Με κατευναστική διάθεση και τοποθετούμενος δημόσια για τα φίλια διαδικτυακά πυρά, δηλώνει ότι «οι εκλογές είναι μία ανταγωνιστική διαδικασία. Αυτό μας κάνει πολλές φορές να ξεχνάμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και τι θέλουμε να πετύχουμε. Συλλογικά ως κόμμα και όχι ατομικά ως υποψήφιοι» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Κασσελάκης, απαντώντας εμμέσως στη σύγκρουση των διαφορετικών τάσεων εντός του κόμματος, αλλά και στην όξυνση των πνευμάτων τις τελευταίες ημέρες, σε επίπεδα εντελώς ξένα για την παράδοση της Αριστεράς, όπως τονίζουν στους διαδρόμους αρκετά στελέχη του χώρου.
Απαριθμώντας, μάλιστα, προσωπικότητες της πολιτικής, των γραμμάτων και των Τεχνών που εξορίστηκαν στο νησί όντας αριστεροί λόγω πολιτικών φρονημάτων, «λέτε να συμφωνούσαν σε όλα; Λέτε να μην είχαν διαφωνίες, διαφορετικές προσεγγίσεις; Όμως στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον» επισήμανε ο κ. Κασσελάκης, σε μια προσπάθεια να υπερβεί την εσωκομματική σύρραξη που έχει πυροδοτηθεί, εστιάζοντας στη διαχρονική μάχη για σύνθεση ανάμεσα στις «φυλές» της Αριστεράς.
Πλην του κατευνασμού, ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κρατά στραμμένο το βλέμμα του στις κάλπες, τείνοντας χείρα φιλίας «στους ανθρώπους της γενιάς» του και «τους νεότερους από μένα», όπως αναφέρει, δηλαδή σε εκλογικά κοινά προνομιακά για το ύφος της υποψηφιότητάς του, επισημαίνοντας με νόημα πως «πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τις πληγές μας», ακόμη και αν αυτές οφείλονται σε «συντροφικά μαχαιρώματα», όπως αυτά των τελευταίων ημερών στο Facebook και το Twitter.
Δείτε την ανάρτηση:
{https://www.facebook.com/100093770103899/videos/267714159480285/}
«Είμαι εδώ για να μιλήσω στους ανθρώπους της γενιάς μου και τους νεότερους από μένα. Επειδή στα σχολικά βιβλία η ελληνική Ιστορία τελειώνει το 1940. Εδώ λοιπόν, στη Μακρόνησο, απέναντι από την Αττική, κόπηκε η Ελλάδα στα δύο. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τις πληγές μας. Γιατί μόνο τότε μπορούμε να τις επουλώσουμε. Σ’ αυτή την άνυδρη γη μεταφέρθηκαν χιλιάδες άνθρωποι που επέμεναν να είναι Αριστεροί. Για να «διορθωθούν» με ξύλο και βασανιστήρια. Για να γίνουν καλοί πολίτες για το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς. Όμως δεν πρόδωσαν τις ιδέες τους.
Ανάμεσά τους:
Γιάννης Ρίτσος
Μίκης Θεοδωράκης
Τάσος Λειβαδίτης
Νίκος Κούνδουρος
Μάνος Κατράκης
Μενέλαος Λουντέμης
Νίκος Καρούζος
Τίτος Πατρίκιος
Και τόσοι ακόμη…Λέτε να συμφωνούσαν σε όλα; Λέτε να μην είχαν διαφωνίες, διαφορετικές προσεγγίσεις; Όμως στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον. Κουβάλησαν κυριολεκτικά ο ένας τον άλλον. Οραματίστηκαν έναν κόσμο στον οποίο όλοι θα έχουν μερίδιο στο φως.
Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς σήμερα.
Οι εκλογές είναι μία ανταγωνιστική διαδικασία. Αυτό μας κάνει πολλές φορές να ξεχνάμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και τι θέλουμε να πετύχουμε. Συλλογικά ως κόμμα και όχι ατομικά ως υποψήφιοι. Γιατί το συλλογικό είναι πιο μεγάλο από τον καθένα μόνο του.
Γι’ αυτό θα είμαστε όλοι μαζί. Με μία λέξη: Αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη μεταξύ μας. Για να φτιάξουμε στη συνέχεια ένα κράτος αλληλεγγύης για όλους τους πολίτες. Μια κοινωνία με δίκαιους κανόνες. Χωρίς προνόμια για τους λίγους. Με παιδεία, υγεία, πρόνοια, έγνοια για το περιβάλλον.
Με ευκαιρίες για όλους να πετύχουν το όνειρό τους, ανεξάρτητα από το πού γεννήθηκαν και με πόσα λεφτά στην τσέπη. Για ένα κράτος που δεν πνίγει τους πολίτες του, δεν καίει τους πολίτες του, δεν αντιμετωπίζει τους πολίτες του ως αναλώσιμους. Σύγχρονη Αριστερά είναι ο άνθρωπος στο επίκεντρο. Είναι η ζωντανή ιστορία που ανήκει σε όλους τους Έλληνες. Είναι η Ελλάδα μπροστά, μακριά από μίση που τη χώρισαν στα δύο. Για όλα αυτά θέλω να παλέψουμε. Να ξεκινήσουμε από την αρχή. Όπως έγραψε εδώ, σε αυτά τα χώματα, ο Ρίτσος: «Σαν ν’ ανοίγουμε μια πόρτα το πρωί και να λέμε καλημέρα στον ήλιο και στον κόσμο».
Μέλος του μητρώου
