Τριήμερο εθνικό πένθος κηρύχτηκε στην πατρίδα του την Αργεντινή, πραγματοποιήθηκε λαϊκό προσκύνημα στη σορό του και η χώρα δονήθηκε από συγκίνηση και πάθος καθώς αποχαιρετούσε τον θρύλο που τη δόξασε στα πέρατα του κόσμου. Άλλη μια είδηση όμως που ξεπήδησε λίγες μέρες μετά, ήρθε να μας προσγειώσει απότομα από τα τεκταινόμενα της εξιδανίκευσης του μύθου και να προβληματίσει.
Οι τρεις υπάλληλοι του γραφείου τελετών που φρόντισαν τη σορό του μυθικού Μαραντόνα, απαθανατίστηκαν σε φωτογραφία μαζί της, σηκώνοντας κύμα αντιδράσεων από τους φανατικούς οπαδούς του. Αποτέλεσμα ήταν και οι τρεις, να βρεθούν λίγες μέρες αργότερα δολοφονημένοι από αγνώστους, επειδή τόλμησαν να βεβηλώσουν τον νεκρό ποδοσφαιριστή αποκαθηλώνοντάς τον από το «θρόνο» του με μια φωτογραφία της σορού του μαζί τους.
Η Αργεντινή ξεπέρασε αυτή τη φορά τα άκρα. Η Αργεντινή, του περονικού παρελθόντος, του λαϊκισμού, της φτώχειας, των παραγκουπόλεων και των οικονομικών χρεωκοπιών, έδειξε να αποδέσμευσε παράλογα και βίαια πάθη με αφορμή το θάνατο ενός ειδώλου που το είχε μυθοποιήσει στο πεδίο του φαντασιακού και το είχε ανυψώσει, αν όχι ταυτίσει, με την εθνική της ύπαρξη.
Μια ύπαρξη μακρόχρονης υστέρησης στην οποία ο Αργεντινός Μαραντόνα πρόσφερε την ουτοπία και το όνειρο της παγκόσμιας υπεροχής και επιτυχίας. Σε συμβολικό επίπεδο, ο ποδοσφαιριστής από τις παραγκουπόλεις της χώρας, ο οποίος αναδείχτηκε κορυφαίος στο πάνθεον της μυθολογίας του βασιλιά των αθλημάτων, του ποδοσφαίρου, δείχνει να κινητοποίησε με τη ζωή και το θάνατό του έναν ολόκληρο λαό ο οποίος σε επίπεδο ασυνείδητου ταυτίστηκε με την επιτυχία του και βρήκε διέξοδο απόδρασης από την δυσχερή καθημερινότητά του.
Έναν λαό πενόμενο και δυστυχή που ζητωκραύγασε με πάθος την ανωτερότητα του ποδοσφαιριστή του και δεν δίστασε να σκοτώσει όσους θεώρησε ότι τον βεβήλωσαν. Έναν λαό που στο συλλογικό ασυνείδητό του ο Μαραντόνα συμβόλιζε ότι εκείνοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να πετύχουν σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο.
Και έρχεται κατόπιν η άλλη εικόνα, από τους αντίποδες της υδρογείου. Από την Σουηδία. Εκεί βρέθηκε ένας άλλος από τους κορυφαίους του παγκόσμιου αθλητισμού, ο Γιάννης Αντετοκούμπο, ο «Greek Freak», δύο φορές ΜVP του ΝΒΑ. Στη Στοκχόλμη ο Γιάννης όπως ο ίδιος είπε, απόλαυσε την ανωνυμία του. Κυκλοφόρησε άνετα στην πόλη χωρίς κανείς σχεδόν να τον αναγνωρίσει και χάρηκε ιδιαίτερα αυτές τις στιγμές.
Στην προηγμένη, καλοζωισμένη, οικονομικά εύρωστη και κοινωνικά ώριμη Σουηδία, φαίνεται πως το είδωλο του θρυλικού Γιάννη Αντετοκούμπο πέρασε απαρατήρητο. Η κουλτούρα της χώρας απαλλαγμένη από συμπλέγματα κατωτερότητας δεν άφησε χώρο για ειδωλοποίηση του παγκόσμιας κλάσης μπασκετμπολίστα. Το συλλογικό φαντασιακό και οι εθνικές επιθυμίες δεν ταυτίστηκαν εκεί με τον αθλητικό μύθο, το πάθος και η υπεροχή του στο γήπεδο δεν έγιναν σύμβολα επιθυμιών και ανάτασης του λαού μιας χώρας που το όνειρο της ευζωίας έχει κατακτηθεί ως πραγματικότητα για τους περισσότερους.
Γιατί φαίνεται πως οι λαϊκοί ήρωες ανθούν εκεί που οι λαοί τους έχουν ανάγκη. Υπάρχουν για να ανακουφίζουν και να εκτονώνουν τα πάθη και τα απωθημένα αισθήματα εκείνων που η Ιστορία και η ζωή έχει επιφυλάξει γι΄αυτούς ανεκπλήρωτα ατομικά ή συλλογικά όνειρα τόσο καταπιεσμένα, που αναζητούν μόνο μια ευκαιρία για να γίνουν εφιάλτης ακραίων συμπεριφορών που φτάνουν μέχρι τη δολοφονία…
Μέλος του μητρώου
