Το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο, το καθεστώς Ασαντ στη Συρία, το Ιράν, η κυβέρνηση του σιίτη αλ-Αμπάντι στο Ιράκ, η Αρμενία, οι Κούρδοι σε Ιράκ και Συρία... σχεδόν όλοι οι γείτονες της Τουρκίας αντιμετωπίζουν πλέον την Αγκυρα ως εν δυνάμει «εχθρό».
Οσο για το καθεστώς Ερντογάν, αυτό συνεχίζει να ρίχνει λάδι στη φωτιά της έντασης, έχοντας εν τω μεταξύ περάσει από χίλια κύματα στις σχέσεις του με τους «έξω».
Από την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες (2004), έμελλε να περάσει στη φάση των νεο-οθωμανικών βλέψεων σε βάρος των γειτόνων (2009), και από τη σουνιτοποίηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής (μετά το 2011) στην εποχή των... μηδενικών φίλων και των πολλών εχθρών εν έτει 2017.
Νέο επεισόδιο στην τουρκική κόντρα με τους «έξω»: η διαφαινόμενη ρήξη στις σχέσεις μεταξύ Αγκυρας και Τεχεράνης. Ξεκινώντας από τα μέσα Φεβρουαρίου (και την περιοδεία Ερντογάν στα σουνιτικά βασίλεια του Κόλπου), η τουρκική ηγεσία έχει εξαπολύσει ένα μπαράζ φραστικών επιθέσεων κατά του Ιράν.
Ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος έκανε την αρχή κατηγορώντας την Τεχεράνη για «περσικό εθνικισμό». Παίρνοντας τη σκυτάλη, ο πρωθυπουργός Γιλντιρίμ κατήγγειλε ως «σεχταριστικές» τις ιρανικές κινήσεις στο μέτωπο της Συρίας. Ανεβάζοντας τους τόνους, ο ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου κατηγόρησε ανοιχτά το Ιράν, από το βήμα της διεθνούς Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου, ότι «απειλεί τη σταθερότητα» στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. «Το Ιράν θέλει να κάνει τη Συρία και το Ιράκ σιιτικά», διακήρυξε ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας.
www.ethno.gr
Μέλος του μητρώου
