Στις 15 Αυγούστου η διμερής συνάντηση ανάμεσα σε Τραμπ και Πούτιν ήταν η αρχή που έφερε περισσότερους «κρίκους» σε μία αλυσίδα στην οποία όσοι επιχειρούν να τους τοποθετήσουν σε θέση επιδιώκουν – και όχι μόνο φαινομενικά – εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Η κίνηση Τραμπ να υποδεχθεί μετά από τρία και πλέον χρόνια δυτικού αποκλεισμού τον Ρώσο ομόλογό του έδωσε στον Πούτιν μία ξεκάθαρη «κάρτα» την οποία ο ίδιος ξέρει πολύ καλά και να χρησιμοποιεί και μάλιστα με τέτοια φειδώ ώστε να έχει σημαντική διάρκεια στον χρόνο. Η συγκεκριμένη «κάρτα» νομιμοποίησης από τη μεγαλύτερη δύναμη της Δύσης και μέχρι και πριν από επτά μήνες και τον σημαντικότερο αντίπαλο της Μόσχας στα σχέδια για ολοκληρωτική κατάκτηση της Ουκρανίας είναι, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα που ακολούθησαν τα όσα έλαβαν χώρα στο Άνκορατζ, ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα της Ρωσίας.
Το πρόσφατο τριήμερο του Ρώσου Προέδρου στην έδρα του παραδοσιακότερου συμμάχου του ήρθε απλά να επιβεβαιώσει πως τα όσα θα ακολουθήσουν ειδικά τον ερχόμενο χειμώνα ίσως να είναι τα πιο δύσκολα σε κάθε επίπεδο τόσο για το Κίεβο όσο και για την Ευρώπη που μοιάζει πέρα από «νωθρή» και εξαιρετικά μόνη στο πλαίσιο στήριξης του ουκρανικού αγώνα.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν με την οικονομική στήριξη της Κίνας, παρά την όποια υποθήκευση του μέλλοντος και της θέσης της Ρωσίας μακροπρόθεσμα στο Πεκίνο, αλλά και τις στρατιωτικές συμφωνίες με Βόρεια Κορέα και Ιράν που δεν είδαν το φως της δημοσιότητας αλλά είναι ξεκάθαρο πως υπάρχουν και φαίνονται καθημερινά στα πεδία, θα πάει τον πόλεμο εκεί που ακριβώς στόχευε μετά το σοκ και τις οπισθοχωρήσεις του πρώτου χρόνου της εισβολής.
Ο Πούτιν έχει μέσα σε λιγότερο από 20 ημέρες γεμίσει τις «βαλίτσες» του όχι με υποσχέσεις αλλά με απτή και πολυεπίπεδη στήριξη γεγονός που του δίνει όχι μόνο το «ελεύθερο» αλλά και πρακτικά τα «εργαλεία» να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να διαγράψει τις κραυγαλέες στρατιωτικές, διπλωματικές αλλά και πολιτικές ήττες που έχει υποστεί τόσο από την Ουκρανία όσο και από τους συμμάχους της.
Με τα όσα λέει δημόσια ο Πούτιν – ο οποίος κάθε άλλο από ανακόλουθος είναι – θα πρέπει η Ευρώπη και το Κίεβο – πρακτικά αυτό είναι σήμερα το μέτωπο που έχει μείνει απέναντι στη Μόσχα – να προετοιμαστούν για τον πιο δύσκολο και «μαύρο» χειμώνα από Β Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Η Ουκρανία δεδομένα έχει σημαντικές ανάγκες τόσο σε όπλα και τεχνική – αλλά αμιγώς στρατιωτική υποστήριξη – όσο και σε οικονομική και ενεργειακή ενίσχυση. Η Μόσχα στον αντίποδα με τον χρόνο και τις σημαντικότατες «ανάσες» που έχει δώσει με τις κινήσεις του ο Τραμπ έχει καταφέρει όχι μόνο να αναδιοργανώσει τις δυνάμεις της αλλά και να τις ενισχύσει με χιλιάδες – έστω και «εισαγόμενους» στρατιώτες αλλά και drones.
Η Μόσχα που συνεχίζει να «παίζει» με τις λέξεις – έστω κι αν το κάνει μαεστρικά αν το δει κάποιος από απόσταση – είναι ξεκάθαρο πως ποτέ δεν ήθελε τέλος σε έναν πόλεμο που είναι ξεκάθαρα υπαρξιακός για τον άνθρωπο που επί περισσότερα από 20 χρόνια ορίζει τις τύχες της. Ο στόχος του Κρεμλίνου ήταν από την αρχή και παραμένει η παρέλαση του ρωσικού στρατού στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου – έστω και αν οι ουκρανικές λεωφόροι είναι πολύ μικρότερες από αυτές του Πεκίνου από τις οποίες ο Πούτιν πήρε εχθές ιδέες…
Οι ΗΠΑ παραμένουν επί Τραμπ ο κομβικός αλλά και απρόβλεπτος παράγοντας των εξελίξεων αλλά αν κρίνουμε από τα όσα έχουν ειπωθεί από τον Αμερικανό Πρόεδρο θα πρέπει η Μόσχα να προβεί σε κάτι ακραίο – και για τα δεδομένα του Κρεμλίνου εξόχως δύσκολο – ώστε να θίξει προσωπικά τον Τραμπ για να αλλάξει η στάση και η αντιμετώπιση της κατάστασης. Σε διαφορετική περίπτωση είναι ξεκάθαρο πως όποια οικονομική ή διπλωματική κύρωση κι αν βάλει στο οβάλ γραφείο ο Αμερικανός Πρόεδρος η ζημιά θα είναι αναπόφευκτη καθώς η Μόσχα έχει ήδη φροντίσει να οχυρωθεί για αυτό το ενδεχόμενο. Οι δασμοί προς την Ινδία ήταν το καμπανάκι ένα καμπανάκι όμως που ο Πούτιν όχι μόνο άκουσε αλλά φρόντισε στο Πεκίνο να βάλει σε αυτά που δεν τον ενοχλούν.
Όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις οι επόμενοι πέντε μήνες ίσως να είναι οι κρισιμότεροι της συγκεκριμένης κρίσης, μίας κρίσης που εάν τα δεδομένα παραμείνουν ως έχουν δεν είναι απίθανο να φτάσει – για πολλούς θα ξεπεράσει – σε χρόνο τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και θα προσθέσει ξεκάθαρα μία κατάμαυρη σελίδα στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία και στον «νεαρό» ακόμη αιώνα που διανύουμε.
Μέλος του μητρώου
