Ο Φρανσουά Ολάντ ήθελε να είναι ένας κανονικός πρόεδρος, αλλά δεν τα κατάφερε. Η περίοδος διακυβέρνησής του συνέπεσε με πολύνεκρες ισλαμιστικές βομβιστικές επιθέσεις, με τη χαοτική διάσωση της Ελλάδας και με αποτυχημένες μεταρρυθμίσεις.
Πριν από 15 μήνες έκλεισε η πόρτα πίσω του στο Μέγαρο των Ηλυσίων και μετά ο άτυχος σοσιαλιστής δεν απασχόλησε την κοινή γνώμη. Τώρα, το φως των προβολέων της δημοσιότητας πέφτει και πάλι επάνω του, όχι ως τέως Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά ως συγγραφέας του βιβλίου «Les Leçons du pouvoir» (Διδάγματα από την εξουσία).
«Σαν εκλεγμένος μονάρχης ο πρόεδρος»
Το παρουσιάζει σε ολόκληρη τη Γαλλία. Συνολικά 56 εμφανίσεις σε 3 μήνες. «Υπάρχει μεγάλη συμπάθεια στο πρόσωπό του» λέει η εκδότριά του Σιλβί Ντελασίς στο γερμανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο. «Οι άνθρωποι περιμένουν 3 και 4 ώρες για να πάρουν αφιέρωση, κάτι τέτοιο το βλέπω για πρώτη φορά». Τα αντίτυπα έχουν ξεπεράσει τις 100.000. Στο βιβλίο ο Ολάντ δίνει μια γενναιόδωρη ματιά στα εσωτερικά του Μεγάρου Ηλυσίων. «Ο Γάλλος πρόεδρος μοιάζει με εκλεγμένο μονάρχη» είναι το συμπέρασμά του, που δίνει τροφή για πολλές σκέψεις. Εξιστορεί ότι στα εβδομαδιαία υπουργικά συμβούλια οι υπουργοί σηκώνονται από τη θέση τους, όταν ανακοινώνεται η είσοδος του προέδρου στην αίθουσα.
Ο Ολάντ δεν φοβάται να μιλήσει και για ένα θέμα ταμπού, που γινόταν συνεχώς αντικείμενο συζήτησης, το ζήτημα της αντιμετώπισης τρομοκρατών από την αστυνομία -αν και το θέμα δεν είναι νέο, το είχε θίξει και πάλι το 2015 μιλώντας σε δημοσιογράφους. Την Γερμανίδα καγκελάριο αποκαλεί, αγαπητή Άνγκελα. Αλλά κατά τη διάρκεια της θητείας του δεν κατάφερε να δημιουργήσει μαζί της την εικόνα ενός αρμονικού γερμανογαλλικού διδύμου, όπως ο Χέλμουτ Κολ με τον Φρανσουά Μιτεράν. «Δε βλέπουμε τα πράγματα με την ίδια ευαισθησία με την κ. Μέρκελ, αλλά πάντα συνεργάζομαι μαζί της», είχε συνοψίσει σε κάποιο συμβούλιο κορυφής.
Η διακριτική Ζιλί Καγιέ
Οι σχέσεις του με τον διάδοχό του θεωρούνται τεταμένες και ο ίδιος δεν μπορεί να συγκρατηθεί όταν πρόκειται σχόλια κοροϊδευτικά. Ο Μακρόν, είπε κάποτε, δεν είναι πρόεδρος των πλουσίων, αλλά των πολύ πλουσίων. Οι περίοδοι που τον θεωρούσε κάτι σαν πολιτικό του παιδί έχει παρέλθει προ πολλού. Αλλά υπάρχει κάτι το κοινό ανάμεσά τους, και οι δύο κατάγονται από οικογένειες γιατρών. Ο άχρωμος πρώην Γάλλος πρόεδρος δείχνει ότι δεν του λείπει αυτοπεποίθηση. «Δεν είμαι πια ο πρόεδρος, αλλά ένας πρόεδρος», είπε κάποτε ο Ολάντ σε δημοσιογράφο της Le Monde. «Λόγω προβλημάτων ασφάλειας δεν μπορώ πλέον να συμπεριφέρομαι όπως θέλω».
Έχει ο τέως Γάλλος πρόεδρος κάποιο πολιτικό μέλλον; Η ερώτηση τίθεται πιο συχνά τελευταία με την επιτυχία του βιβλίου του. Καθαρή απάντηση δεν υπάρχει. Οι κομματικοί του φίλοι έχουν αποδεκατιστεί στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση, η κοινοβουλευτική ομάδα των Σοσιαλιστών είναι λιλιπούτεια. Για το πώς ο ίδιος νιώθει μακριά από την εξουσία, απαντά με αοριστίες. «Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχής που δεν είμαι πια πρόεδρος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να ξαναγίνω» είχε πει κάποτε στη Le Monde. O Ολάντ παραδέχεται ότι στο Μέγαρο των Ηλυσίων δεν μπορεί κανείς να έχει ιδιωτική ζωή. Και για την ηθοποιό Ζιλί Καγιέ που είχε γίνει τόσος θόρυβος; Την εκθειάζει στο βιβλίο ως διακριτική σύντροφο της ζωή του. Ως επαγγελματίας που συνέχισε την καριέρα της ως ηθοποιός και κινηματογραφικός παραγωγός μακριά από τις προεδρικές επισημότητες.
Μέλος του μητρώου
