Οι γονείς του είχαν καταγωγή από τη Σύμη, κι εκείνος, αν και δεν πρόλαβε να μεγαλώσει στο νησί, μεγάλωσε με τις ιστορίες τους: για το πέλαγος, τα καΐκια, τις ανηφοριές με τα πέτρινα σκαλιά, την αλμύρα που ποτίζει τα πάντα.
Για τον Μέρκιουρι Ψιλάκης (Mercury Psilakis) οι μνήμες της Σύμης έγιναν ένα είδος «δεύτερης πατρίδας» που έδενε την ψυχή του με την Ελλάδα, ακόμα κι αν το σώμα του μεγάλωνε στα βόρεια παράλια του Σίδνεϊ.
«Διάβαζε» τα κύματα πάνω στην σανίδα του σερφ
Μαζί με τον δίδυμο αδερφό του, Μάικ, ανακάλυψαν πολύ νωρίς τον κόσμο του σερφ. Δεν ήταν απλώς ένα άθλημα, ήταν ένας τρόπος ζωής, μια ταυτότητα. Οι δυο τους δεν περιορίστηκαν στο να γλιστρούν στα κύματα: κατασκεύαζαν μόνοι τους τις σανίδες πάνω στις οποίες έμαθαν να στέκονται όρθιοι, να δοκιμάζουν τεχνικές, να κυνηγούν την τέλεια καμπύλη του νερού. Ήταν παιδιά που μάθαιναν να φτιάχνουν τα εργαλεία της ελευθερίας τους με τα χέρια τους, και αυτό τους έδωσε μια βαθύτερη σχέση με το άθλημα.
Ο Μέρκιουρι γρήγορα έγινε δεινός σέρφερ. Οι παλιοί λένε πως είχε μια μοναδική ικανότητα να «διαβάζει» το κύμα πριν αυτό σηκωθεί, να αισθάνεται τη δύναμή του και να κινείται σαν να γνώριζε εκ των προτέρων την πορεία του. Με τη σανίδα του, συχνά φτιαγμένη από τα ίδια του τα χέρια, έμοιαζε να χορεύει με τη θάλασσα.
Για την κοινότητα του Λονγκ Ριφ (Long Reef) ήταν ένας άνθρωπος που ξεχώριζε, ένας σέρφερ που κέρδισε τίτλους, αλλά και τον σεβασμό όλων όσοι μοιράζονταν το ίδιο πάθος.
Ένας ζεστός άνθρωπος με μία επιχειρηματική πλευρά
Η ζωή του όμως δεν ήταν μόνο τα κύματα. Ο Μέρκιουρι είχε μια επιχειρηματική πλευρά, αναγνωρίσιμη στο Ντι Γουάι (Dee Why) και τις γύρω περιοχές.
Είχε γίνει γνωστός ως ο «plant man», πουλούσε εξωτικά φυτά από το σπίτι του και είχε δημιουργήσει ένα μικρό δίκτυο ανθρώπων που αναζητούσαν σπάνιες ποικιλίες. Έβαζε την ίδια αγάπη και μεράκι στα φυτά του όπως και στη σανίδα του σερφ: με υπομονή, γνώση και φροντίδα.
Η κοινότητά του τον θυμάται ως έναν ζεστό, φιλικό και ανοιχτόκαρδο άνθρωπο. Δεν ήταν τυχαίο ότι, όταν χάθηκε πρόσφατα ένας φίλος τους από την «οικογένεια» του σερφ, εκείνος ήταν που πήρε την πρωτοβουλία να οργανώσει το «paddle-out» μνημόσυνο: σέρφερς μαζεμένοι στη θάλασσα, όρθιοι στις σανίδες τους, σχημάτισαν κύκλο και αποχαιρέτησαν τον εκλιπόντα φίλο με τον τρόπο που ξέρουν καλύτερα, μέσα στο νερό. Εκείνη η στιγμή, που έδειχνε το πόσο πίστευε στη δύναμη της κοινότητας, μένει ανεξίτηλη σε όσους τον γνώρισαν.
Ο ίδιος είχε καταφέρει να συνδυάσει την αγάπη για τη θάλασσα με τις πιο προσωπικές του στιγμές. Με τον δίδυμο αδελφό του είχαν κάνει μεγάλα ταξίδια, όπως ένα πρόσφατο, στην Ευρώπη, τέσσερις εβδομάδες γεμάτες σερφ. Ήταν άνθρωπος που δεν έμενε στα μικρά: ζούσε με ένταση, με χαρά, με πάθος.
Στην προσωπική του ζωή, ο Μέρκιουρι είχε βρει το λιμάνι του. Παντρεμένος με τη Μαρία, ζούσαν μαζί με τη μικρή τους κόρη την οποία αποκαλούσε «το φως της ζωής του». Η οικογένεια ήταν για εκείνον το μεγαλύτερο κατόρθωμα, η ισορροπία ανάμεσα στην αδρεναλίνη του σερφ και τη γαλήνη του σπιτιού.
Ο σέρφερ που «νικήθηκε» από έναν αμείλικτο αντίπαλο
Δεν είναι τυχαίο ότι η τραγωδία συνέβη λίγες ώρες πριν τη Γιορτή του Πατέρα, μια ειρωνεία που έκανε το πένθος ακόμα πιο σκληρό για όσους τον γνώριζαν. Κι όμως, όσο κι αν ο Μέρκιουρι μπορούσε να «δαμάσει» τα κύματα, υπήρχε πάντα ένας παράγοντας που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει: η άγρια φύση της αυστραλιανής θάλασσας.
Ο ίδιος γνώριζε καλά τον κίνδυνο, όπως όλοι οι σέρφερς που βγαίνουν στα νερά εκείνα, αλλά ποτέ δεν άφησε τον φόβο να σταθεί εμπόδιο στην αγάπη του.
Όμως, τελικά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον πιο αμείλικτο αντίπαλο, έναν μεγάλο καρχαρία που εμφανίστηκε απρόσμενα και έδωσε δραματικό τέλος στη ζωή του.
Μέλος του μητρώου
