Ο Νίκος Μιχαλόπουλος εντοπίζει τους λόγους για τους οποίους «ευχαριστεί» τη χρονιά της πανδημίας και εξηγεί. Το περιοδικό TIME τράβηξε ένα τεράστιο κόκκινο Χ πάνω από αυτή τη χρονιά και τη διέγραψε, υπενθυμίζοντας στον τίτλο του, πως ήταν η χειρότερη που υπήρξε ποτέ. Και πολλοί από εμάς σίγουρα συζητήσαμε το ίδιο ή το πιστέψαμε. Κι εγώ ο ίδιος κάποιες φορές. Όμως καθώς ετοιμάζομαι να της κουνήσω το μαντήλι, σκέφτομαι μήπως υπήρξα υβριστικός απέναντί της με έναν τρόπο που το σύμπαν δεν το δικαιολογεί, από τη στιγμή που δεν ανήκω στα εκατομμύρια των ανθρώπων που έκλαψαν έναν χαμένο δικό τους άνθρωπο από τον ιό που μπήκε στη ζωή μας, κάνοντας όλους μας πρωταγωνιστές σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να επινοήσουμε. Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια.
Τα μαθήματα που πήραμε από το 2020
Θα ήμουν άδικος, αν έστω και τώρα δεν μπορούσα να διακρίνω κάποια πολύ σημαντικά μαθήματα που μου έδωσε αυτή η χρονιά, εκείνες τις πολλές στιγμές που κάθομαι μόνος μου σε μια γωνιά του σπιτιού μου, αναλογιζόμενος πόσα δεν έκανα, πόσα δεν μπορώ ακόμα να κάνω, που δεν πήγα, που δεν μπορώ ακόμα να πάω, πόσους δεν είδα, πόσους δεν μπορώ ακόμα να αγκαλιάσω, ώστε να πω ένα «ευχαριστώ», που είμαι ακόμα εδώ, που μου επιτρέπεται να περιμένω, να ελπίζω, να ονειρεύομαι και να αγωνίζομαι, πιο ώριμος και πιο σοφός από ποτέ, αναφέρει ο Νίκος Μιχαλόπουλος.
Σ’ ευχαριστώ λοιπόν 2020, που μου έδειξες πραγματικά πόσο ίσοι είμαστε όλοι και πόσο μοιάζουμε, ανεξάρτητα από τις φαινομενικές διαφορές μας. Ανεξάρτητα από τα αν είχαμε ή δεν είχαμε λεφτά, δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε το φάρμακο, γιατί απλά δεν υπήρχε, δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε, φεύγοντας μακριά, γιατί δεν υπήρχε ασφαλές μέρος να προστατευτούμε, αφού δεν υπήρχε κάτι που μπορούσε να κάνει ο ένας διαφορετικά από τον άλλον. Χρειαζόμασταν και ακόμα χρειαζόμαστε όλοι το ίδιο εμβόλιο, έχουμε ανάγκη ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί τους ίδιους κουρασμένους γιατρούς και νοσοκόμους, βασιζόμαστε όλοι στις, ελπίζουμε, αντάξιες των περιστάσεων αποφάσεις των ηγετών μας.
Σ’ ευχαριστώ 2020, που με έκανες να βιώσω μια πρωτόγνωρη ισότητα απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, που λες και ήρθε να δείξει σε όλους, πως είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν. Οι μεταξύ μας πόλεμοι προς το παρόν φαίνεται να παγώνουν, παρά τους λεονταρισμούς κάποιων, γιατί ξαφνικά δεν έχουν νόημα, αν ο νικητής στο τέλος δεν καταφέρει να ζήσει. Οι Εκκλησίες για κάθε θρησκεία, κάθε αίρεση κάθε είδους πίστη κρατάνε κλειστές τις πόρτες τους και μας αφήνουν πολύ σωστά, για πρώτη ίσως φορά, μόνους με τον Θεό μας, που για όλους πια φαντάζει παντοδύναμος και σαν να είναι το ίδιο πρόσωπο, πέρα από τα ονόματα που εμείς του δίνουμε. Του ζητάμε όλοι το ίδιο πράγμα και εκείνος απαντάει σε όλους μας με τον ίδιο τρόπο, οδηγώντας μας στον πυρήνα μας, εκεί που βρίσκεται η πηγή δύναμης του καθενός.
Σ’ ευχαριστώ 2020 που με έκανες να καταλάβω πόσο σημαντικές είναι οι πιο απλές στιγμές που μπορείς απλά να βρίσκεσαι δίπλα σε αυτούς που αγαπάς. Έπρεπε τυπικά να ζητήσω την έγγραφη έγκριση από το επίσημο κράτος για να πάω να δω τους ενενηντάχρονους γονείς μου και την αδερφούλα μου κι όταν η απάντηση ήταν θετική, εγώ έμενα στον δρόμο κι εκείνοι έβγαιναν στο μπαλκόνι, για να μην έρθουμε πολύ κοντά κι αυτό μου ήταν αρκετό. Έβλεπα τη γυναίκα μου να κοιμάται δίπλα μου καλά και αισθανόμουνα ότι δεν ήθελα τίποτα περισσότερο εκείνη τη δεδομένη στιγμή, για εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα, μέχρι να έρθει η επόμενη και να κάνω την ίδια ακριβώς σκέψη.
Σ’ ευχαριστώ 2020 που μάς έβγαλες στα μπαλκόνια μας να χειροκροτήσουμε αυτούς που πραγματικά το αξίζουν, όχι τους προβεβλημένους και τους γνωστούς, συνήθως για τους λάθος λόγους, αλλά τους αφανείς και τους άξιους, ελπίζοντας να συνεχίσουμε να το κάνουμε και μετά τη φουρτούνα, επιτρέποντας στον καθένα από μας να αναδείξει ό,τι θετικό έχει να δώσει, πάνω στο οποίο όλοι μας μαζί θα πατήσουμε, για ν’ ανέβουμε άλλο ένα σκαλοπάτι προς την κορυφή που αναζητάμε.
Σ’ ευχαριστώ 2020 που μας έκανες να καταλάβουμε, πόσο πολύ μπορούν να μας λείψουν άνθρωποι, καταστάσεις και πράγματα, στα οποίους συνήθως χρεώνουμε αρνητικά πρόσημα, χωρίς να πατάμε που και που ένα φρένο για να προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικά είναι για μας. Τα σχολεία για τα παιδιά, οι δουλειές για τους μεγαλύτερους, η καθημερινότητα για τους περισσότερους, όλα αυτά και άλλα πολλά, όχι από την οπτική μόνο του αναγκαίου για να μάθεις, να βιοποριστείς και να ζήσεις, αλλά με την αίσθηση του ότι ανήκεις κάπου που σε προσδιορίζει και σε ολοκληρώνει.
Σ’ ευχαριστώ 2020 που ξεγύμνωσες τους ανεγκέφαλους εκείνους, που υποτίθεται ότι ήρθαν για να σώσουν τον κόσμο, κάνοντας τις χώρες τους μεγάλες ξανά, λες και πριν απ’ αυτούς δεν υπήρξαν κι όμως έσκαψαν τάφους με τα ίδια τους τα χέρια για να μπουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των αποφάσεών τους, από αυτούς τουλάχιστον που δεν πρόλαβαν να «γιατρευτούν», πίνοντας χλωρίνη για την αντιμετώπιση του κακού.
Σ’ ευχαριστώ 2020 που έδειξες πως ο λαϊκισμός μπορεί να ηττηθεί και πως μπορεί ο κόσμος να καταδικάσει την προσβλητική συμπεριφορά, γυρίζοντας την πλάτη σε αυτά τα στοιχεία που κάποιοι θεωρούν στοιχεία επιτυχίας, «μαγκιάς», δύναμης, θάρρους, ενώ στην πραγματικότητα είναι αποδείξεις αποτυχίας, ψευτομαγκιάς, αδυναμίας και θράσους, που προσπαθούν να στείλουν το επικίνδυνο μήνυμα στη νέα γενιά και τα παιδιά όλου του κόσμου, ότι η όποια παραβατική συμπεριφορά είναι απόλυτα αποδεκτή, αρκεί να έχεις τη δύναμη να την επιβάλλεις.
Σ’ ευχαριστώ που έκανες ανθρώπους δυνατούς να νοιαστούν για τους αδύνατους, ισχυρούς να σκεφτούν για τους μη προνομιούχους, γνώστες να θελήσουν να φωτίσουν τους αδαείς, έχοντες ν’ ανοίξουν, έστω και προσωρινά, τα συρτάρια τους, βρίσκοντας πόρους να στηρίξουν αυτούς που το είχαν πραγματικά ανάγκη, χώρες να βρουν από κει που πάντα έλεγαν ότι δεν είχαν.
Σ’ ευχαριστώ 2020 για τη βελτίωση της τεχνολογίας που μας κράτησε κοντά. Δεν μπορούσαμε ν’ αγγίξουμε, αλλά μπορούσαμε να δούμε. Δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε, αλλά μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Δεν επιτρεπόταν να πάμε στο σχολείο, αλλά μπορούσαμε να μάθουμε. Δεν γινόταν να πάμε στη δουλειά, αλλά συνεχίζαμε να παράγουμε. Δεν διανοούμασταν να ταξιδέψουμε, αλλά βρισκόμασταν παντού και βλέπαμε τα πάντα. Η προηγούμενη πανδημία ήταν μια κλειστή υπόθεση, γνωστή στις μεμονωμένες κοινωνίες, ενώ τώρα ήταν μια κοινή απειλή που αισθανόμασταν πως μοιραζόμαστε, παίρνοντας ο ένας από τον άλλον ένα μικρό κομμάτι του βάρους και του φόβου που κουβαλάμε, ανεξάρτητα από τα χιλιόμετρα και τους ωκεανούς που μας χωρίζουν.
Είναι αλήθεια, 2020, πως μάς φέρθηκες πολύ σκληρά, αλλά βρήκες έναν τρόπο να μας αποχαιρετίσεις που κανένας μας δεν μπορεί να υποτιμήσει και να σε αγνοήσει. Αφού μας έκανες να δούμε βαθιά μέσα μας, ανοίγεις ένα τεράστιο φωτεινό παράθυρο ελπίδας σε όλο τον πλανήτη, χωρίς εξαιρέσεις, μικρά γράμματα και παρενθέσεις, φέρνοντας τη λύση σε όλα αυτά που μας έκαναν να σε μισήσουμε. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η ιατρική κοινότητα ενώνεται τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά για να βρει αυτό που όλοι περιμένουμε τόσο απεγνωσμένα, νικώντας έναν μαραθώνιο σε ρυθμό speed και αποδεικνύοντας, πως όταν θέλουμε, μπορούμε, όταν δουλεύουμε, δημιουργούμε, όταν ενωνόμαστε, επικρατούμε, όταν στηριζόμαστε, δυναμώνουμε, όταν νοιαζόμαστε, γιατρεύουμε, όταν λαχταράμε, έχουμε, όταν σκεφτόμαστε, δημιουργούμε.
Και το κυριότερο, 2020, γέρε χρόνε, που φεύγεις τώρα, καθώς πάει κι η δική σου η σειρά, μάς απέδειξες πως όταν αποφασίσουμε, μπορούμε να κάνουμε το καλό.
Τί άλλο μπορώ να ζητήσω από σένα;
Αν όλα αυτά τα θυμάμαι και του χρόνου ή θα τα έχω ξεχάσει, το πρόβλημα δεν θα είναι δικό σου, αλλά δικό μου. Στο καλό…
iefimerida.gr
Μέλος του μητρώου
