Newsroom Ποιοι είναι οι άτυποι δείκτες, που παρακολουθούν σε καθημερινή βάση οι τεχνοκράτες στην Αθήνα; Η απόδοση του 7ετούς και η τιμή του 10ετούς. Όσο η απόδοση του 7ετούς μένει μακριά από το άρτιο, δηλαδή το 100% κι όσο η τιμή του 10ετούς βρίσκεται πάνω από το 4%, η έξοδος είναι απαγορευτική.
Ωστόσο, η οχύρωση πίσω από το «μαξιλάρι» των 24,1 δισ ευρώ δεν μπορεί να κρατήσει επ’ άπειρον, παρά το ότι θεωρητικά καλύπτει τις δανειακές ανάγκες της χώρας για τουλάχιστον δύο χρόνια. Όπως σημειώνουν πηγές με άμεση γνώση των όσων συζητήθηκαν με εκπροσώπους επενδυτικών τραπεζών και funds, η Ελλάδα για να επιστρέψει στις αγορές ομολόγων πρέπει να πείσει ότι είναι ένας κανονικός «παίκτης», αλλά για να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει να καλύπτει τις ετήσιες δανειακές ανάγκες με νέες εκδόσεις. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Οι πραγματικές «καθαρές» δανειακές ανάγκες της χώρας (χρεολύσια) για το 2019 υπολογίζονται σε 7-8 δισ ευρώ. Το ποσό δεν είναι απαγορευτικό αλλά δεν είναι και μικρό, αν λάβει κανείς υπόψιν ότι εδώ και μήνες μυρίζει μπαρούτι στις αγορές, για πολλούς και διάφορους λόγους. Η εξίσωση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες, η Αθήνα προσανατολίζεται σε ένα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα 2-3 εκδόσεων, κάτι που σημαίνει ότι το πρώτο 3μηνο του 2019 χαρακτηρίζεται κρίσιμο για τις επιδιωκόμενες εκδόσεις ομολόγων.
Οι ίδιες πηγές θεωρούν ότι εάν η πρώτη αξιολόγηση ενισχυμένης εποπτείας είναι θετική και συνοδευθεί από την εκταμίευση των 600 εκατ. Ευρώ από τα κέρδη του Ευρωσυστήματος τον Δεκέμβριο, αυτό μπορεί να εξομαλύνει την πορεία προς τις αγορές τους πρώτους μήνες του 2019. Είναι, όμως, προφανές ότι αν παραμένουν ενεργές οι εστίες «φωτιάς» (ιταλική κρίση, τριγμοί στον κυβερνητικό συνασπισμό στη Γερμανία, νέος γύρος εντάσεων με την Τουρκία), τότε ούτε αυτό θα είναι αρκετό.
Αυτό που σημειώνουν ελληνικές και ευρωπαϊκές πηγές, που γνωρίζουν το πώς και το γιατί προκρίθηκε η επιλογή του «μαξιλαριού», είναι ότι η βασική του αποστολή δεν είναι να λειτουργήσει ως... οχυρωματικό έργο, αλλά ως «εργαλείο” για την αναδιάρθρωση του Χρέους, όπως ανέφερε και ο Ε. Τσακαλώτος. Επί της ουσίας, ο στόχος των τεχνοκρατών είναι να εξαγοράσουν κατ’ αρχάς το πολύ ακριβό χρέος του ΔΝΤ, που ανέρχεται σε 10,4 δισ ευρώ κι εν συνεχεία να αναζητηθεί η νομική φόρμουλα για ανάλογες κινήσεις στα ομόλογα που διακρατεί η ΕΚΤ (9,5 δισ ευρώ), χωρίς αυτό να θεωρηθεί ως έμμεση χρηματοδότηση.
www.iefimerida.gr
