Έχω τρεις φίλους. Φίλοι ζωής, που η χρονική διάρκεια της σχέσης μας τους κατέστησε αξιόπιστους. Ο ένας 45 χρόνια, από το σχολείο, ο άλλος 40, από το Ναυτικό και ο τρίτος 30 χρόνια, από γνωριμία μέσω κοινού γνωστού. Ο, κατά χρονική σειρά, τρίτος, πάντα λέει ότι είναι ο καλύτερός μου, γιατί ο συμμαθητής και ο κληρούχας εμπεριέχουν συγκυρίες. «Εγώ είμαι ο καλύτερος» μου λέει «γιατί είμαι καθαρή επιλογή χωρίς πίεση». Όλα αυτά, φυσικά, μέσα και από τη χιουμοριστική οπτική. Γιατί το χιούμορ είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Γιάννη Μελανίτη.
Έχει βάση αυτό που λέει. Εννοείται, τους αγαπώ και τους τρεις. Και οι τρεις έχουν μόνο ένα κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ τους. Είναι φίλοι μου. Μεταξύ τους δεν έχουν ιδωθεί ποτέ.
Ο Γιάννης είναι αρνητής του Κορωνοϊού, αρνητής της μάσκας, αρνητής του εμβολίου. Όπως όλα τα θέματα που συζητούμε, προσπαθούμε πάντα να αναλύσουμε τα υπέρ και τα κατά όλων των πλευρών και να συνθέσουμε ενδεδειγμένη λύση. Όταν διαβάζει ένα κείμενό μου, σχεδόν πάντα κάτι έχει να προσθέσει ή να σχολιάσει. Δίνει νέες οπτικές και ιδέες για τη συνέχεια των άρθρων μου. Με τα χρόνια, πολλές φορές, σε δύσκολα θέματα, παίρνω προκαταβολικά την άποψή του.
Ο Γιάννης Μελανίτης (παριανής καταγωγής), ο φίλος μου ο Γιάννης, πέθανε πριν λίγες ημέρες από κορωνοϊό. Έχαιρε άκρας υγείας. Δεν είχε αρρωστήσει ποτέ. Είχε το μαγαζί «Περγαμηνή» στη στοά Φέξη στην Ομόνοια. Έφτιαχνε επιγραφές, κάρτες, ταμπέλες, διαφημιστικά και πολλά άλλα. Στα 60 του και δεν είχε μαλώσει ποτέ με γιατρό… γιατί δεν είχε πάει ποτέ. Η εντύπωση όμως του «άτρωτου» ίσως, τελικά, ήταν αρνητική…
«Και να πάθω κορωνοϊό» έλεγε «έχω τόσο γερό οργανισμό που δεν θα πάθω τίποτα. Άλλωστε ένας απλός ιός είναι ο κορωνοϊός».
Σ’ αυτό έπεσε έξω ο φίλος μου ο Γιάννης. Το κατάλαβε όταν δεν έπεφτε ο πυρετός, όταν εισήχθη στο Λαϊκό Νοσοκομείο, όταν, τελικά, διασωληνώθηκε.
Λίγα από τα λόγια που έγραψα άμεσα στη σελίδα του, όταν έμαθα ότι «έφυγε»:
«Λέγαμε ότι δεν θα πάμε ποτέ σε ψυχολόγο, γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον. Τις πλάκες και το γέλιο που έχουμε ρίξει είναι αδύνατον να τις ξαναζήσω. Και χρονικά δεν προλαβαίνω, αλλά και χωρίς τον Γιάννη... δεν γίνεται. Λείπει η συνεργασία που δημιουργούσε την έμπνευση.
Σαν τον αδελφό μου –τον έχασα το 2004 από λευχαιμία, 47 ετών– ο Γιάννης είναι από τους ανθρώπους της ζωής μου που δεν θα φύγουν ποτέ. Θα τους πάρω εγώ μαζί μου… φεύγοντας».
Όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν είπα «είχα τρεις φίλους» αλλά «έχω τρεις φίλους». Είναι αυτό που λέμε, η αλήθεια πάει μπροστά. Άλλωστε, είναι αυτό που λέμε και όσοι δεν έχουμε τους γονείς μας. Τι θα έλεγε ο πατέρας μου γι’ αυτό; Το ίδιο είναι και με τον πραγματικό φίλο. Εγώ θα τον ρωτάω. Τριάντα χρόνια μετά… ξέρω τι θα μου έλεγε και διά ζώσης.
Ένα μικρό δια ταύτα: όσα χρόνια γράφω, ποτέ δεν αναφέρθηκα σε προσωπικά μου θέματα. Ο ελάχιστος δημόσιος επικήδειος που γράφω για τον Γιάννη, έχει στόχο να σας ενεργοποιήσω στο θέμα του κορωνοϊού. Πιστεύω ότι θα το ενέκρινε και ο φίλος μου ο Γιάννης. Παραδεχόταν τα λάθη του. «Γράψτο Πέτρο» θα μου ’λεγε «Την πάτησα εγώ. Ας ταρακουνήσουμε και κανένα. Καλό θα κάνουμε».
ΥΓ: Μετά από ένα άρθρο μου στην αρχή του κορωνοϊού δεν ξαναέγραψα άλλο επί του θέματος. Ο λόγος; Με κούρασαν οι αντιπαλότητες και των μεν και των δε. Ο φανατισμός, και των μεν προς τους δε, και των δε προς τους μεν, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει και στα περισσότερα θέματα.
Συμβουλές δεν μου αρέσει να δίνω. Είμαι της διδασκαλικής αντίληψης ότι ο δάσκαλος διά του παραδείγματος τού εαυτού του διαπλάθει τη διάνοια των μαθητών του.
Πέτρος Κένερ
Μέλος του μητρώου
