Πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων ζητεί το ΔΝΤ, οδηγώντας σε... τεντωμένο σχοινί την κρίσιμη διαπραγμάτευση για τα εργασιακά. Το Ταμείο αξιώνει... γη και ύδωρ στις ομαδικές απολύσεις, εμμένοντας στην αύξηση του ισχύοντος σήμερα ορίου με ταυτόχρονη κατάργηση της προέγκρισης που διατηρεί ο υπουργός Εργασίας.
Η ελληνική πλευρά «υποστήριξε εκ νέου τις θέσεις της», ανέφεραν χθες πηγές του υπουργείου Εργασίας, δίνοντας το κλίμα του αδιεξόδου που επικράτησε στη χθεσινή πολύωρη συνάντηση. Κι ενώ το Ταμείο στυλώνει τα πόδια στο κεφάλαιο των απολύσεων, η ελληνική πλευρά απέναντι εμμένει στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και κυρίως στην κατίσχυση των κλαδικών έναντι των επιχειρησιακών συμβάσεων. Οι δανειστές όμως, και κυρίως το ΔΝΤ, δεν συναινούν και επιμένουν να υπερασπίζονται την απορρύθμιση που εκείνοι επέβαλαν, με αποτέλεσμα την -προς το παρόν τουλάχιστον- σύγκρουση.
Διαφορές
Σύμφωνα με πληροφορίες, στον χθεσινό διαπραγματευτικό μαραθώνιο «η διαφορά ήταν συχνά εμφανής μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ»... Καθώς λέγεται, το Ταμείο εμφανίστηκε λίγο-πολύ ως μπροστάρης, ενώ οι τεχνοκράτες των Ευρωπαίων δανειστών έμειναν στα... μετόπισθεν.
Στο τραπέζι χθες έπεσε και το μείζον για τους θεσμούς ζήτημα της απεργίας, με το κουαρτέτο να ζητεί αύξηση του χρόνου προειδοποίησης. Ωστόσο «δεν ήταν καλά διαβασμένοι για το ελληνικό θεσμικό πλαίσιο», όπως σχολίαζαν καλά πληροφορημένες πηγές...
Το «μπρα ντε φερ» αποδεικνύεται σκληρό. Αυτό διεφάνη και από το γεγονός πως η δύσκολη διαπραγμάτευση ανάμεσα στο κουαρτέτο και την υπουργό Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, διήρκεσε χθες τέσσερις ώρες, τουλάχιστον μιάμιση ώρα περισσότερο από το προκαθορισμένο.
Η υπουργός αποχωρώντας δεν έκανε καμία δήλωση, ενώ συνεργάτες της διοχέτευαν στον Τύπο πως «οι θέσεις της ελληνικής πλευράς είναι γνωστές και η διαπραγμάτευση συνεχίζεται»... Μέχρι αργά χθες το βράδυ, ωστόσο, δεν είχε οριστεί νέα συνάντηση. Το μεγαλύτερο «αγκάθι» είναι η μεταρρύθμιση του πλαισίου των ομαδικών απολύσεων.
Οι δανειστές εξαρχής ζητούν ευθυγράμμιση της ελληνικής νομοθεσίας με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς βέλτιστες πρακτικές. Τι χωρεί σε αυτό το πλαίσιο είναι το μεγάλο διακύβευμα. Το ΔΝΤ ξεκαθάρισε χθες πως τα θέλει όλα:
Αύξηση του ορίου πέραν του οποίου οι απολύσεις θεωρούνται ομαδικές και εντάσσονται σε διοικητική διαδικασία. Το όριο βρίσκεται σήμερα στο 5% και μέχρι 30 απολύσεις για επιχειρήσεις με πάνω από 150 εργαζομένους, ενώ η σχετική κοινοτική οδηγία προβλέπει έως και 10% των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που απασχολούν 100-300 ανθρώπους. «Τα όριά μας είναι πλήρως εναρμονισμένα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία», είναι η γραμμή άμυνας του υπουργείου Εργασίας, που επισημαίνει πως η οδηγία δίνει το δικαίωμα να εφαρμοστούν ευνοϊκότερα όρια για τους εργαζομένους. Η ελληνική νομοθεσία, άλλωστε, βρίσκεται στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, σύμφωνα με δείκτες του ΟΟΣΑ.
Κατάργηση της προέγκρισης επί σχεδίου ομαδικών απολύσεων, με αποτέλεσμα ο εργαζόμενος να έχει ως μόνο υπερασπιστικό εργαλείο την εκ των υστέρων προσφυγή στα δικαστήρια. Η ελληνική πλευρά δεν δέχεται να μην υπάρχει προέλεγχος, και μάλιστα ουσιαστικός. Θεωρεί βασική την εκ των προτέρων έγκριση. Ωστόσο, στο πλαίσιο των στρατηγικών υποχωρήσεων και δεδομένου ότι σύντομα θα πρέπει να διαχειριστεί μια δυσάρεστη -όπως προοικονομείται- δικαστική απόφαση από το Δικαστήριο της ΕΕ, θα μπορούσε να συζητήσει τη μεταφορά της ευθύνης από τον υπουργό Εργασίας σε άλλη Αρχή (π.χ. ΟΜΕΔ).
«Κοινωνικό πλάνο»
Στο ίδιο παζλ η ελληνική πλευρά «κουμπώνει» και την υποχρέωση «κοινωνικού πλάνου», το οποίο θα στηρίζει όσους κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά: π.χ. χρηματοδότηση προγραμμάτων κατάρτισης απολυμένων, κάλυψη εισφορών όσων είναι κοντά στη σύνταξη, επιδοτούμενη εργασία μειωμένου ωραρίου κ.ά.
Παρ’ όλα αυτά η χθεσινή συνάντηση εστίασε κυρίως στο ζήτημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Καθώς λέγεται τα 2/3 του χρόνου δανειστές και Ελληνες αξιωματούχοι συζητούσαν για το ζήτημα αυτό που βάζει η Ελλάδα στην ατζέντα. Η υπουργός Εργασίας και οι σύμβουλοί της άνοιξαν όλη τη βεντάλια των επιχειρημάτων τους, υποστηρίζοντας γιατί πρέπει να επιστρέψουν η δυνατότητα επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων και η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τον εργαζόμενο. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις έχουν καταρρεύσει και όχι αποκεντρωθεί, ήταν ένα από τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς.
Στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού, ωστόσο, οι δανειστές, με βασικό εκφραστή το ΔΝΤ, έβαλαν «βέτο», αρνούμενοι να συναινέσουν στην υπερίσχυση των κλαδικών έναντι των επιχειρησιακών/ατομικών συμβάσεων. Πληροφορίες αναφέρουν πως το ευρωπαϊκό σκέλος των πιστωτών εμφανίζεται κάπως θετικότερο σε πιθανές αλλαγές, όμως μεταθέτει την υλοποίησή τους για αργότερα.
www.ethnos.gr
Μέλος του μητρώου
