Έτσι, επιλέγει να ανεβάσει με Έλληνες ηθοποιούς, ένα έργο της παράδοσης του Νο, σε μια παράσταση που, αν και διατηρεί απολύτως τη δομή, τους σκηνικούς συμβολισμούς και τη βασική αισθητική μιας παράστασης Νο, δεν έχει σκοπό να μιμηθεί το είδος, κρατώντας προσωπικές αποστάσεις.
«Τα έργα του Νο – μη έχοντας υποστεί ρωγμές στη συνέχεια της αδιάκοπης ιστορίας τους – δεν αποποιήθηκαν ποτέ την ιερή τους υπόσταση» αναφέρει σε σημείωσή του ο Μιχαήλ Μαρμαρινός.
Και συνεχίζει «Γύρω στα 1602 μ.Χ., το θέατρο Νο, καθιερώνεται ως η επίσημη μουσική της αυλής των Σογκούν.
Τα έργα του Νο, αριστουργήματα ανθρώπινης λεπτότητας, ποίησης, αξιοπρέπειας και αφαίρεσης μοιάζουν συχνά στα μάτια του δυτικού θεατή μικρά και ανολοκλήρωτα – ενώ τα ίδια είναι απόλυτα πλήρη στη σύνθεσή τους. Ο λόγος είναι απλός: συχνά, η κρίσιμη σκηνή στηρίζεται πολύ περισσότερο σε έναν χορό από ότι στις λέξεις».
Ο σκηνικός χώρος είναι λιτός, όπως ορίζεται από τις αρχές αυτού του θεάτρου, ενώ τα κοστούμια έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Ο συνθέτης Φίλιππος Τσαλαχούρης, που συνέθεσε πρωτότυπη μουσική για την παράσταση έχοντας ως γνώμονα τη συγκεκριμένη οπτική του σκηνοθέτη, επιλέγει τη μεταφορά της κύριας μουσικής απόδοσης σε ένα σύνολο μουσικής δωματίου.
Κρίσιμο συστατικό της σύνθεσης, ο Χορός, αποτελείται από έξι άτομα και ολοκληρώνει φωνητικά την αφήγηση, όπως προσδιορίζεται από τη δραματουργία του κειμένου.
Η Υο-κι-χι (Yōkihi / 楊貴妃) αποδίδεται, στο συγγραφέα Komparu Zenchiku [1405-1468 μ.Χ.] - ο οποίος μαζί με τον Zeami [1363-1443 μ.Χ.] θεωρείται απ’ τους σημαντικότερους ποιητές, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεωρητικούς στην ιστορία του θεάτρου Νο.
Σύμφωνα με τον μύθο, η εξαιρετικής ομορφιάς πριγκίπισσα Υο-κι-χι έχασε τη ζωή της στην κοιλάδα Μπέγκαϊ. Ο αυτοκράτορας της Κίνας Γκένσο, συντετριμμένος από την απώλεια, αναθέτει σε έναν Μοναχό του Ταό να αναζητήσει τον τόπο που κατοικεί το πνεύμα της. Με τη βοήθεια ενός Χωρικού, ο Μοναχός φθάνει στην Κατοικία της Μεγάλης Αγνότητας. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια τη συνάντησή τους...
Η ποίηση συγκινεί και συγκλονίζει, η αλήθεια και η φαντασία υπονομεύουν το χρόνο. Ο Μοναχός, όμως, πρέπει να φύγει. Εκείνη, καταρρέει και μένει, στον πύργο της Αιώνιας Ζωής.
Με τη Ρένη Πιττακή
Διακεκριμένη ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης, η Ρένη Πιττακή μαθήτευσε δίπλα στον Κάρολο Κουν επί 25 συναπτά έτη, παίζοντας από αρχαίο δράμα και αναγεννησιακό θέατρο μέχρι νεότερη ευρωπαϊκή, αμερικάνικη, αλλά και νεοελληνική δραματουργία. Έχοντας διαγράψει μια μοναδική πορεία στο ελληνικό θέατρο, η κορυφαία ερμηνεύτρια συνεχίζει το ταξίδι της παραμένοντας ανοιχτή σε ενδιαφέρουσες συναντήσεις και περιμένοντας πάντα «ν’ αποτύχει καλύτερα».
Η δεύτερη συνάντησή της με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό έρχεται δύο περίπου δεκαετίες μετά την παράσταση Άμλετ, ερμηνεύοντας εδώ το Πνεύμα της πριγκίπισσας Υο-κι-χι.
Μιχαήλ Μαρμαρινός / Φίλιππος Τσαλαχούρης Υο-κι-χι / 楊貴妃 «Tο τραγούδι της αιώνιας θλίψης»
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής / Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Παραστάσεις: 16, 17, 22, 23, 29, 30 Νοεμβρίου
1, 6, 7, 8, 9, 10, 13, 14, 15, 16 Δεκεμβρίου 2017
Νέα παραγωγή / Συμπαραγωγή με το Theseum Ensemble
Ώρα έναρξης: 20.30
Φωτογραφίες: Δ. Σακαλάκης
Παίζουν: Πνεύμα της Υο-κι-χι: Ρένη Πιττακή, Μοναχός του Ταό - Μάγος: Ανθή Ευστρατιάδου, Χωρικός: Άρης Νινίκας, Πρόσωπο της σκηνής: Τάσος Καραχάλιος
Χορός: Θανάσης Ακοκκαλίδης, Νίκος Ζιάζιαρης, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Παναγιώτης Ιωσηφίδης, Ιώκο-Ιωάννης Κοτίδης, Φοίβος Μαρκιανός
Μουσικοί: Παναγιώτης Γιοχάλας (κλαρινέτο), Άλκηστις Μισούλη (βιόλα), Θεανώ Παπαδάκη (βιολί), Φίλιππος Τσαλαχούρης (φλάουτο)
Τιμές εισιτηρίων: 15, 20 ευρώ Φοιτητικό - παιδικό: 10 ευρώ
www.iefimerida.gr
Μέλος του μητρώου
