Newsroom Παρόλο που η χώρα των 10 εκατομμυρίων κατοίκων διατηρεί ισχυρές ένοπλες δυνάμεις ανεξαρτήτως κόστους, έχει δυσκολευτεί να αναπτύξει μια ισχυρή εγχώρια αμυντική βιομηχανία σημειώνει σε άρθρο του το Bloomberg.
«Όταν ηχεί ο συναγερμός στη στρατιωτική βάση της Τανάγρας, βορειοδυτικά της Αθήνας, δεν χρειάζονται περισσότερα από πέντε λεπτά για να απογειωθεί ένα μαχητικό Rafale και να κατευθυνθεί προς το Αιγαίο, στα σύνορα με την Τουρκία. Η Ελλάδα έχει μια μακρά αντιπαλότητα με τον γείτονά της σχετικά με κυριαρχικά δικαιώματα στα νησιωτικά ύδατα που τους χωρίζουν. Παρά το γεγονός ότι είναι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, οι δυνάμεις τους έφτασαν κοντά σε σύγκρουση το 1996 και η ένταση κλιμακώθηκε ξανά μόλις πριν από πέντε χρόνια» αναφέρει το άρθρο και συνεχίζει: Η Ελλάδα ξεπερνούσε σταθερά τον στόχο του ΝΑΤΟ για δαπάνες 2% του ΑΕΠ στην άμυνα, ακόμα και στο απόγειο της κρίσης χρέους που παρέλυσε την οικονομία της. Το 2015, τη χρονιά που η Ελλάδα διαπραγματευόταν με τους πιστωτές της σκληρά μέτρα λιτότητας για να διορθώσει τα οικονομικά της, εξακολουθούσε να δαπανά περισσότερο από τη Γερμανία, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Σε αντίθεση με άλλες περιοχές της Ευρώπης, ένας ισχυρός στρατός είναι βαθιά ριζωμένος στη νοοτροπία των Ελλήνων. Η χώρα είναι μεταξύ των λίγων στην Ευρωπαϊκή Ένωση με υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, και οι δαπάνες για την εθνική ασφάλεια αποτελούν παραδοσιακά πολιτική που υποστηρίζεται από όλες τις κυβερνήσεις.
«Η αμυντική δομή της Ελλάδας είναι πρωτίστως προσανατολισμένη στην αποτροπή της Τουρκίας», δήλωσε η Iνώ Αφεντούλη, εκτελεστική διευθύντρια του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων στην Αθήνα και πρώην στέλεχος του ΝΑΤΟ. «Δεν υπάρχει άλλη προτεραιότητα.»
eurokinissi
«Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας είναι πολύ ιδιαίτερη, δημιουργώντας πολλές προκλήσεις ασφαλείας», δήλωσε ο Σπύρος Μπλαβούκος, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ερευνητής στο think tank ΕΛΙΑΜΕΠ. Η γεωγραφία σημαίνει ότι η χώρα «βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία ετοιμότητας όσον αφορά τις αμυντικές της δαπάνες και τα προγράμματα στρατιωτικού εξοπλισμού της.» Ενώ το μεσογειακό έθνος έχει επενδύσει σημαντικά στην αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού, σε αντίθεση με την Τουρκία, παράγει ελάχιστα από αυτά εγχώρια. Ένα μεγάλο μέρος των δαπανών της χώρας έχει διατεθεί σε στρατιωτικό προσωπικό και στην προμήθεια όπλων από το εξωτερικό, ενώ ελάχιστα έχουν επενδυθεί στην έρευνα και ανάπτυξη. Αυτή είναι μια χαμένη ευκαιρία, σύμφωνα με την Αφεντούλη, κάτι που η Ευρώπη θα πρέπει να αποφύγει να επαναλάβει καθώς οι χώρες ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη αβεβαιότητα σχετικά με τον ρόλο των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή ασφάλεια υπό τη διοίκηση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. «Αν έχεις μια δεκαετή αμυντική στρατηγική, θα πρέπει να χτίσεις μια εθνική βιομηχανία βασισμένη σε ό,τι έχεις και σε ό,τι θα χρειαστείς στο μέλλον», είπε.
Η πρωτοβουλία της Ε.Ε. ReArm Europe για την ενίσχυση των δυνατοτήτων ασφάλειας θα μπορούσε επίσης να δώσει ώθηση στην Ελλάδα.
Η χώρα διαθέτει δύο κύριες αμυντικές εταιρείες: την Ελληνική Βιομηχανία Όπλων (ΕΑΣ), που παράγει διάφορα είδη πυρομαχικών, και την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ), η οποία υποστηρίζει μαχητικά αεροσκάφη και κατασκευάζει εξαρτήματα για αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένων των F-16.
Η ΕΑΒ, που εδρεύει στην Τανάγρα δίπλα στην αεροπορική βάση, βρίσκεται στη διαδικασία παραγωγής δικών της drones, καθώς και ενός συστήματος αντι-drone, πρώιμη έκδοση του οποίου χρησιμοποιήθηκε σε ελληνικά πολεμικά πλοία που συμμετείχαν στην πρόσφατη ναυτική αποστολή Aspides της Ε.Ε. στην Ερυθρά Θάλασσα.
«Οι σύγχρονοι πόλεμοι έχουν αποδείξει ότι η ύπαρξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση αξιόπιστων ενόπλων δυνάμεων με την πάροδο του χρόνου», δήλωσε ο Αλέξανδρος Διακόπουλος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΑΒ. «Πρέπει να μπορείς να κατασκευάζεις ορισμένα συστήματα αυτόνομα ώστε να τα υποστηρίζεις χωρίς να εξαρτάσαι από το εξωτερικό». Το μέγεθος των ελληνικών αμυντικών δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ συγκρίνεται μόνο με αυτό των ΗΠΑ ή χωρών της Ε.Ε. που βρίσκονται στην άμεση γειτονία της Ρωσίας, όπως η Πολωνία ή τα κράτη της Βαλτικής. Η ελληνική προσήλωση στη διατήρηση μιας αποτρεπτικής δύναμης φαίνεται και στο προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων. Περισσότερο από το 1% του πληθυσμού υπηρετεί στις ένοπλες δυνάμεις, σε σύγκριση με 0,6% στην Τουρκία, 0,4% στις ΗΠΑ και 0,2% στη Γερμανία.
