Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί λέει μια μεγάλη αλήθεια για όσους διαδηλώνουν υπέρ των Παλαιστινίων

Ο Γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί-Λεβί καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο μόνος λόγος είναι η ευκαιρία να φωνάξουν «θάνατος στους Εβραίους».

Σε άρθρο του στην εφημερίδα Le Point, με τίτλο «Το Ισραήλ, η Γάζα και οι ταρτούφοι», ο διανοητής Ανρί-Λεβί περιγράφει αντικειμενικά την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας, μετά την πρόσφατη έκρηξη βίας, και κάνει διαπιστώσεις που δεν τις γνωρίζουν όλοι.

Γράφει αναλυτικά:

«Με αφορμή τη βροχή ρουκετών που η Χαμάς άρχισε να εξαπολύει, τη νύχτα της 10ης προς την 11η Μαίου 2021, εναντίον Ισραηλινών πόλεων, τίθεται το εξής απλό ερώτημα: ποιός είναι ο σκοπός της; Τι θέλει; Ποιός είναι ο πολεμικός στόχος;

 Σίγουρα δεν είναι το τέλος της ισραηλινής κατοχής, γιατί από το 2005 –και την απόσυρση που αποφάσισε ο Αριέλ Σαρόν– δεν υπάρχει πια ούτε ίχνος ισραηλινού στρατιώτη στη Γάζα, οπότε δεν υφίσταται κατοχή, ούτε αποίκιση ή εδαφική διαμάχη οποιασδήποτε μορφής.

Λαμβάνοντας υπόψη την αδελφοκτόνα και διαρκή αντιπαράθεση που μαίνεται από τότε που η Χαμάς πήρε το πάνω χέρι στη Γάζα, το 2007, και ήρθε σε ρήξη με την Φατάχ, τον κύριο πολιτικό της αντίπαλο, συμπεραίνεται πως μέσω του καταιγισμού ρουκετών κατά του Ισραήλ η οργάνωση δεν αποσκοπεί ούτε στο να εκφράσει την αλληλεγγύη της στην Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς.

Ούτε τον αποκαλούμενο «αποκλεισμό» της Γάζας επιδιώκει να σπάσει η Χαμάς, καταρχάς γιατί δεν συνορεύει μόνον με το Ισραήλ, συνορεύει επίσης με την Αίγυπτο. Επιπρόσθετα, από τα σύνορα με το Ισραήλ μεταφέρονται καθημερινά στη Γάζα, όχι μόνο νερό, ηλεκτρισμός και φυσικό αέριο αλλά και εκατοντάδες φορτηγά που τροφοδοτούν με εμπορεύματα καθημερινά την πόλη. Συγχρόνως, ταξιδεύοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση, εκατοντάδες Παλαιστίνιοι της Γάζας μεταβαίνουν, καθημερινά επίσης, στα νοσοκομεία του Τελ Αβίβ για θεραπείες. Οσον αφορά το μπλόκο στις εισαγωγές των προϊόντων που είναι απαραίτητα για την κατασκευή όπλων, όπως οι ρουκέτες που εκτοξεύονται κατά του Ισραήλ αυτές τις ημέρες, εάν τερματιζόταν η επιθετικότητα, θα τερματιζόταν άμεσα και το μπλόκο, η επιθετικότητα, αντιθέτως, το ενίσχυσε.

 Όχι λοιπόν, η Χαμάς δεν έχει σκοπό να κάνει διάλογο και να καταλήξει σε συμφωνία.

Μάλλον, όπως θα έλεγε και ο Κλάουζεβιτς, η Χαμάς δεν έχει έναν «Ziel», έναν συγκεκριμένο, λογικό στόχο, που θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για μια κατάπαυση του πυρός η οποία θα επέτρεπε τον διάλογο και, ενδεχομένως, την επίτευξη μίας κάποιας συμφωνίας. Αντιθέτως, υφίσταται ένας «Zweck», ήτοι ένας στρατηγικός στόχος, μοναδικός, που δεν είναι άλλος από την επιβεβαίωση του τυφλού, αδυσώπητου και δηλωμένου μίσους κατά της “σιωνιστικής οντότητας”, την εξολόθρευση της οποίας επιδιώκει η Χαμάς.

Υπάρχει επίσης και ένα δεύτερο, απλό ερώτημα που τίθεται κάθε φορά που βλέπουμε χιλιάδες διαδηλωτές να κατεβαίνουν στους δρόμους του Παρισιού, του Λονδίνου ή του Βερολίνου για «να υπερασπιστούν τους Παλαιστινίους».

Είναι ο θάνατος των Παλαιστινίων αμάχων που τους κάνει να επαναστατούν; Τότε γιατί δεν διαμαρτύρονται όταν είναι οι Παλαιστίνιοι αυτοί που διώκουν, βασανίζουν, ακρωτηριάζουν, δολοφονούν ή επιτίθενται με πυροβόλα κατά άλλων Παλαιστίνιων που τους θεωρούν υπόπτους συνεργασίας με το Ισραήλ;

Είναι πραγματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτά που τους παρακινούν; Τότε γιατί δεν διαμαρτύρονται για την εξόντωση των Ουιγούρων από το κινεζικό καθεστώς, των Ροχίνγκια από τη χούντα της Μιανμάρ, των χριστιανών της Νιγηρίας από τη Μπόκο Χαράμ. Ούτε με την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία ή στο Μπουρούντι αγανακτούν, όπου δεν είναι καμιά εκατοσταριά, αλλά χιλιάδες, μάλλον δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες οι άμαχοι που πεθαίνουν από τα βλήματα πυροβόλων όπλων.

 Εάν όλοι όσοι φρίττουν με την αδιαφορία της Δύσης, η οποία επιτρέπει τους βομβαρδισμούς στη Γάζα που πλήττουν μία πόλη και άμαχους μουσουλμάνους, γιατί τότε δεν συγκεντρώθηκαν στις πλατείες για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους Κούρδους του Κιρκούκ που τον Οκτώβριο του 2017 δέχθηκαν επίθεση από μισθοφόρους των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν ή στους αμάχους της Δυτικής Ροζάβας τους οποίους βομβάρδισε ο Ερντογάν το 2018, ή στους κατοίκους των πόλεων της Συρίας κατά των οποίων έβαλαν τα μαχητικά αεροσκάφη του Μπασάρ αλ Ασαντ, υποστηριζόμενα από τον Πούτιν;

Όχι. Είναι αξιοσημείωτο να διαπιστώσει κανείς ότι στη Γαλλία, στις ΗΠΑ, στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχουν πλήθη ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε για τους ξεχασμένους πολέμους, ούτε για τους Παλαιστίνιους. Το μόνο που τους κατεβάζει στους δρόμους είναι επειδή θέλουν να ουρλιάξουν «θάνατος στο Ισραήλ» ή «θάνατος στους Εβραίους.

Εγώ προσωπικά, απέναντι σε όλους αυτούς τους Φαρισαίους δεν έχω αλλάξει άποψη τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ο αριθμός των θυμάτων αμάχων αυτού του παράλογου και εγκληματικού πολέμου τον οποίο προκαλεί η Χαμάς, μου ραγίζει προφανώς την καρδιά.

Αλλά οι πολιτικοί ηγέτες των Παλαιστίνιων δεν αξιοποίησαν την σημαντική διεθνή οικονομική βοήθεια που έλαβαν για να σχηματίσουν μια κυβέρνηση άξια του ονόματός της. Ο παλαιστινιακός λαός έχει το δικαίωμα σε ένα κράτος. Αλλά όχι σε ένα κράτος βασισμένο στην τυραννία. Οχι σε ένα κράτος-δολοφόνο που κρατά ομήρους τους πολίτες του, τους αναγκάζει να ζουν σε μία ανοιχτή φυλακή και, κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια, όταν η πολιτική τάξη παραπαίει, να θυσιάζει ένα απόσπασμα ανθρώπινων ασπίδων για να αναδεικνύει στη συνέχεια το μαρτύριο μπας και ανακτήσει τη χαμένη της αξιοπιστία. Τέλος, όχι σε ένα κράτος προορισμός του οποίου είναι να λειτουργεί ως βάση εκτόξευσης πυραύλων που στοχεύουν στη καταστροφή του Ισραήλ».

iefimerida.gr