Η ταινία κατάφερε να κερδίσει ένα μη κινηματογραφόφιλο κοινό, αυτό των πιστών. Κάτι αντίστοιχο δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου.
Η Γιελένα Πόποβιτς εξήγησε μιλώντας στο ertnews.gr τι ήταν αυτο που την οδήγησε στην επιλογή του Άρη Σερβετάλη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Στο ακόλουθο βίντεο από την πρεμιέρα της ταινίας στο φεστιβάλ της Μόσχας, Γιελένα Πόποβιτς μιλάει για τον πατέρα της, που δεν ήταν ο τυπικός πιστός και εκδιώχθηκε για αυτό, για τη δική της σχέση με τη θρησκεία και για τη ζωή της στην Αμερική.
Το κερδισμένο στοίχημα των θερινών κινηματογράφων
Στη μετά-covid εποχή, έχει παρατηρηθεί ένα φαινόμενο άξιο προσοχής· Το κοινό επιστρέφει στην επιλογή της μεγάλης οθόνης για να παρακολουθήσει κινηματογραφικές παραγωγές. «Το Πρόσθιμο», «Monday», «Μήλα», «Η αναζήτηση της Λόρα Ντουράντ» είναι μόνο μερικές από αυτές που κέρδισαν την εμπιστοσύνη του κοινού.
Πρεμιέρες μέσα στο καλοκαίρι
Μετά από πολλά χρόνια οι έλληνες διανομείς τόλμησαν -πάντα με τον φόβο ενός επόμενου lockdown- να διανείμουν σε πρεμιέρα στους θερινούς κινηματογράφους ελληνικές ταινίες που κινδύνευαν να μη βρεθούν την επόμενη σεζόν στις κλειστές αίθουσες.
Το πρώτο δειλό πείραμα είχε γίνει ένα χρόνο πριν, πάλι με τον ίδιο -πλέον επιβεβαιωμένο- φόβο, με το «Pari» και το «Παράθυρο στη Θάλασσα», δύο ελληνικές συμπαραγωγές που ταξίδεψαν φεστιβαλικά σε όλον τον κόσμο (και οι δύο συμπαραγωγές της ΕΡΤ) αλλά και την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» που είχε ανοίξει μόλις μια εβδομάδα πριν από το πρώτο lockdown και επανήλθε με το άνοιγμα των θερινών το 2020. Και πρακτικά καλά έκαναν οι διανομείς, αφού οι ελληνικές παραγωγές ήταν από τις ελάχιστες μη πειρατευμένες ταινίες της προηγούμενης σεζόν.
Η πετυχημένη συνταγή επανήλθε περισσότερο επιθετικά το καλοκαίρι του 2021, με ελληνικές πρεμιέρες από τις πρώτες ημέρες επαναλειτουργίας των κινηματογράφων να κάνουν άνοιγμα στους θερινούς.
Μια μοναδική εξήγηση δεν υπάρχει για αυτό το φαινόμενο. Φαίνεται ότι το ελληνικό κοινό μετά από μια μεγάλη περίοδο εγκλεισμού ήθελε να βγει εκτός σπιτιού για να δει ταινίες, και χρονικά εκείνη την περίοδο εμφανίστηκαν και καλές ελληνικές ταινίες. Με ελάχιστες τηλεοπτικές σειρές εν μέσω lockdown το κοινό αισθανόταν την ανάγκη να ακούσει την ελληνική γλώσσα και να δει γνώριμα πρόσωπα που του είχαν λείψει και από το σανίδι και από τις οθόνες δύο μεγεθών.
Οι διεθνείς συμπαραγωγές (οι περισσότερες με την αρωγή του ΕΚΟΜΕ) είναι σαφέστατα πιο ανταγωνιστικές και πιο προσεγμένες, ικανές να κερδίσουν το κοινό. Η δε πορεία του weird wave που μπορεί εισπρακτικά να μην έδρεψε δάφνες στη χώρα μας, επέτρεψε όμως στους σινεφίλ να ασπαστούν κάτι πιο προβόκατιβ και στον τρόπο ερμηνείας και στις καταστάσεις που καταγράφονται, προετοίμασε το έδαφος για νέες φωνές δημιουργών που ήταν έτοιμες να ουρλιάξουν.
Η σχέση των πιστών και του σινεμά στην Ελλάδα
Τί όμως το σημαντικό φέρει η επιτυχία της ταινίας «Ο Άνθρωπος του Θεού» εκτός από το ότι εισήγαγε τις θρησκευτικές βιογραφίες στο ευρύ κοινό; Μα φυσικά σύστησε την ύπαρξη των κινηματογράφων σε ένα κοινό που αγνοούσε -ή κατέκρινε χωρίς να έχει επισκεφτεί- αυτούς τους χώρους ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
Παρακολούθησα την ταινία, όπως και τις περισσότερες, παρουσία κοινού στο άνοιγμα της και όχι σε κάποια επίσημη πρεμιέρα. Κλείνοντας θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα διαλόγου μεταξύ μιας ηλικιωμένης κυρίας που επισκέφτηκε για πρώτη φορά στη ζωή της κινηματογράφο και του υπεύθυνου γνωστού θερινού στην Αγία Παρασκευή.
-Παλικάρι μου, η ταινία είναι στα ξένα;
-Μάλιστα.
-Θα προλαβαίνω να διαβάζω τα γράμματα;
-Αν τα προλαβαίνετε στην τηλεόραση σας, θα τα προλαβαίνετε και εδώ.
-Μήπως μπορείτε να το γυρίσετε στα ελληνικά για να τα καταλαβαίνω;
Αυτός ο διάλογος καταγράφεται χωρίς καμία πρόθεση να προσβάλει τη μερίδα ενός άψητου κοινού, θέλει όμως να υπογραμμίσει ότι ζούμε σε μία κοινωνία πολλαπλών αντιθέσεων: από τη μία ένα θρησκευόμενο κοινό που χωρίς να έχει δει τις ταινίες «Ο τελευταίος πειρασμός» και «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο», με εκκλησιαστικές ευλογίες γκρέμιζε τα διαφημιστικά ταμπλώ ή χτύπαγε με καδρόνια όποιους επιθυμούσαν να μπουν στις αίθουσες. Και δεν μιλάμε για πολλά χρόνια πίσω· μόλις 40κάτι και σχεδόν 30 αντίστοιχα. Το ίδιο κοινό που μπαίνει τώρα στους κινηματογράφους για να δει τον «Άνθρωπο του Θεού», θα είναι πιο δεκτικό στο μέλλον σε κάτι που του ξινίζει ή απλά δεν το γνωρίζει;
Από την άλλη να θυμόμαστε ότι, προς τιμήν του, ο «Άνθρωπος του Θεού» είναι ένα καθαρό δείγμα λαϊκού κινηματογράφου, είδος από το οποίο τα τελευταία 40 χρόνια έχουμε ελάχιστα αξιοπρεπή δείγματα στην εγχώρια αγορά, και που ακόμα λιγότερο αυτά τα δείγματα τα αγκαλιάζει το κοινό ανεξαρτήτως κινηματογραφικών γούστων.
Μέλος του μητρώου
