«Οι τελευταίες ημέρες είναι πολύ δύσκολες. Κατάγομαι από την πόλη του Ντόνετς της Ουκρανίας. Αυτή τη στιγμή έχω όλη την οικογένειά μου εκεί… Είναι όλοι εκεί. Ζουν καθημερινά σε κίνδυνο και δεν είναι καθόλου εύκολο. Υπάρχουν δυσκολίες στην επικοινωνία. Προσπαθεί και ο μπαμπάς μου που και που να μου στέλνει έστω ένα μήνυμα ότι είναι καλά. Γίνονται συνέχεια βομβαρδισμοί. Βρίσκονται συνέχεια μέσα στα σπίτια τους. Υπάρχουν τα υπόγεια κοντά τους σε περίπτωση που χρειαστεί να καταφύγουν εκεί.
Ο πόλεμος στο σπίτι μου γίνεται εδώ και 8 χρόνια. Είναι πάρα πολύ δύσκολη. Από το 2014 ζούμε σε έναν πόλεμο που δεν έχει σταματήσει. Οι τελευταίες ημέρες είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Χάνονται καθημερινά πολλοί άνθρωποι. Το 2013 ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα στο σπίτι μου. Πήγα πέρυσι το καλοκαίρι τον Αύγουστο, ήταν πολύ δύσκολη η απόφαση να πάω γιατί ήξερα ότι ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Σίγουρα πρόκειται για μια εμπειρία ζωής που δε θα ήθελα να έχω ζήσει. Είδα πράγματα που δεν περιγράφονται σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει.
Ένας πόλεμος είναι ένας πόλεμος. Είναι ό,τι χειρότερο. Είναι τρομακτικό. Φανταστείτε ότι εγώ κοιμόμουν στο σπίτι και άκουγα βομβαρδισμούς. Έτρεμε το σώμα μου από τον φόβο και η οικογένειά μου, μου έλεγε να ηρεμήσω γιατί είναι κάτι που γίνεται συνέχεια. Αυτές οι δυο εβδομάδες που έμεινα εκεί ήταν ότι πιο τρομακτικό έχω ζήσει.
Τελευταία φορά που μίλησα με την οικογένειά μου, οι φωνές τους έτρεμαν. Προσπαθούν να μη με αγχώσουν αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά τι γίνεται και το ζω μαζί τους. Δε μπορώ να τους βοηθήσω, δε μπορώ να κάνω κάτι. Δε μπορούν να φύγουν. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη γιατί είναι πολύ επικίνδυνο να κυκλοφορείς στον δρόμο. Είναι πιο ασφαλές να βρίσκονται μέσα στο σπίτι αυτή τη στιγμή. Η μαμά μου έχει μια πολύ σοβαρή ασθένεια και χρειάζεται φάρμακα. Χθες με πήρε τηλέφωνο και με ρώταγε τι θα κάνει αν δεν έχει τα φάρμακά της.
Η μαμά μου και ο αδερφός μου ήταν μαζί μου στην Ελλάδα για τέσσερα χρόνια. Το 2014 είχαν φύγει και ήταν μαζί μου στην Ελλάδα για τέσσερα χρόνια. Ο αδερφός μου ήθελε πάρα πολύ να γυρίσει πίσω. Πίστευε ότι κάποια στιγμή ο πόλεμος θα τελειώσει. Η μαμά μου επέστρεψε στην Ουκρανία γιατί ο παππούς μου έφυγε από τη ζωή λόγω του πολέμου. Πήγε εκεί για να βοηθήσει τη γιαγιά μου…
Φοβούνται πάρα πολύ. Δεν έχουν όμως άλλη επιλογή, ζουν με αυτό 8 χρόνια τώρα. Δε θέλουν να φύγουν από το σπίτι τους. Είναι το σπίτι τους, η πόλη τους, έχουν χτίσει τα πάντα εκεί και προσπαθούν να πιστέψουν ότι θα έρθει ειρήνη και όλο αυτό θα τελειώσει. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τους μιλήσω αλλά είναι αδύνατον να τους πείσω να έρθουν σε μια ξένη χώρα και να τα φτιάξουν όλα από την αρχή.
Βλέπω τις εικόνες στην Ουκρανία και τρομάζω. Είναι κάτι που έχω ξαναδεί το 2014. Εύχομαι να τελειώσει γιατί οι άνθρωποι δε φταίνε σε τίποτα, χάνονται ζωές, παιδιά που βλέπουν όλα αυτά με τα μάτια τους, δεν πρέπει να τα ζουν αυτά, να τα ακούν… Συνέχεια τυχαίνει να παίρνω τηλέφωνο την οικογένειά μου και να μην έχουν σήμα. Είναι ό,τι χειρότερο, εδώ και πολλά χρόνια ζω με τον φόβο ότι αύριο μπορεί να μην υπάρχουν… Όταν υπάρχει η ευκαιρία μιλάω και με φίλους μου εκεί που μου λένε ότι είναι κουρασμένοι από όλο αυτό. Θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους, να κάνουν τα παιδάκια τους», ανέφερε η Ξένια, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
Μέλος του μητρώου
