Με κύριο θέμα την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, από το 1974 – μετά το Πολυτεχνείο – μέχρι το 2000 περίπου, ο Μίμης Ανδρουλάκης μιλά μεταξύ άλλων για τον «καταθλιπτικό» Ανδρέα Παπανδρέου και για το πώς τον «έσωσε» ο Βασίλης Τσιτσάνης, για το «δάκρυ του Χαρίλαου» για τον Τζαννή Τζανετάκη (τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ ΝΔ και Συνασπισμού της Αριστεράς του 1989) αλλά και για τις σχέσεις γεμάτες αλληλοσεβασμό ανάμεσα στους ηγέτες της δεκαετίας του 1970.
«Ο Ανδρέας είναι πολυτραυματίας… Έχει πολλές εσωτερικές πληγές και ουδέποτε μπόρεσε ο ίδιος να διαχειριστεί τις εσωτερικές του αντιθέσεις. […] Τον πλήγωσε πολύ ότι η μαμά είναι θλιμμένη και ο μπαμπάς είναι σε άλλο σπίτι με άλλη γυναίκα. Τον πείραξε πάρα πολύ. Πάνω σ αυτό το τραύμα υπήρξαν και άλλα μεταγενέστερα τραύματα. Πρέπει να καταλάβετε ότι ο Ανδρέας είναι μια προσωπικότητα που πρέπει να αγαπιέται για να μπορεί να αγαπάει τον εαυτό του. Κάθε σκιά τού δημιουργεί πανικό και ανασφάλεια. Είναι εξαρτημένος δηλαδή από την αγάπη των άλλων. Στα μάτια των οπαδών του, των φανατικών οπαδών του, ξανάβλεπε τα λατρευτικά μάτια της μητέρας του. Κάθε φορά που πληγώνεται αυτή η σχέση, ο Ανδρεάς μπαίνει σε κρίση βαθιά. Είναι πιο πολύπλοκο το θέμα του Ανδρέα. Δεν θα το πω τώρα εδώ πέρα, να το διαβάσει κανείς μέσα στο βιβλίο«, λέει χαρακτηριστικά ο Μίμης.
Μέλος του μητρώου
