Ο Παύλος Τσίμας αναφέρθηκε στην αγάπη του Δομάζου για τον Παναθηναϊκό, για το γεγονός ότι σε μια εποχή ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου εκείνος γυμναζόταν επαγγελματικά, αλλά και για την αναγνώριση από τους σύγχρονούς του ποδοσφαιριστές. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια της εξιστόρησης ο Παύλος Τσίμας βούρκωσε.
«Για μέτρα έχουν περάσει 45 χρόνια από τότε που ο Μίμης Δομάζος έπαιξε για τελευταία φορά ποδόσφαιρο. Που σημαίνει ότι όποιος είναι από 50 και κάτω δεν τον έχει δει ποτέ να παίζει. Κι όμως δεν υπάρχει κανείς που δεν ξέρει ποιος είναι ο Δομάζος, που δεν συγκινείται σήμερα και που δεν ξέρει πως είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αυτό δεν το λέω εγώ του το αναγνώριζαν οι σύγχρονοί του. Οι μεγάλοι παίκτες της εποχής του αναγνώριζαν ότι είναι ο καλύτερος. Δεν είναι οπαδικό. Ο Δομάζος γεννήθηκε στην οδό Τσόχα, πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού και είναι χαρακτηριστική η ιστορία όταν πήγε 37 χρονών και του είπαν έλα να σου κάνουμε ένα αποχαιρετιστήριο παιχνίδι και σταμάτα. Εκείνος παρεξηγήθηκε και πήγε στην ΑΕΚ. Και πήρε πρωτάθλημα με την ΑΕΚ. Και έπειτα πήγε στον ιδιοκτήτη της ΑΕΚ «άσε με τώρα γιατί θέλω να παίξω τον τελευταίο χρόνο της καριέρας μου στην ομάδα μου».
Όταν πήγε στην ΑΕΚ, ο Μίμης Παπαϊωάννου του είπε «η φανέλα με το 10 είναι δική σου, γιατί είσαι καλύτερος». Αυτό από μόνος του λέει τι είναι ο Δομάζος για το ποδόσφαιρο. Εγώ νιώθω να αποχαιρετώ ένα μέρος από τη ζωή μου. Είδα το Δομάζο να παίζει πρώτη φορά πριν πάω σχολείο. Νομίζω ότι έχω δει πολλά στη Λεωφόρο, έχω δει το Δομάζο να παίζει. Ο Δομάζος ενώνει τρεις εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια κατεβαίναμε στην πλατεία Βικτωρίας που ο Δομάζος είχε σουβλατζίδικο. Παίρναμε ένα σουβλάκι περιμένοντας με τις ώρες πότε θα έρθει ο Μίμης για να του μιλήσουμε.
Ο Πούσκας έλεγε, σε μένα το έχει πει, ότι το ποδόσφαιρο είναι 15% ταλέντο, 40% προπόνηση και το υπόλοιπο είναι αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Ο Δομάζος δεν έπινε ούτε καφέ. Δεν ξενύχταγε ποτέ. Γυμναζόταν απίστευτα. Σε μια εποχή ερασιτεχνική, γυμναζόταν επαγγελματικά. Ήταν γεννημένος αρχηγός. Το έβλεπες όταν πήγαινε στο γήπεδο. Όταν το παιχνίδι στράβωνε, γύριζε πίσω έπαιρνε τη μπάλα από τον τερματοφύλακα. Αυτή η ηγετικότητα είναι σπάνια.
Σε ένα φιλικό μεταξύ δημοσιογράφων και παλαιμάχων, έχασε ένα γκολ ο Δομάζος και ένας συνάδελφος τον πείραξε. Τι ήταν να το κάνει; Μετράγαμε γκολ. Δεν άφηνε την μπάλα και δεν σταματούσε μέχρι να προλάβει να βάλει όσα γκολ μπορούσε. Ήταν και ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιριστής που έγινε σταρ στην εποχή της τηλεόρασης. Τον ήξεραν πια και οι γυναίκες που δεν είχαν ιδέα από ποδόσφαιρο, τον έβλεπαν και οι οπαδοί των αντιπάλων. Ήταν και το νούμερο 1 στην αρχή της επαγγελματικής εποχής του ποδοσφαίρου.
Είχα την τύχη να συνυπάρξω μαζί του στο ΔΣ του Παναθηναϊκού. Ένα από τα κίνητρα που είχα για να πηγαίνω γήπεδο ήταν ότι ήξερα ότι θα είναι ο Δομάζος με τον Αντωνιάδη δίπλα – δίπλα θα σχολιάζουν το ματς και εγώ θα πήγαινα δίπλα τους. Πόσα παιδιά γίναν ποδοσφαιριστές επειδή ήθελαν να γίνουν σαν τον Δομάζο;»
Μέλος του μητρώου
