίδωμεν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Ανδρέας Σάμιος
Πάρος 29-03-2017