Κάρολος: Πυρετώδεις προετοιμασίες για τη στέψη του βασιλιά - Το πρόγραμμα της τελετής

Η αντίστροφη μέτρηση για την τελετή στέψης του βασιλιά Καρόλου του Γ' στη Βρετανία έχει ξεκινήσει και οι προετοιμασίες των ανακτόρων συνεχίζονται σε πυρετώδεις ρυθμούς.

Το στέμμα του Αγίου Εδουάρδου είναι αυτό που χρησιμοποιείται τη στιγμή της στέψης. Κατασκευάστηκε για τον Κάρολο Β' το 1661, ως αντικατάσταση του μεσαιωνικού στέμματος που είχε λιώσει το 1649. Το πρωτότυπο πιστεύεται ότι χρονολογείται από τον βασιλικό άγιο του ενδέκατου αιώνα, τον Εδουάρδο τον Ομολογητή - τον τελευταίο Αγγλοσάξονα βασιλιά της Αγγλία.

Το στέμμα παραγγέλθηκε από τον Royal Goldsmith, Robert Vyner, το 1661. Αν και δεν είναι ακριβές αντίγραφο του μεσαιωνικού σχεδίου, ωστόσο ακολουθεί το πρωτότυπο έχοντας τέσσερις σταυρούς-pattée και τέσσερις fleurs-de-lis και δύο καμάρες. Αποτελείται από ένα συμπαγές χρυσό πλαίσιο σετ με ρουμπίνια, αμέθυστους, ζαφείρια, γρανάτη, τοπάζες και τουρμαλίνες. Το στέμμα έχει βελούδινο καπάκι με ταινία ερμίνας.


Η Σφαίρα του Κυρίαρχου
Το Orb είναι μια αναπαράσταση της εξουσίας του κυρίαρχου. Συμβολίζει τον χριστιανικό κόσμο με τον σταυρό του τοποθετημένο σε μια σφαίρα και οι ζώνες κοσμημάτων που τον χωρίζουν σε τρία τμήματα αντιπροσωπεύουν τις τρεις ηπείρους που ήταν γνωστές στους μεσαιωνικούς χρόνους.


Το στέμμα του μονάρχη
Το Imperial State Crown, ή Crown of State, είναι το στέμμα που ο μονάρχης ανταλλάσσει με το Στέμμα του Αγίου Εδουάρδου, στο τέλος της τελετής στέψης. Πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο το αρχαίο στέμμα της στέψης φυλασσόταν πάντα στο Αβαείο του Ουέστμινστερ και ο μονάρχης χρειαζόταν άλλο στέμμα για να φορέσει όταν έφευγε από το Αβαείο.

Το Imperial State Crown χρησιμοποιείται επίσης σε επίσημες περιστάσεις, όπως τα ετήσια Κρατικά εγκαίνια του Κοινοβουλίου. Ο όρος αυτοκρατορικό κρατικό στέμμα χρονολογείται από τον δέκατο πέμπτο αιώνα, όταν οι Άγγλοι μονάρχες επέλεξαν ένα σχέδιο κορώνας κλειστό με καμάρες, για να αποδείξουν ότι η Αγγλία δεν υπόκειται σε καμία άλλη γήινη δύναμη.

Αυτό το στέμμα κατασκευάστηκε για τη στέψη του βασιλιά Γεωργίου VI το 1937.

Το σκήπτρο του Κυρίαρχου με Σταυρό

Το σκήπτρο αντιπροσωπεύει τη χρονική δύναμη του κυρίαρχου και συνδέεται με τη χρηστή διακυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της στέψης, ο νέος ηγεμόνας αλείφεται πρώτα με ιερό λάδι, στη συνέχεια ντύνεται με στολές στέψης και στη συνέχεια επενδύεται με μια σειρά από στολίδια που συμβολίζουν την ιπποτική φύση της βασιλείας. Αυτά περιλαμβάνουν τα σπιρούνια, τα ξίφη και τους βραχίονες, ακολουθούμενα από τη σφαίρα, ένα δαχτυλίδι και μετά τα σκήπτρα. Ο κυρίαρχος παρουσιάζεται με δύο σκήπτρα - αυτό που υπερκαλύπτεται από έναν σταυρό και ένα άλλο πάνω από ένα περιστέρι (το οποίο αντιπροσωπεύει το Άγιο Πνεύμα).


Το σκήπτρο του Κυρίαρχου με το Περιστέρι

Αυτό το σκήπτρο αντιπροσωπεύει τον πνευματικό ρόλο του κυρίαρχου, με το περιστέρι να συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα. Παραδοσιακά ήταν γνωστό ως «ο Ράβδος της Ισότητας και του Ελέους».


Το κεφάλι του αετού
Το χρυσό σκεύος χρησιμοποιείται για να κρατήσει το αφιερωμένο λάδι με το οποίο χρίζεται ένας κυρίαρχος κατά τη διάρκεια της τελετής στέψης. Το σκεύος έχει την μορφή αετού με ανοιχτά φτερά. Το κεφάλι του αετού είναι αφαιρούμενο και υπάρχει ένα άνοιγμα στο ράμφος για την έκχυση του λαδιού.

Το σχέδιο βασίζεται σε ένα παλαιότερο, μικρότερο το οποίο βασίστηκε σε έναν θρύλο του δέκατου τέταρτου αιώνα: η Παναγία λέγεται ότι εμφανίστηκε στον Άγιο Θωμά Μπέκετ και του χάρισε έναν χρυσό αετό και ένα φιαλίδιο με λάδι για το χρίσμα των μελλοντικών βασιλιάδων. Έλαιο από την αμπούλα χύνεται στο κουτάλι του χρίσματος του 12ου αιώνα την πιο ιερή στιγμή της στέψης. Η χειρονομία του χρίσματος, όταν ο Αρχιεπίσκοπος αγγίζει το ιερό λάδι στο κεφάλι, το στήθος και τα χέρια του ηγεμόνα, χρονολογείται από το Βιβλίο των Βασιλέων της Παλαιάς Διαθήκης, όπου περιγράφεται το χρίσμα του Σολομώντα ως Βασιλιά.

Δαχτυλίδι στέψης
Το δαχτυλίδι αποτελείται από ένα οκτάγωνο ζαφείρι μεικτής κοπής σε χρυσό σκηνικό που επικαλύπτεται με τέσσερα ρουμπίνια σε ορθογώνια κοπή και ένα τετράγωνο κομμένο ρουμπίνι, που συνδέονται μεταξύ τους σε μια χρυσή λωρίδα για να σχηματίσουν έναν σταυρό, με περίγραμμα από δεκατέσσερα διαμάντια σε σχήμα μαξιλαριού και ένα διαμάντι σε κάθε ώμο, με ένα χρυσό τσέρκι. Κατά την τελετή της στέψης το δαχτυλίδι τοποθετείται στο τέταρτο δάχτυλο του ηγεμόνα από τον αρχιεπίσκοπο, ως σύμβολο «βασιλικής αξιοπρέπειας».

Από τον δέκατο τρίτο αιώνα ήταν παραδοσιακό να συμπεριλαμβάνεται ένα ρουμπίνι ως η κύρια πέτρα στο δαχτυλίδι. Η παρουσίαση του δαχτυλιδιού εντάσσεται στο πλαίσιο της στέψης, της οποίας προηγείται το χρίσμα με άγιο λάδι και ακολουθεί η ίδια η στέψη.

Τα χρυσά βραχιόλια
Τα Armills ή τα οβάλ χρυσά βραχιόλια είναι διακοσμημένα με σμάλτο champlevé και basse-taille με τα εθνικά εμβλήματα (τριαντάφυλλα, γαϊδουράγκαθο, fleurs-de-lis και άρπες) και σκούρο μπλε και κόκκινα σφαιρίδια ανάμεσα σε ανοιχτό μπλε σμάλτο. Είναι επενδεδυμένα με κόκκινο βελούδο. Αυτά τα Armills κατασκευάστηκαν το 1661 για να αντικαταστήσουν αυτά που χάθηκαν κατά την περίοδο της Κοινοπολιτείας (τα οποία ήταν κοσμήματα). Ωστόσο, ήδη από εκείνη την ημερομηνία ο ακριβής σκοπός τους κατά τη διάρκεια της τελετής στέψης ήταν ασαφής. Ωστόσο, η διατύπωση της τελετής αναφέρεται στα «βραχιόλια της ειλικρίνειας και της σοφίας» και τα Armills πιστεύεται ότι σχετίζονται με αρχαία σύμβολα του ιππότη και της στρατιωτικής ηγεσίας και εξακολουθούν να παρουσιάζονται στον Ηγεμόνα. Αυτά τα Armills χρησιμοποιήθηκαν σε κάθε στέψη από το 1661.



Χρυσά σπιρούνια
Τα Σπερς ή τα χρυσά σπιρούνια συμπεριλήφθηκαν για πρώτη φορά στα αγγλικά στολίδια στέψης το 1189, στη στέψη του Ριχάρδου Α' (ο Λεοντόκαρδος). Συμβόλιζαν τον ιππότη και η χρήση τους στο τελετουργικό της στέψης προέρχεται απευθείας από την τελετή δημιουργίας ενός ιππότη. Αυτά τα σπιρούνια κατασκευάστηκαν το 1661 για τον Κάρολο Β' αλλά τροποποιήθηκαν το 1820 για τον Γεώργιο Δ', όταν νέα υφάσματα αντικατέστησαν τις προηγούμενες πόρπες και ιμάντες.

Τα σπιρούνια αποτελούν μέρος της τελετής στέψης στην οποία ο κυρίαρχος επενδύεται με τα στολίδια ή τα σύμβολα της βασιλείας. Παραδοσιακά τα σπιρούνια στερεώνονταν στα πόδια του ηγεμόνα, αλλά από την Αποκατάσταση απλώς κρατούνταν στους αστραγάλους των βασιλιάδων, ή στην περίπτωση των βασιλισσών, παρουσιάζονταν και στη συνέχεια τοποθετούνταν στο βωμό.

protothema.gr