Όπως εξήγησε αρχικά, μιλώντας στο Star, «ένας σεισμός σαν της Μιανμάρ δεν μπορεί να γίνει οπουδήποτε. Για να δώσει ένας σεισμός τόσα πολλά Ρίχτερ με ένα ρήγμα εκατοντάδων χιλιόμετρων πρέπει να γίνει σε μια ζώνη που μπορεί να τον φιλοξενήσει».
Ερωτηθείς στη συνέχεια αν υπάρχουν τέτοιες ζώνες στον ελλαδικό χώρο, ο κ. Παπαζάχος ονομάτισε τρεις:
- είναι κυρίως το εξωτερικό ελληνικό τόξο που ξεκινά από Κεφαλονιά και συνεχίζεται νότια της Πελοποννήσου και κατά μήκος των νοτίων ακτών της Κρήτης
- η τάφρος του Βορείου Αιγαίου η οποία στο κομμάτι προς Κωνσταντινούπολη αλλά και στο κομμάτι προς το ρήγμα της Ανατολίας έχει μεγάλα μήκη
- οριακά υπάρχει μια τελευταία ζώνη που περνάει από την Αμοργό
«Εμείς, ωστόσο, δεν έχουμε καμία εμπειρία από τέτοιους σεισμούς. Στον σεισμό των 7,5 Ρίχτερ του 1956 στην Αμοργό δεν είχαμε τέτοιες καταστροφές όπως στη Μιανμάρ. Η θάλασσα, η απόσταση από τις ακτές και ότι δεν υπήρχαν τέτοια ψηλά κτήρια που είναι ευαίσθητα, μας προστάτεψε» συνέχισε ο κ. Παπαζάχος.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωφυσικής «αυτοί οι σεισμοί όπως της Μιανμάρ προκαλούν αργές ταλαντώσεις που επηρεάζουν τα ψηλά κτίρια. Όταν έγινε ένας σεισμός το 365 μ.Χ. με μέγεθος 8,2 Ρίχτερ που διέρρηξε τη νότια Ελλάδα δεν υπήρχαν πολυκατοικίες και ψηλά κτήρια».
Μέλος του μητρώου
