Τι γεύση έχει η κλιματική αλλαγή; Σίγουρα όχι την πλούσια και λαχταριστή του γκούντα, αφού οι προβλέψεις των περιβαλλοντολόγων είναι ζοφερές, με την ομώνυμη ολλανδική πόλη να κινδυνεύει να βυθιστεί από την ολοένα αυξανόμενη στάθμη των υδάτων που απειλεί μεγάλο ποσοστό της χώρας.
Οι αυξημένες θερμοκρασίες, οι υψηλές συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, η παρατεταμένη περίοδος ξηρασίας είναι συνώνυμο χαμηλών αποδόσεων στην καλλιέργεια και χαμηλών επιπέδων θρεπτικών συστατικών σε όσα προϊόντα τελικά καταφέρνουν να αναπτυχθούν. Στα τρόφιμα που ήδη πλήττονται σοβαρά από τη λειψυδρία ή τις πλημμύρες συγκαταλέγονται η σόγια, το σιτάρι, το ρύζι, το καλαμπόκι ακόμα και οι πατάτες, με εκτιμήσεις που θέλουν την παγκόσμια παραγωγή τους να μειώνεται σημαντικά ως το 2050.
Για τρόφιμα, όμως, όπως το ολλανδικό τυρί γκούντα, η φημισμένη γαλλική μουστάρδα ντιζόν, ο «ιταλικός χρυσός» της λευκής τρούφας, οι παγκοσμίως γνωστές φλαμανδικές πατάτες, το χούμους που αγαπιέται πολύ στη Μέση Ανατολή, το ελαιόλαδο της Ισπανίας, αλλά και για δύο ελληνικά κορυφαία προϊόντα όπως τα μύδια και η φέτα, οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, αφού εκτιμάται ότι η κλιματική αλλαγή μπορεί να τα φέρει κοντά στο τέλος τους.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα του Euronews η μουστάρδα που πήρε το όνομά της από την πόλη Ντιζόν στη Βουργουνδία έχει πληγεί σε τέτοιο βαθμό από την περιβαλλοντική κρίση ήδη από το 2021 που η πώλησή της περιορίστηκε σε μία συσκευασία ανά πελάτη.
Την ίδια στιγμή, δημοσίευμα των New York Times «βλέπει» το θάνατο του γκούντα μέσα σε 100 χρόνια, αφού αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα για τον περιορισμό της υπερθέρμανσης που αποτελεί αιτία της ανόδου της στάθμης των υδάτων, τότε η πόλη Γκούντα της Ολλανδίας θα βρεθεί κάτω από το νερό. Επομένως, η παραγωγή του τυριού θα πρέπει να μεταφερθεί σε άλλη πόλη που σημαίνει ότι το τελικό προϊόν δε θα είναι πια γκούντα.
Η Ιταλία με τη σειρά της θα χάσει μία από τις πιο εκλεπτυσμένες γεύσεις της, αυτή της λευκής τρούφας, η οποία δε μπορεί να καλλιεργηθεί. Οι κλιματικές αλλαγές, η αύξηση της θερμοκρασίας κι η λειψυδρία μπορεί να οδηγήσουν στο τέλος το πολύτιμο αυτό μανιτάρι, το κόστος του οποίου κυμαίνεται από 1.500 έως 3.700 ευρώ. Επιπλέον, η λευκή τρούφα που εντοπίζεται συνήθως στις περιοχές Πιεμόντε, Ούμπρια, Μάρκε και Μολίζε απειλείται και από την αποψίλωση των δασών, αφού χωρίς δέντρα δε μπορούν να αναπτυχθούν οι μύκητες αυτοί.
Στο Βέλγιο όπου οι πολίτες καταναλώνουν ανά άτομο τουλάχιστον 80 κιλά πατάτας κάθε χρόνο, από τα οποία τα 20 είναι τηγανιτές, οι σφοδρές βροχοπτώσεις μείωσαν την παραγωγή στο ήμισυ, ενώ οι ειδικοί εκτιμούν ότι μέχρι το 2050 η παγκόσμια παραγωγή πατάτας θα ελαττωθεί κατά 9%.
Από την άλλη, η ξηρασία πλήττει την καλλιέργεια ρεβιθιού με τους επιστήμονες να προβλέπουν μείωση της τάξης του 50%. Το χούμους, λοιπόν, που μεταξύ άλλων είναι αγαπητό πιάτο στην τουρκική κουζίνα, κινδυνεύει αν όχι να εξαφανιστεί από τα πιάτα με τους μεζέδες, να περιοριστεί σημαντικά.
Η κορυφαία παραγωγός ελαιόλαδου, η Ισπανία, ήδη αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, αφού οι αυξημένες θερμοκρασίες, η ξηρασία και το χαμηλό ποσοστό βροχοπτώσεων των περασμένων ετών είχαν ως αποτέλεσμα να πέσει στο μισό η ετήσια παραγωγή το 2023.
Τι αναμένεται να συμβεί, όμως, στην Ελλάδα; Η μυδοκαλλιέργεια έχει ήδη πληγεί με μείωση στην παραγωγή που αγγίζει το συντριπτικό 90%. Η καταστροφή αποδίδεται στην αύξηση της θερμοκρασίας των θαλασσών, αφού τα μύδια για να αναπτυχθούν χρειάζονται περίπου 20 βαθμούς Κελσίου, τη στιγμή που οι καύσωνες εκτόξευσαν τη θερμοκρασία για ημέρες. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, μάλιστα, για πολλούς μυδοκαλλιεργητές ο γόνος έχει καταστραφεί πλήρως, κατά συνέπεια δε θα είναι δυνατή η συγκομιδή το 2025. Επομένως, το φημισμένο πιάτο «μύδια σαγανάκι θα είναι εκτός μενού στις ταβέρνες», με το δημοσίευμα να αναφέρεται και στο έτερο συστατικό που καθιστά το μεζέ εμβληματικό, τη φέτα, η οποία σύμφωνα με ερευνητές κινδυνεύει να εξαφανιστεί μέχρι το 2050.
Μέλος του μητρώου
