Ήταν μία επίπονη προσπάθεια, καθώς ο Ραφαήλ έχει 4 αδέλφια φοιτητές και από εφέτος η οικογένεια του στερείται παντελώς το επίδομα τέκνων, εξαιτίας του αλγορίθμου εισοδηματικων κριτηρίων!
Μέσα στον κυκλώνα των αριθμών, των μορίων και των βάσεων, υπάρχουν και οι ιστορίες. Εκείνες που δε μετρώνται με επιτυχίες ή αποτυχίες, αλλά με ανθεκτικότητα, ήθος και φροντίδα. Ο Ραφαήλ, απόφοιτος του Γενικού Λυκείου Άνδρου, είναι μια τέτοια ιστορία. Ένα από τα δέκα παιδιά μιας υπερπολύτεκνης οικογένειας. Ένα παιδί που ζει στην επαρχία, αγωνίζεται στον στίβο του άλματος εις ύψος και προσβλέπει σε ένα μέλλον στην Ακαδημία του Λιμενικού ή στα ΤΕΦΑΑ.
Και έχει μόνο μία ευχή: υγεία, ελευθερία και ειρήνη.
Το alfavita.gr βρήκε τον Ραφαήλ και έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του.
«Δεν ξέρεις πάντα τι θέλεις, αλλά ξέρεις ότι πρέπει να αγωνιστείς»
Ο ίδιος δεν ωραιοποιεί την εμπειρία των Πανελλαδικών. Μιλά με καθαρότητα: «Η συμμετοχή στις πανελλήνιες είναι μια επίπονη διαδικασία. Δεν είναι σίγουρο ότι κάθε μαθητής έχει αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να κάνει στο μέλλον. Όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία, θέλοντας και μη, μπαίνουμε σε μια πορεία με στόχο το μέλλον μας».
Είναι από τις σπάνιες φορές που ένας υποψήφιος δεν υποδύεται τον “κατασταλαγμένο”. Παραδέχεται τον προβληματισμό. Και στο τέλος τον υπερβαίνει με την ελπίδα: «Είτε πετύχουμε είτε όχι, η ζωή είναι μπροστά μας και οι ευκαιρίες θα εμφανιστούν πολλές!»
Μια υπερπολύτεκνη οικογένεια
Ο Ραφαήλ είναι το έκτο από δέκα παιδιά. Ο μεγαλύτερος είναι ήδη πτυχιούχος, τα επόμενα τέσσερα φοιτούν σε ΑΕΙ. Οι γονείς τους, με σθένος και διακριτικότητα, στηρίζουν αυτή την κοσμογονία παιδιών, σπουδών και ελπίδων. Και όμως, όπως μας λέει: «Η μητέρα ξεκίνησε πρόσφατα να εργάζεται, και αυτό, κατά τον “αλγόριθμο”, ανέβασε το εισόδημα σε τέτοιο σημείο που χάσαμε πλήρως το επίδομα τέκνων».
Ο παραλογισμός της δημοσιονομικής μηχανικής: όσο περισσότερα παιδιά έχεις, όσο περισσότερο συμβάλλεις στην κοινωνική αναπαραγωγή, τόσο πιο εύκολα εξαιρείσαι από την ενίσχυση. Το σύστημα φαίνεται να επιβραβεύει τις χαμηλές προσδοκίες, όχι τους κόπους.
«Αισθανόμαστε προσβολή. Το αποτέλεσμα της εκκαθάρισης του επιδόματος είναι άδικο, ειδικά τώρα που όλοι μιλούν για τη δημογραφική κατάρρευση της χώρας», λέει η οικογένεια.
Ένα σχολείο που αγκαλιάζει
Ο Ραφαήλ στέκεται με αγάπη και ευγνωμοσύνη στο σχολείο του: «Το Γενικό Λύκειο Άνδρου είναι μικρό σε αριθμό, αλλά ασφαλές, ήσυχο και λειτουργικό. Οι καθηγητές, τόσο στο σχολείο όσο και εκτός, με βοήθησαν με όλη τους την ψυχή».
Η αναφορά αυτή αποκτά βαρύτητα σε μια εποχή που τα μικρά σχολεία των νησιών κινδυνεύουν από υποχρηματοδότηση, συγχωνεύσεις ή διοικητική απαξίωση. Εδώ όμως, ένα δημόσιο σχολείο λειτουργεί όπως θα έπρεπε να λειτουργούν όλα: με ενσυναίσθηση, φροντίδα και συνέπεια.
Στον στίβο – κυριολεκτικά και μεταφορικά
Παράλληλα με τις σπουδές του, ο Ραφαήλ είναι αθλητής στίβου στο άλμα εις ύψος, μέλος του συλλόγου «Ανδριακός». Αυτό το άθλημα, που απαιτεί συνδυασμό δύναμης και ψυχικής συγκέντρωσης, ταιριάζει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του. Κάθε άλμα είναι και μια υπέρβαση. Και το δικό του άλμα δεν είναι μόνο προς το ύψος, αλλά και προς τη ζωή με αξιοπρέπεια.
Η Ελλάδα έχει περίπου 50 υπερπολύτεκνες οικογένειες (με 10 ή περισσότερα παιδιά). Ο αριθμός αυτός από μόνος του καταδεικνύει το πληθυσμιακό, κοινωνικό και οικονομικό βάρος που αναλαμβάνουν τέτοιες οικογένειες. Όπως εύστοχα σημειώνει ο ίδιος: «Το ζητούμενο δεν είναι απλώς το “πολύ” των τέκνων, αλλά κυρίως το “ευ”».
Με λίγα λόγια, όχι μόνο να γεννιούνται παιδιά, αλλά να ζουν, να σπουδάζουν, να ανθίζουν. Να μην είναι αριθμοί σε στατιστικές. Να είναι πρόσωπα, δυνατότητες, μέλλον.
Ο Ραφαήλ και η οικογένειά του δεν ζητούν φιλανθρωπία. Ζητούν δικαιοσύνη. Δεν στέκονται με απαιτήσεις, αλλά με αξιοπρέπεια. Και αυτό το παράδειγμα —ένα παιδί που αγωνίζεται, μια οικογένεια που στηρίζει, ένα σχολείο που λειτουργεί— είναι ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει αυτή η χώρα αυτή τη στιγμή.
Και ίσως να είναι και η μεγαλύτερη απάντηση στην παραίτηση, την καχυποψία και την εθνική απαισιοδοξία.
Η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στις ειδήσεις. Είναι και ο Ραφαήλ και χιλιάδες παιδιά που αγωνίζονται μέσα σε αντιξοότητες, είναι η δασκάλα που μένει για τα παιδιά, ο καθηγητής που εμψυχώνει, η μάνα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Αν υπάρχει ελπίδα, είναι εκεί.
Μέλος του μητρώου
