Πουθενά παράθυρα, φεγγίτες ή αεραγωγοί. Περίκλειστος χώρος εμπορευμάτων θυγατρικής κάποιας πολυεθνικής, που δεν δίνει δυάρα αν ο κακοπληρωμένος αποθηκάριος αναπνέει, βλέπει φως ημέρας, αν παραφρονεί ή πνίγεται εκεί μέσα.
Ετσι κι αλλιώς τα συνδικάτα, διακοσμητικά πια μετά τη Θάτσερ (και όχι μόνο στο ανθρακοφόρο Φάιφ της Σκωτίας), οι όροι του παιχνιδιού σφραγισμένοι με νεοφιλελεύθερο βουλοκέρι, ο εργασιακός μεσαίωνας το 'χει για καλά στρώσει και όποιος δεν θέλει να το παραδεχτεί, λέγεται ακόμη Γκάρι (Κώστας Ανταλόπουλος) –εντάξει παιδί, με ταξική συνείδηση αλλά αδιέξοδα απελπισμένο– ή λέγεται Εντι (Στέφανος Κοσμίδης) «κακοφόρμισμα της ιδεολογίας του πολιτικού μηδενιστή», μοναχικός οπαδός «μιας παρωδίας της τρομοκρατίας που τρέπεται σε ψυχοπαθολογία και εντέλει σε υποταγή», όπως εύστοχα τον αναλύει ο Κώστας Περούλης, δραματουργός και συνεργάτης του σκηνοθέτη, στο εξαιρετικό προλογικό κείμενο του εμπεριστατωμένου προγράμματος, που επιμελήθηκε.
Το πολιτικό έργο του Gregory Burke μιλάει για τα παλιά μέσα αντίστασης στον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, για τις αυταπάτες των λεηλατημένων της απασχόλησης –όχι πια της εργασίας– μιλάει για τον κανιβαλισμό ανθρώπων και τάξεων, για καθοδηγητές της ταξικής πάλης που ξεκούρδιστοι, αγνοούντες ή υποταγμένοι ψελλίζουν παλαιοκομματικά τροπάρια.
Αυτά, μέσα από την ιστορία (και την περιπλοκή της) δύο εργαζομένων, που επιχειρούν με την απαγωγή και σχεδιασμένη δολοφονία στελέχους αξιολόγησης θυγατρικών, να στείλουν μήνυμα στα αόρατα κόκπιτ της εξουσίας, όμως στέλνονται στον άλλο κόσμο δύο –σε τελευταία ανάλυση– συντοπίτες, απόγονοι κι αυτοί, ανθρακωρύχων του Φάιφ: Το στέλεχος (Μάνος Βακούσης), που θα αξιολογήσει τη βιωσιμότητα του εργοστασίου τους κι ένας φουκαράς σεκιουριτάς (Μιχάλης Μουλακάκης), μόλις απόφοιτος Πολιτικών Επιστημών, που ονειρεύεται ένταξή του στο σύστημα για να το υπονομεύσει... από μέσα.
Ο Αβρανάς, στη δεύτερη θεατρική του σκηνοθεσία, στήνει μια ωμή, ασθμαίνουσα, άγρια, κινηματογραφικά ρεαλιστική, συμπλοκή, απόλυτα ταυτισμένη με την αδιέξοδη γλώσσα που μιλάει – μάλλον φτύνει στα μούτρα όλων (μτφρ. Αλέξανδρος Μπαλαμώτης). Ο χειρισμός προσώπων, σχέσεων, εξελίξεων έχει ορμή, σαφείς διαφοροποιήσεις, σαρκασμό. Η δραματουργική ανάλυση του Περούλη, εφαρμοσμένη. Ο Βακούσης ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου, ερμηνεύοντας έξοχα την ανάλυση ως «μια σχεδόν υπερβατική φιγούρα, ένας απόστολος του ύστερου καπιταλισμού», ένα χρυσοπληρωμένο, ξεζουμισμένο, κυνικό στέλεχος γιαπωνέζικης πολυεθνικής που πεθαίνει αδιαμαρτύρητα από, μάλλον, κινέζικο μαχαίρι.
www.kathimerini.gr
